Anouk: ‘Zat er geen gebruiksaanwijzing verstopt in die placenta?’

“Onze oudste dochter is pas 10 jaar geworden. Wat een mijlpaal. Ze vindt het geweldig dat ze nu een tiener is. Tegelijkertijd kwam bij mij het besef dat ik dus al tien jaar moeder ben.

Strepen verdiend

Uiteraard zie ik er geen dag ouder uit (ahum), maar dat terzijde. Soms voelt het alsof ik nog maar net moeder ben als ik kijk naar hoe ik maar wat aanrommel. Maar als ik dan nét nieuwe ouders samen heel geconcentreerd één luier zie verschonen alsof ze een atoombom aan het ontmantelen zijn om de wereld te redden (zo was ik vroeger ook), heb ik toch best wat strepen als moeder verdiend (en ik bedoel niet alleen striae).  

Waar bleef de brandweer?

Maar jeetje, wat was ik naïef en onwetend toen ik aan het moederschap begon en dan vooral ten aanzien van de bevalling. Ik wilde er onbevangen ingaan en dat is wel gelukt. Ik had geen idee dat het tijdens de uitdrijvingsfase voelde alsof alles daar beneden in brand stond. Gaf ik soms het leven aan een vuurbal? Waar bleef de brandweer?

Ook had ik wel eens van de term ‘nageboorte’ gehoord. De overduidelijke naam had een belletje moeten doen rinkelen, maar toch wist ik bij de eerste bevalling niet dat na de geboorte van de baby de placenta er nog uit moet. Ik had geen idee waarom de gynaecoloog met harde rollende bewegingen op mijn buik aan het duwen was alsof ze pizzadeeg aan het kneden was. 

“Ik had geen idee dat het tijdens de uitdrijvingsfase voelde alsof alles daar beneden in brand stond. Gaf ik soms het leven aan een vuurbal? Waar bleef de brandweer?”

Wat een ravage

Verder had ik in mijn vluchttas alleen maar strings en yoga-leggings ingepakt voor na de bevalling. Wat dacht ik? Serieus? Ik zag dat de verpleegkundige moeite had om haar lach in te houden. Die stringetjes heb ik direct ingeruild voor de extra large boxershorts van mijn man, waarin wel drie kraamverbanden pasten. Het voelde immers alsof monstertrucks een straatrace hadden gehouden in een veel te smalle tunnel. Wat een ravage!

En hoe heerlijk onschuldig was ik dat ik dacht dat mijn buik na de geboorte weer gewoon in standje strak zou terugveren. Daarna wist ik natuurlijk wel beter. Toen ik na de geboorte van de jongste thuis kwam, keek mijn toen driejarige peuter naar haar nieuwe zusje in de Maxi-Cosi en daarna naar mijn buik. Ze vroeg doodleuk wanneer de andere baby dan uit mijn buik kwam. En bedankt, schat.

Wat hebben we gedaan?

Ik herinner me ook nog goed het moment dat we voor het eerst samen thuiskwamen uit het ziekenhuis met onze pasgeboren baby. Wanhopig keken we elkaar aan. Wat hebben we gedaan? Hoe moeten we voor zo’n prachtig klein breekbaar bundeltje, dat volkomen afhankelijk is van ons, zorgen? Zat er geen gebruiksaanwijzing verstopt in die placenta?

Dan nog stuwing. Op dag drie veranderden mijn borsten in twee watermeloenen, waaruit ik melk kon spuiten. Het voelde opeens alsof ik superkrachten had. ‘Is het een vogel? Is het een vliegtuig? Nee, het is Supermam.’

22.000 luiers verder

Maar dan ben je opeens tien jaar, ongeveer 2500 slapeloze nachten en zo’n 22.000 luiers verder en weet je dat alle clichés over het ouderschap waar zijn. Het moederschap is overweldigend, emotioneel, pittig, maar absoluut het allermooiste wat er is. En ja: kinderen worden veel te snel groot. Tsja, wat betreft mijn buik… Die veert nog steeds lekker, maar dan wel de verkeerde kant op. Wat wil je ook na vier bevallingen én vier nageboortes?”

Lees meer van Anouk:
Anouk: ‘Onze jongste dochter (3) neemt standaard een babyccino’
Anouk: ‘Hoe vermoeider de meiden zijn, des te meer ze veranderen in kidzillas’
Anouk: ‘Heel dom, je kunt natuurlijk geen grap uithalen met een peuter’

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.