Tabitha (43) woont met haar zoontjes Teun (7) en Willem (3) in Haarlem. Haar man kreeg een jaar geleden de diagnose: onbehandelbare hersentumor. Een maand later was hij overleden. Hoe ga je als gezin verder na zo’n plotseling verlies? In deze columns krijg je een inkijkje in momenten die zij meemaken. Het eerste jaar zonder papa. “Jij hebt een plasser en ik heb een piemel.” Het is 6 uur ‘s ochtends en Willem begint een goed gesprek. “Goedemorgen lieverd,” zeg ik met nog half gesloten ogen, terwijl ik denk: kunnen we alsjeblieft een ander woord voor plasser verzinnen. “Ik ben blij dat papa een piemel heeft,” vervolgt hij zijn ochtendbetoog. Dit zijn van die dagelijkse momenten dat Frank aangehaald wordt. Bij de meest gekke, kleine, onschuldige en bovenal verrassende situaties, is hij erbij. Zijdelings of als onderwerp van het gesprek. Ja, alle mannen hier in huis hebben een piemel en als moeder val ik buiten de boot. Dat vind ik soms ook wel een beetje onhandig, omdat ik de man van het gezin bij deze gesprekken mis. Als Teun en Willem samen in bad zitten, dan vliegen de piemelgrappen over een weer en soms proberen ze elkaar voor de grap aan te raken. Hilarisch natuurlijk als je drie en zeven bent. Ik begin dan mijn standaard preek over ‘je lichaam als tempel’ waar niemand aan mag zitten. Maar dat interesseert ze natuurlijk niets, dus moet ik wat strenger worden. “Van elkaar afblijven,” roep ik. Ik wil het gewoon echt niet. Wellicht is het mijn preutse inborst, maar als ik niets zeg dan is het hier thuis echt af en toe echt de Grote Piemel Show. Het man/vrouw verschil zit er al vroeg in zullen we maar zeggen. Laatst zei Willem tegen mij: “Jij mag niet vrienden zijn met mensen met piemels.” Toen ik zei dat pappa ook een piemel had, moest hij even nadenken. “Oké, maar dan moet je de volgende keer maar vragen of je met iemand met een piemel bevriend mag zijn.” Ik lig dan dubbel: wordt dit nu echt door mijn jongste gezegd? Gelukkig kunnen we ondanks alles samen ontzettend genieten en lig ik regelmatig in een deuk om mijn twee mannetjes. Onze nieuwste spel in huis is ‘De vloer is lava’. Dat schalt uit de boxen met disco lamp als we ons een weg wagen van de keuken naar de speelhoek zonder de vloer aan te raken. We schuifelen, springen en klimmen over en op obstakels door de woonkamer. Teun helpt zijn broertje om bij de grote stappen bijvoorbeeld een kussen naar hem toe te schuiven. En ik doe enthousiast mee, misschien nog wel het fanatiekst van allemaal. De regels zijn streng. Raak je met je teen de vloer, hup, opnieuw beginnen! En zo vinden we samen nieuwe dingen uit, genieten we van het leven zoals het nu is en groeien we met elkaar mee. En papa groeit ook met ons mee. In alle mooie, lieve, onschuldige en onverwachte momenten is hij bij ons. Voor altijd.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.