Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (13) en Phaedra (10). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Ik heb het gevoel dat ik per definitie 1-0 achtersta bij alle leerkrachten die mijn kinderen ooit hebben gehad. En dat ligt niet aan de juf of de meester in kwestie, maar ontzettend aan mezelf. Want ik ben vaak gehaast en lees niet alle honderdduizend nieuwsbrieven, Parro’s en klassenappjes. Ik kán het gewoon niet en misschien nog veel erger; het interesseert me niet.
Wacht, oordeel zacht lieve lezer, natuurlijk interesseren mijn kinderen en hun umfelt mij wel, maar het vertrek van een leerkracht uit een andere groep, een nieuw klimrek op het schoolplein en de nieuwe regels omtrent hoofddeksels in de klas krijgen bij mij echt geen headspace. Zonde! Ik heb al een paar hersencellen bij de geboorte laten liggen, dus ik heb deze ruimte echt nodig voor mijn werkende-ik.
“Ik heb al een paar hersenscellen bij de geboorte laten liggen, dus ik heb deze ruimte echt nodig voor mijn werkende-ik”
Goed, het ligt dus aan mij en mis ik altijd net de nodige informatie als een leerkracht tref. Zo had ik van de week een tienminutengesprek waarbij ik als een kip zonder kop het schoolplein op rende en niet wist in welk lokaal ik moest zijn. Meteen zegt mijn inner-kritische monster dat ik een ontaarde moeder ben die in november nóg nooit in het lokaal van mijn kind ben geweest. Dus met het schaamrood op mijn kaken vraag ik waar de juf van Phaedra gestationeerd is. ‘Daar…’, en de puntjes hoorde je in de lucht zweven toen ze het woord ‘ daar’ uitsprak.
‘Waar is Phaedra?’, vragen twee leerkrachten die lijnrecht tegenover mij zijn gaan zitten. Het kinderstoeltje waar ik op zit voelt als een pijnbank en ik beken dat ik niet wist dat ze er bij had moeten zijn. Kut. ‘Nou dan doen we het wel zonder haar.’ Even krijg ik het gevoel dat ik op het punt sta een berg strafwerk te krijgen. En ik geef ze geen ongelijk. Shit, shit shit, ik moet toch al die berichten beter gaan lezen, terg ik mezelf als een langspeelplaat die niet meer stopt.
Lees ook – ‘Mijn dochter scrolt op TikTok en roept ineens: ‘Ik wil ook een baby” >
De wekker gaat op de telefoon van de juf gaat. Het gesprek is afgelopen, nog voordat ik überhaupt actief ben gaan luisteren. ‘Dus dat spreken we af voor de volgende keer, goed?’ zegt ze op licht strenge juffentoon. Shit maal 4, ik heb niet geluisterd en heb werkelijk geen idee waar ze het over heeft. Gelukkig zegt ze erachteraan dat ze het ook nog wel even in de app zet. Thank God! Ok, nu kan ik er echt niet meer onderuit die toch echt te gaan lezen…
Het ging onlangs viral op TikTok: een extreme traktatie dat meer iets weg had van een kerstpakket. Vera maakte dat ook mee. Na een partijtje kwam haar dochter thuis met een mand vol goodies.
Dionne heeft een heel lieve schoonmoeder. Goed, ze is wat aanwezig en ze trekt het liefst haar eigen plan, ook als je je grenzen aan hebt gegeven, maar hey, de kinderen zijn dol op haar en het kan echt slechter.
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (13 en 10) uit een vorige relatie en Sophia (2) en baby Aiden met haar vriend Nils. Volg haar op Instagram.
Iedere ouder maakt weleens een fout, maar sommige momenten blijven je voor altijd achtervolgen. Wat begon als een onschuldige speelsessie in het park, veranderde voor Sandra in een schuldgevoel dat ze al 14 jaar met zich meedraagt.
Van die momenten dat je écht even tot tien moet tellen, het overkwam Myrna toen haar man de peperdure gehoorapparaatjes van hun zoontje kwijtraakte.
Een koosnaam voor je partner, je herkent het vast. Zo’n bijnaam die je alleen tussen jullie tweeën gebruikt en uitspreekt als je denkt dat niemand luistert. Totdat je kind het oppikt en enthousiast deelt met de buitenwereld. Daria (32) maakte het mee. Het schaamrood staat nog steeds op haar kaken.