Anna met Emma
Anna (30) is getrouwd met Tim (30) en samen hebben ze drie dochters: Emma (4) en de tweeling Olivia en Charlotte (5 maanden). Met een vleugje humor en sarcasme schrijft ze over het dagelijks leven hoe je jezelf niet verliest in het moederschap.
“Ik zie een hartje kloppen. En… ehmm… ik zie nog een hartje kloppen! De tranen springen in mijn ogen. Mijn man krijgt het nieuws nog niet mee, omdat hij druk bezig is met onze oudste dochter aan de andere kant van de echokamer. “Meneer, u krijgt een tweeling.” Het licht in Tim zijn ogen gaat even uit.
Vanaf dat moment begon de rollercoaster van een gecompliceerde tweelingzwangerschap, met veel ziekenhuisbezoeken, stress, tranen en misselijkheid. Oh, die misselijkheid. Ik was zó misselijk dat ik de eerste drie maanden letterlijk als een plantje leefde. Het enige wat ik weg kreeg, waren crackers. Douchen kostte al heel veel moeite. Iedere keer als iemand tegen mij zei: ‘Geniet lekker van je zwangerschap’, wilde ik die persoon in zijn gezicht slaan. Ik ben al één keer zwanger geweest en ik weet hoe dat ‘normaal voelt mensen! Dit is het anders, Jezus Christus!
Bij 30 weken leken mijn benen net op de twee kolommen die je bij Vaticaanstad kunt bewonderen. Om die laatste te bekijken, betaalt men in ieder geval geld. In mijn geval was er geen enkel voordeel, behalve dat je mij vanaf één kilometer afstand hoorde aankomen. Alle feestdagen vierde ik hand in hand met mijn trouwe maatje: het CTG-apparaat. De zevende en laatste maand van mijn zwangerschap bracht ik door bij het LUMC. Wel met een fraai uitzicht op het vuurwerk vanuit mijn ‘penthouse’.
Gelukkig bleven onze meiden braaf zitten tot de dag van de geplande keizersnede en daarmee heb ik bijna 34 weken gehaald. De avond voor de sectio heb ik geen oog dichtgedaan en de ochtend van de operatie trilde mijn hele lijf als een rietje van de spanning. Een vrolijke meneer kwam mij ophalen en reed me in mijn bed, met mijn beste outfit (lees: een blauw ziekenhuisjasje met blote reet), naar de OK. Voordat we de OK ingingen, hees Tim zich ook in zo’n steriel pak. Twinning is winning.
“Dalijk eindig ik in een rolstoel met drie kids”
Gelijk bij binnenkomst kreeg ik een zeer warm welkom van zo’n circa 15 man personeel die aanwezig waren op de operatiekamer. Ik vond het zo spannend dat ik dacht, ‘Ga maar snijden, ik wil gewoon dat dit zo snel mogelijk voorbij is.’ En ja hoor, meneer in het pak moest ineens plassen. ‘Nou, hup, gaat-ie weer.’ Het duurde ook nog eens een eeuwigheid, want heel dat pak moest natuurlijk weer uit en weer aan. In mijn hoofd telde ik af en was ik flink aan het vloeken.
Hij was ein-de-lijk terug, en we mochten beginnen. Eerst de anesthesie. De arts, die vriendelijk was, maar geen leuk nieuws bracht, legde me uit dat ze opzoek ging naar de juiste plek om te prikken. Niet met haar handen, maar met een naald. ‘Yeez, wat doet dit pijn! Nee, dit kan niet goed zijn… Dalijk eindig ik in een rolstoel met drie kids…’ Ik werd wel tien keer geprikt voordat het raak was, en moest stilletjes huilen. Maar gelukkig, de anesthesie begon te werken en nog geen minuut later lag mijn buik helemaal open.
Mijn lijf trilde nog steeds, adrenaline, spanning en behoorlijke nieuwsgierigheid naar onze dochters. “Daar is ze. Baby één. Hoe heet ze?” “Olivia Faith”, zei ik huilend. “Wat is ze klein”, vervolgde ik en ik keek mijn man aan. Twee minuten later kwam Charlotte love, twee keer zo groot dan onze 1060 gram wegende Olivia. Mijn meisjes waren er, gezond en wel. Er volgde een spannende tijd op de NICU, maar zoals iemand ooit tegen me zei tijdens het dieptepunt van mijn zwangerschap: ‘You have got to have love and faith’. En die twee laat ik nooit meer los.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.