Beeld: Marc Deurloo
Kek Mama-columnist Anke Laterveer is single moeder en schrijft elke week op Kekmama.nl supereerlijk en uitgesproken over wat ze meemaakt of wat haar opvalt. Deze week: een stom berichtje op Facebook en aardig doen.
Een tijdje geleden schreef ik hier over hoe ik hulp vroeg tijdens de vakantie. Ik was tweeënhalve week alleen met de kinderen en het voelde als tweeënhalf jaar. Omdat ik gescheiden ben, voed ik de kinderen, als ze bij mij zijn, in mijn eentje op. Dat is heel fijn, want ik kan doen wat ik wil en waarvan ik denk dat het goed/leuk/gezellig/handig is, maar soms ook gewoon heel zwaar. Dus vroeg ik hulp en, waarom ook niet, schreef ik er een column over.
Ik had tenslotte net de vrij revolutionaire ontdekking gedaan dat hulp vragen tot hulp krijgen kan leiden en ik was daar behoorlijk hysterisch over. Je kan zeggen: hou je bevindingen anders lekker voor jezelf, maar als iedereen dat zou doen, zaten we nu zonder internet, elektriciteit en chocola, dus ik bedoel maar.
Hoe dan ook: blij over mijn ontdekking schreef ik een column en postte die online. Vrijwel meteen kwamen de berichten binnen. Van moeders die het herkenbaar vonden, of dapper of zelfs inspirerend. Allemaal superfijne berichtjes natuurlijk. Gloeiend van trots zat ik op de bank. Tot ik iemand op zag poppen die zei dat als je niet eens twee weken met je eigen kinderen door kan brengen zonder hulp, je het niet verdient om moeder te zijn. Of andere onaardige woorden van gelijke strekking.
Mijn eerste instinct was om uit te gaan leggen: ‘Ja maar, ik werk ook fulltime en dat moet ik nu in de avond en nachten doen, dus ik ben moe’. ‘Ja maar, mijn zoon is autistisch, dus we kunnen niet altijd doen wat andere gezinnen doen.’ ‘Ja maar.’ ’Ja maar.’ Ik deed het niet.
Allereerst natuurlijk omdat het een ongeschreven regel is dat je niet op reacties op je eigen column mag reageren. Zulks is niet chic. En ik natuurlijk wel (hahahaha, nee. Maar toch.). En ten tweede omdat ik dacht: ‘We hoeven niet altijd uit te leggen wat we doen opdat anderen niet meteen allemaal dingen van ons vinden. We moeten gewoon eens stoppen met elkaar veroordelen.’
Want laten we wel wezen, dat hele ouderschap is toch soms ook gewoon fucking zwaar? Bijvoorbeeld als je met je kleuter en je peuter aan het einde van een drukke dag door de supermarkt moet. Of als je even een werktelefoontje tussendoor doet en nadien ontdekt dat je kinderen de muur als tekenblok hebben gebruikt. Superfijn dat ze zo creatief zijn, maar niet hier, niet nu. Alsjeblieft. Of die keren dat je je kind ophaalt bij de opvang/een vriendje/je ouders en ze opeens niet mee willen. En je alle blikken op je gericht voelt. Dat je: “normaal wil ze altijd heel graag mee, hoor!” wil je roepen. Want je weet wel wat ze denken.
Maar weet je wel wat ze denken? Misschien denken ze wel net als ikzelf: ‘Oh, wat een kutsituatie is dat toch altijd.’ of ‘Ik moet niet vergeten vanavond even schoenen te bestellen voor dat feestje zaterdag.’, want hoewel het anders voelt: het merendeel van gedachten van andere mensen gaat toch vooral over die andere mensen zelf.
Dus laten we dit afspreken: Doe. Aardig. Als je zoiets ziet gebeuren en je bent niet net aan schoenen aan het denken, zeg dan even iets. “Zwaar is het soms, he?” of “Oh, dat doet mijn kind ook altijd” of zelfs: “Kan ik je helpen?” Omdat we allemaal wel eens hulp nodig hebben, of een lief woordje. En dat helemaal prima is.
Anke Laterveer (36) is schrijver, columnist, cabaretier en web woman van Kek Mama. Samen met haar kinderen Jakob (7) en Hannah (6) woont ze in Haarlem
Tijdelijke aanbieding: Neem nu een abonnement op Kek Mama en krijg een gratis tas naar keuze >
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
