Anna ging met haar oudste dochter naar Frankrijk: ‘Wat een waardeloze start van het weekend’

“Ik heb een onvergetelijk weekend achter de rug. Als moeder van drie kinderen draait mijn leven meestal om drukte en plannen, maar dit weekend was anders. Het draaide helemaal om Emma, mijn oudste dochter, en mij. Al lange tijd verlangde ik ernaar om eens alleen met haar op pad te gaan. Echt even tijd met haar door te brengen. Samen kletsen, lachen. Gewoon even samen weg, zonder de rest. Eindelijk was het zover: vrijdagavond vertrokken we samen naar Frankrijk.

In the middle of nowhere

De eerste etappe van onze reis verliep perfect. We reden filevrij en stopten bij een super charger om zowel de auto als onszelf op te laden. Terwijl de auto opgeladen werd, genoten we van een gezellig hapje. Emma kletste onafgebroken en we lachten veel—het was precies zoals ik me had voorgesteld. Na een half uur waren zowel de Tesla als wij weer vol energie, en gingen we verder.

Het werd donker en ineens begon het keihard te regenen. We reden ergens in het midden van België, ver van de bewoonde wereld, zonder straatverlichting of pompstations in de buurt. Plotseling hoorde ik een klein stemmetje vanuit de achterbank: “Mama, ik voel me niet lekker…”

Denk Anna, denk

Ik wilde vragen waar ze precies last van had, maar voordat ik iets kon zeggen, moest Emma overgeven. Ze schrok en huilde: “Mama, jouw vest… sorry, jouw vest is vies!” Ik voelde lichte paniek opkomen. Door de stortregen zag ik nauwelijks iets, mijn kind was misselijk en verdrietig en de hele auto was ondergekotst.

Terwijl ik snel rondkeek, ontdekte ik dat de lade waar normaal doekjes liggen helemaal leeg was. In mijn tas graven op zoek naar water bleek nutteloos. Ik had de waterfles per ongeluk weggegooid met ons afval. Wat een jackpot. Er was nergens een plek om water of natte doekjes te halen. Ik moest snel iets bedenken. Denk, Anna, denk.

“Oke, lieverd, ik snap dat je schrok en dat je verdrietig bent. Maar mama gaat nu iets doen om je beter te laten voelen, ook al lijkt het misschien een beetje gek. Vertrouw je me?”, zei ik zo rustig mogelijk, terwijl ik de auto langs de kant van de weg parkeerde en de gevarenlichten aandeed.

“Okay, mama.”

Mijn hart smolt

Ik stapte de auto uit en liep naar de kofferbak. Gelukkig vond ik daar een badcape die ik had meegenomen voor Emma. Daarnaast lagen ook twee Rituals body sprays die ik in een opwelling had ingepakt—iets wat ik nu goed kon gebruiken als finishing touch. Ik liep naar de achterdeur, haalde Emma voorzichtig uit de auto en trok haar vieze kleren uit onder de stromende regen. Eerst stribbelde ze tegen, maar al snel hielp ze mee om haar handen in een plas water te wassen. Met haar sokken veegde ik de auto waar nodig schoon en ik sprayde de Rituals flessen leeg om de geur te maskeren. Een paar minuten later zat Emma, schoon en opgelucht, weer in de auto. Ze viel al snel in slaap en ik reed in stilte de laatste honderd kilometer.

Toen we eindelijk aankwamen op onze bestemming, werd Emma vrolijk wakker. “Mama, weet je nog toen ik moest overgeven en we mijn handen in een plas hebben gewassen?” “Ja, lieverd, en toen?” “En toen heb je me beter gemaakt.” Mijn hart smolt. Ondanks deze nare ervaring was ze blij en vond ze het zelfs een fijne herinnering.

Buiten in de donkere nacht

Net toen ik dacht dat het nu tijd was om echt van ons weekend te genieten, werd ik om vier uur ‘s nachts wakker van een piepend geluid. Slaperig ging ik op zoek naar de oorzaak, maar ik kon niks vinden. Uiteindelijk opende ik de deur naar de gang en ontdekte dat het hele gebouw op zoek was naar de bron van het geluid. Het duurde even voordat ik besefte dat het een brandalarm was. Emma schrok wakker, dus tilde ik haar op en liep in mijn pyjama naar buiten, met mijn telefoon als enige lichtbron in de donkere nacht. Buiten stonden tientallen andere mensen die in het Frans met elkaar spraken. Uiteindelijk hoorde ik de receptionist geïrriteerd zeggen: “Someone smoked in a room. You all can go back to your rooms.” You’ve got to be kidding me.

Terug in onze kamer viel Emma gelukkig snel weer in slaap, maar ik bleef nog een tijdje wakker. Ik vroeg me af of alles echt in orde was. Om tot rust te komen, keek ik Sex and the City op mijn telefoon en viel na een tijdje in slaap.

Het mooiste cadeau

De volgende ochtend voelde ik een teleurstelling opkomen. Ik had zo gehoopt dat Emma het naar haar zin zou hebben, maar ze was al twee keer flink geschrokken in slechts zes uur tijd. Wat een waardeloze start van het weekend. Terwijl ik mijn tanden stond te poetsen, hoorde ik Emma plotseling zeggen:
“Mama, zal ik je iets vertellen? Ik was verdrietig en misselijk, maar jij hebt me beter gemaakt. Ik vind het zo leuk om met jou op pad te zijn. Ik hou van jou en ik wil later net als jij zijn!”

Er prikte iets in mijn ogen. Terwijl ik Emma’s woorden tot me door laat dringen, besef ik dat het perfecte weekend misschien helemaal niet gaat om gladde plannen of vlekkeloze momenten. Het gaat om de kleine, onverwachte gebeurtenissen—de momenten waarop je improviserend door de regen ploetert of wanneer je samen in het donker een piepend brandalarm trotseert. Wat telt, is dat mijn dochter zich gezien en geliefd voelt, zelfs in de meest chaotische situaties. En misschien is dat wel het mooiste cadeau dat ik haar kan geven: een gevoel van veiligheid en het idee dat, wat er ook gebeurt, mama altijd voor haar klaarstaat.”

Volg Anna’s avonturen op Instagram

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.