Anna: ‘De ochtend van de operatie trilde mijn hele lijf als een rietje van de spanning’

“Ik zie een hartje kloppen. En… ehmm… ik zie nog een hartje kloppen! De tranen springen in mijn ogen. Mijn man krijgt het nieuws nog niet mee, omdat hij druk bezig is met onze oudste dochter aan de andere kant van de echokamer. “Meneer, u krijgt een tweeling.” Het licht in Tim zijn ogen gaat even uit.

Andere koek

Vanaf dat moment begon de rollercoaster van een gecompliceerde tweelingzwangerschap, met veel ziekenhuisbezoeken, stress, tranen en misselijkheid. Oh, die misselijkheid. Ik was zó misselijk dat ik de eerste drie maanden letterlijk als een plantje leefde. Het enige wat ik weg kreeg, waren crackers. Douchen kostte al heel veel moeite. Iedere keer als iemand tegen mij zei: ‘Geniet lekker van je zwangerschap’, wilde ik die persoon in zijn gezicht slaan. Ik ben al één keer zwanger geweest en ik weet hoe dat ‘normaal voelt mensen! Dit is het anders, Jezus Christus!

Vanuit mijn penthouse

Bij 30 weken leken mijn benen net op de twee kolommen die je bij Vaticaanstad kunt bewonderen. Om die laatste te bekijken, betaalt men in ieder geval geld. In mijn geval was er geen enkel voordeel, behalve dat je mij vanaf één kilometer afstand hoorde aankomen. Alle feestdagen vierde ik hand in hand met mijn trouwe maatje: het CTG-apparaat. De zevende en laatste maand van mijn zwangerschap bracht ik door bij het LUMC. Wel met een fraai uitzicht op het vuurwerk vanuit mijn ‘penthouse’.

Twinning is winning

Gelukkig bleven onze meiden braaf zitten tot de dag van de geplande keizersnede en daarmee heb ik bijna 34 weken gehaald. De avond voor de sectio heb ik geen oog dichtgedaan en de ochtend van de operatie trilde mijn hele lijf als een rietje van de spanning. Een vrolijke meneer kwam mij ophalen en reed me in mijn bed, met mijn beste outfit (lees: een blauw ziekenhuisjasje met blote reet), naar de OK. Voordat we de OK ingingen, hees Tim zich ook in zo’n steriel pak. Twinning is winning.

“Dalijk eindig ik in een rolstoel met drie kids”

Aftellen en vloeken

Gelijk bij binnenkomst kreeg ik een zeer warm welkom van zo’n circa 15 man personeel die aanwezig waren op de operatiekamer. Ik vond het zo spannend dat ik dacht, ‘Ga maar snijden, ik wil gewoon dat dit zo snel mogelijk voorbij is.’ En ja hoor, meneer in het pak moest ineens plassen. ‘Nou, hup, gaat-ie weer.’ Het duurde ook nog eens een eeuwigheid, want heel dat pak moest natuurlijk weer uit en weer aan. In mijn hoofd telde ik af en was ik flink aan het vloeken.

Dit kan niet goed zijn

Hij was ein-de-lijk terug, en we mochten beginnen. Eerst de anesthesie. De arts, die vriendelijk was, maar geen leuk nieuws bracht, legde me uit dat ze opzoek ging naar de juiste plek om te prikken. Niet met haar handen, maar met een naald. ‘Yeez, wat doet dit pijn! Nee, dit kan niet goed zijn… Dalijk eindig ik in een rolstoel met drie kids…’ Ik werd wel tien keer geprikt voordat het raak was, en moest stilletjes huilen. Maar gelukkig, de anesthesie begon te werken en nog geen minuut later lag mijn buik helemaal open.

Love & Faith

Mijn lijf trilde nog steeds, adrenaline, spanning en behoorlijke nieuwsgierigheid naar onze dochters. “Daar is ze. Baby één. Hoe heet ze?” “Olivia Faith”, zei ik huilend. “Wat is ze klein”, vervolgde ik en ik keek mijn man aan. Twee minuten later kwam Charlotte love, twee keer zo groot dan onze 1060 gram wegende Olivia. Mijn meisjes waren er, gezond en wel. Er volgde een spannende tijd op de NICU, maar zoals iemand ooit tegen me zei tijdens het dieptepunt van mijn zwangerschap: ‘You have got to have love and faith’. En die twee laat ik nooit meer los.

View this post on Instagram

A post shared by Anna (@falkonez)

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.