Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (13) en Phaedra (10). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Ik heb het gevoel dat ik per definitie 1-0 achtersta bij alle leerkrachten die mijn kinderen ooit hebben gehad. En dat ligt niet aan de juf of de meester in kwestie, maar ontzettend aan mezelf. Want ik ben vaak gehaast en lees niet alle honderdduizend nieuwsbrieven, Parro’s en klassenappjes. Ik kán het gewoon niet en misschien nog veel erger; het interesseert me niet.
Wacht, oordeel zacht lieve lezer, natuurlijk interesseren mijn kinderen en hun umfelt mij wel, maar het vertrek van een leerkracht uit een andere groep, een nieuw klimrek op het schoolplein en de nieuwe regels omtrent hoofddeksels in de klas krijgen bij mij echt geen headspace. Zonde! Ik heb al een paar hersencellen bij de geboorte laten liggen, dus ik heb deze ruimte echt nodig voor mijn werkende-ik.
“Ik heb al een paar hersenscellen bij de geboorte laten liggen, dus ik heb deze ruimte echt nodig voor mijn werkende-ik”
Goed, het ligt dus aan mij en mis ik altijd net de nodige informatie als een leerkracht tref. Zo had ik van de week een tienminutengesprek waarbij ik als een kip zonder kop het schoolplein op rende en niet wist in welk lokaal ik moest zijn. Meteen zegt mijn inner-kritische monster dat ik een ontaarde moeder ben die in november nóg nooit in het lokaal van mijn kind ben geweest. Dus met het schaamrood op mijn kaken vraag ik waar de juf van Phaedra gestationeerd is. ‘Daar…’, en de puntjes hoorde je in de lucht zweven toen ze het woord ‘ daar’ uitsprak.
‘Waar is Phaedra?’, vragen twee leerkrachten die lijnrecht tegenover mij zijn gaan zitten. Het kinderstoeltje waar ik op zit voelt als een pijnbank en ik beken dat ik niet wist dat ze er bij had moeten zijn. Kut. ‘Nou dan doen we het wel zonder haar.’ Even krijg ik het gevoel dat ik op het punt sta een berg strafwerk te krijgen. En ik geef ze geen ongelijk. Shit, shit shit, ik moet toch al die berichten beter gaan lezen, terg ik mezelf als een langspeelplaat die niet meer stopt.
Lees ook – ‘Mijn dochter scrolt op TikTok en roept ineens: ‘Ik wil ook een baby” >
De wekker gaat op de telefoon van de juf gaat. Het gesprek is afgelopen, nog voordat ik überhaupt actief ben gaan luisteren. ‘Dus dat spreken we af voor de volgende keer, goed?’ zegt ze op licht strenge juffentoon. Shit maal 4, ik heb niet geluisterd en heb werkelijk geen idee waar ze het over heeft. Gelukkig zegt ze erachteraan dat ze het ook nog wel even in de app zet. Thank God! Ok, nu kan ik er echt niet meer onderuit die toch echt te gaan lezen…
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Het leuke aan de feestdagen is dat de hele familie bij elkaar komt. Het lastige aan de feestdagen is óók dat de hele familie bij elkaar komt. Geen zin in ruzie of gedoe wegens botsende karaktertjes? Neem dan deze handleiding ter harte.
Dat het ouderschap uitdagend is, hoeven we je niet te vertellen. Er is geen handboek en er is geen one size fits all. Logisch dus dat je soms met vragen en dilemma’s zit. Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week: Sacha (33) vraagt zich af hoe ze om moet […]
Het is spannend, zo’n eerste kerstdiner op school. En dan kan je kleine in al z’n enthousiasme de festiviteiten íets te ver door trekken.