Anna: ‘Waarom voel ik me altijd zo awkward op dat goddamn schoolplein?’

Anna (30) is getrouwd met Tim (30) en samen hebben ze drie dochters: Emma (4) en de tweeling Olivia en Charlotte (5 maanden). Met een vleugje humor en sarcasme schrijft ze over het dagelijks leven hoe je jezelf niet verliest in het moederschap.

Het is maar één keer per week dat ik mijn oudste niet van de BSO hoef op te halen, maar daadwerkelijk na school. Als ik haar van de BSO haal, kom ik altijd wat eerder; ze blijft daar nooit tot het laatste moment, en dan kunnen we in alle rust naar huis lopen en onderweg misschien zelfs nog even naar een speeltuin. Maar dan komt vrijdagmiddag. Meestal neem ik de tweeling mee in de kinderwagen, Emma vindt het leuk als haar zussen ook mee zijn, en dan loop ik richting school.

Bijna lukt het om chit-chat te ontwijken

Ik sta op het schoolplein. Het is 14:21 en het is lekker rustig. Ik zoek een mooi plekje uit op het plein, zodat ik Emma direct kan zien als ze naar buiten loopt. En dan gebeurt het. Rond 14:27 hoor ik ze aankomen: honderden ouders met broers en zussen, fietsen, steps en andere ongein. Alles maakt geluid; broertjes en zusjes trekken aan die fietsbellen alsof hun leven daarvan afhangt, en ouders voeren veel te gezellige gesprekken met elkaar. Het voelt alsof ik een bubbel om mezelf heen probeer te creëren. Ik wil onzichtbaar zijn. Het is me te veel. Bijna denk ik dat het me is gelukt om chit-chat te ontwijken, maar dan hoor ik:

“Jaaa, kijk dan, dat zijn er twee, zijn ze eeneiig?”

God damn it! Ik ben helemaal vergeten dat ik een toeristische trekpleister ben met die dubbele kinderwagen en twee baby’s, die niet zoals hun moeder zijn, maar wel iedereen heel vriendelijk vinden en naar iedereen lachen. En dan willen ze ááááálles weten. “Jij bent de moeder van Emma, hè? Zo lief.” Mijn hoofd maakt een error. Ik lach vriendelijk. Zij weten meer over mij dan ik over hen. Wie zijn deze mensen?

Awkward op het schoolplein

Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet een of andere sociopaat (misschien een heel klein beetje). Ik vind het geen probleem om presentaties te geven voor een grote groep mensen, mijn mening uit te spreken in vergaderingen, en ik zing vrij gemakkelijk karaoke.

‘Rond 14:27 hoor ik ze aankomen: honderden ouders met broers en zussen, fietsen, steps en andere ongein’

Ook al is er bij dat laatste meestal sprake van een aantal glazen, waardoor ik al snel geloof dat iedereen in de zaal zit te wachten op “Hallo” van Adele, maar dan in mijn uitvoering. U vraagt, wij draaien. Waarom voel ik me dan zo awkward op dat goddamn schoolplein?

Verplicht sociaal moeten zijn

Vroeger, toen ik klein was en mijn oma met iemand belde en ik per ongeluk in de buurt stond, drukte ze de telefoon in mijn oor en zei: “Tante J. is jarig, hier, feliciteer haar!” En dan moest ik ineens super enthousiast felicitaties aan de telefoon brengen. Bah. Tegenwoordig weten mijn vrienden dat ik een hartstikke mooie toast kan uitbrengen en heel goed uit mijn nek kan kletsen, maar er moet geen “moet” achter zitten. Ik denk dat ik dat gevoel van “moeten” heel sterk op dat schoolplein voel.

Waarom dat precies gebeurt? Geen idee. Maar dan zie ik het blije gezichtje van mijn dochter verschijnen. Ze rent lachend naar me toe. Ik geef haar een dikke knuffel, zet mijn pet en mijn zonnebril nog even goed, en race met mijn kinderen weg van dit circus.

Gedwongen gesprekken op het schoolplein

Terwijl ik met de meiden wegloop, voel ik de rust langzaam terugkeren. De drukte van het schoolplein vervaagt met elke stap, en ik kan weer ademen. Dit is mijn moment, met mijn kinderen, weg van de blikken, de vragen, het gedoe. Thuis wacht ons een rustig weekend, zonder verplichtingen, zonder gedwongen gesprekken. En heel even, tot volgende vrijdag, lijkt alles weer precies zoals het zou moeten zijn.

Volg Anna’s avonturen op Instagram

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.