Eerste kerstdiner op school: ‘Een halfuur later belde zijn juf’
Het is spannend, zo’n eerste kerstdiner op school. En dan kan je kleine in al z’n enthousiasme de festiviteiten íets te ver door trekken.
Lees meer
COLUMN ANKE: Ik snap Halina wel
Actrice Halina Reijn veroorzaakte afgelopen maandag fikse ophef. Ze wilde op vakantie en werd op Schiphol aangestaard door ‘een mollige vrouw en haar even dikke dochter’. Ook had iemand haar zomaar aangesproken over al dan niet alleen op vakantie gaan. Dat pikte Halina niet en zodra ze weer thuis was, typte ze met nijdige, ranke vingers een boze column waarin ze de vrouw en haar dochter zeekoeien noemde.
Lees verder onder de advertentie
En weet je? Ik snap Halina wel. Net als zij weet ik hoe vervelend het is om constant aangestaard te worden. Of aangesproken of besproken te worden zonder dat ik daar op zit te wachten. Niet omdat ik een BN’er ben, hoor. Ik ben een TON’er. (Nee, dat is niet mijn gewicht, maar een afkorting van Totaal Onbekende Nederlander, hoewel de eerste definitie ook niet heel ver van de werkelijkheid af zit.) Ik ben namelijk dik. En dat is voor veel mensen aanleiding om mij na te staren, dingen over me te zeggen of me uit te schelden voor, ik noem maar wat, zeekoe.
Lees verder onder de advertentie
Dat mag allemaal, want zoals iedereen weet is dik zijn een keuze. En niet alleen dat, het is ook een schande. Het is iets voor luie mensen zonder doorzettingsvermogen of mensen met een eetprobleem. Dat ben ik allemaal niet. En toch ben ik dik. ‘Vind je dat niet heel erg?’, vragen mensen me regelmatig. Nee, dat vind ik niet. Dat iedereen er zo zijn mening over geeft, dat vind ik dan weer wel erg.
Van brooddieet tot eigen schuld
Zoals de mevrouw die mij aanraadde het brooddieet te gaan doen. “Mijn schoonzus viel er binnen een maand tien kilo mee af.” Ik glimlachte beleefd. De mevrouw was verpleegkundige en controleerde mijn temperatuur en hechtingen. Mijn dochter was een dag oud. Ik vroeg deze mevrouw niet om advies. Ik had wel wat anders aan mijn hoofd. Toch kwam ze met haar goede raad. “Omdat het me voor jou zo naar lijkt om zo dik te zijn. Je hebt zo’n mooi gezichtje.”
Lees verder onder de advertentie
Een week daarvoor nog was er een gynaecoloog die mijn bevalling niet wilde inleiden omdat het mijn ‘eigen schuld was’ dat mijn zwangerschap zo zwaar was. Ik ben het zelf immers ook. En nee, dat was geen medische reden om hulp te weigeren. Dat was een mening. Een oordeel.
Maar ook hij was niet de eerste. Sinds ik op mijn negentiende door medicijnen in een jaar van slank naar heel dik ging, lijkt mijn lijf publiek bezit. Iedereen geeft ongevraagd advies. Van wildvreemden die “Zou je dat nou wel doen?” zeggen wanneer ik een ijsje eet tot mijn ex-schoonmoeder die vijf euro per afgevallen kilo bood.
Lees verder onder de advertentie
Kleuters omkegelen met je kont
De eerste jaren vond ik het zelf ook vreselijk om dik te zijn. Ik ben, zoals wij allemaal in onze cultuur, geprogrammeerd dat dik lelijk is. Bovendien nam ik opeens veel plek in in de bus en kegelde ik op verjaardagen kleuters om met mijn nieuwe enorme kont. Dus natuurlijk ging ik naar de huisarts en de sportschool en de diëtiste. Niets hielp. Uiteindelijk bood uitgebreid onderzoek in AMC uitkomst. De medicijnen hebben een verwoestende invloed gehad en er is niets aan te doen. Ik ben kerngezond: bloeddruk, suiker, alles, maar wel dik. Dit is het en dit blijft het.
Lees verder onder de advertentie
Dus stak ik al mijn energie in proberen te accepteren dat dit het is. En het lukte. Ja, ik neem veel ruimte in, zowel fysiek als mentaal. Dat is voor sommige mensen vervelend en voor andere prima. Maar het allerbelangrijkste: voor mij ben ik, precies zoals ik nu ben, met mijn alles, prachtig. En sinds ik dat zo voel, raken de blikken en de opmerkingen me eigenlijk niet meer.
Lieve Halina,
Dus laat ik voor één keer zelf een ongevraagd advies geven. Lieve Halina, hou van jezelf, wees blij met wie je bent. Mensen zullen altijd blijven staren en praten, maar jou kan het dan niet meer raken. Want jij weet zelf hoe leuk je bent. En als je stopt met mensen zeekoeien noemen, is er zelfs een kans dat anderen dat ook zien.
Lees verder onder de advertentie
Anke Laterveer (36), is schrijver, web woman van Kek Mama en moeder van een zoon van 7 en een dochter van 5. Elke week schrijft zij hier voor jullie iets over haar eigen leven.
