Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (6) en Lilou (3). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
“Pas ging ik als hulpouder mee met een klassenuitje van mijn dochter in groep vijf. We waren met de juf, een klassenassistent en twee hulpouders. Daar gingen we dan, met 30 kinderen op pad.
We moesten een flink stuk lopen door een grote stad naar het museum. In het begin liepen de kinderen nog keurig in de pas en vormden ze een mooie rij, maar al snel (lees: totdat we het schoolplein af waren) ontstonden grote gaten. Iedere keer stopte de juf om iedereen aan te sporen om weer aan te sluiten. Op dat moment kreeg ik al snel door dat het niet het ontspannen uitje zou worden waarop ik had gehoopt.
Natuurlijk deed ik ook ontzettend mijn best om de kinderen netjes te laten marcheren, maar ik merkte dat ik niet veel indruk maakte. Nu heb ik al niet heel veel overwicht bij mijn eigen vier kinderen, dus laat staan bij een groep acht- en negenjarigen. Het hielp natuurlijk ook niet mee dat sommige kinderen al langer zijn dan ik. De kinderen leken zichzelf tot stuiterballen te transformeren en gingen alle kanten op. De juf riep echter iedereen weer succesvol tot de orde.
Het zou natuurlijk niet een echte uitdaging zijn als we niet meerdere drukke kruispunten moesten oversteken. Tijdens het oversteken ging het stoplicht uiteraard al op rood. Daar stond ik dan als een verkeersregelaar (gelukkig wel zonder fluorescerend hesje) de auto’s tegen te houden met een verontschuldigende glimlach. Eenmaal aangekomen op de krappe middenberm stonden we daar met 30 kinderen en vier volwassenen.
Het welbekende belletje van de tram klonk. Met gevaar voor eigen leven wierp ik mij tussen de tram en de kinderen, terwijl de hulpouder aan de andere kant een barrière vormde tussen de voorbijrazende auto’s en de kinderen. We wierpen elkaar een stressvolle blik. Dachten we even gezellig mee te gaan met een klassenuitje.
“Als bonus bij het klassenuitje kreeg ik er dus een gratis pedagogische opvoedcursus bij”
Vervolgens begon het ook nog te regenen, terwijl er toch echt geen spatje regen was voorspeld. Nu reageert mijn haar nooit zo fijn op regen (denk: suikerspin), dus ik word op zijn zachtst gezegd altijd een beetje chagrijnig van regen. Uiteindelijk kwam daar het denkbeeldige vlaggetje in zicht en hadden we onze bestemming bereikt (en in gedachte hing ik ook de vlag uit dat we veilig waren aangekomen).
Het is echt een fijne klas, maar een paar kinderen hebben net wat extra aandacht nodig. De juf pakte het allemaal perfect op. Kinderen uit elkaar halen, even laten afkoelen en daarna sprak ze rustig met hen en motiveerde ze hen weer om mee te doen. Als bonus bij het klassenuitje kreeg ik er dus een gratis pedagogische opvoedcursus bij.
Op de terugweg verliep alles redelijk soepel. Het zonnetje scheen weer en de juf had alle kinderen even tien minuten laten spelen en uitrazen. Wat was ik blij dat de hele klas weer heelhuids terug was op school. Nog blijer was ik dat ik weer naar huis mocht, terwijl de juf nog de hele middag door moest.
Ik kom soms moe thuis van werk, maar vergeleken hun werkdag zullen mijn werkdagen vast op een spadag lijken. Ik kan in alle rust werken zonder het constante geluid van kinderstemmen om mij heen. Ik hoef niemand te corrigeren, behalve wat typo’s. Ik kan genieten van een warm kopje thee en ik kan naar de wc zonder dat ik daarna bang hoef te zijn voor een chaos op mijn werkplek.
Wat ik dus heb geleerd die dag is dat ik nooit mijn baan hoef op te zeggen voor een carrière in het onderwijs. Ik houd het wel bij mijn vier kinderen, die al uitdagend genoeg zijn. Maar de allerbelangrijkste les: leerkrachten zijn helden! Ik heb diep respect voor alle juffen en meesters, die dag in dag uit onze kinderen onderwijzen en inspireren met hun eeuwige geduld.
En oh ja, de volgende keer help ik wel gewoon mee met het kerstdiner. Kan ik stiekem meegenieten van alle lekkere hapjes.”
Lees meer van Anouk:
Anouk: ‘Onze jongste dochter (3) neemt standaard een babyccino’
Anouk: ‘Zat er geen gebruiksaanwijzing verstopt in die placenta?’
Anouk: ‘Ik was haar vergeten en de school uitgelopen zonder Lilou’
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.