Elsa: ‘Ik schrok me kapot toen ik via de babyfoon zag wat de oppas deed’
De oppas in de gaten houden via de babyfoon, je kunt het eigenlijk niet maken. Toch deed Elsa het, en daar is ze achteraf gezien heel dankbaar voor.
Lees meer
‘Behalve mijn rust ben ik ook mijn gêne verloren gedurende het moederschap’
Sanne is bekend van haar sketchvideo’s op haar Instagramkanaal @laviesanne. Ze is moeder van James (7) en Isé (4) en in verwachting van de derde.
Lees verder onder de advertentie
Mijn zwangerschap dendert voort. Mijn lijf werkt niet meer even goed mee – het leed dat bekkeninstabiliteit heet – en dus zit ik op een speciaal kussen om mijn stuitje te ontlasten. Het charmante kussen, waar op de plek van mijn stuitje een soort inkeping zit, en ik zijn onafscheidelijk. Hij wordt door mij overal mee naartoe gesleept: naar verjaardagen, events, lunchafspraken, speelpaleizen en in de auto. Behalve mijn rust ben ik ook mijn gêne verloren gedurende het moederschap, want ik heb het niet eens meer door wanneer ik ergens binnenkom met dat gekke ding onder mijn arm en er zonder erbij na te denken op ga zitten.
Lees verder onder de advertentie
Lees ook Van misselijkheid tot harde buiken: dít zijn veelvoorkomende zwangerschapskwaaltjes per trimester >
Gêne overboord
Ja, die gêne gaat al vroeg in het moederschap overboord. En daarmee bedoel ik eigenlijk al tijdens de bevalling. Ik denk nog weleens terug aan mijn eerste bevalling in het ziekenhuis, toen allerlei mensen zich netjes aan me voorstelden terwijl ik met mijn hele hebben en houwen daar open en bloot lag. Het moet een gek gezicht zijn geweest. Op dat moment vond ik dat allemaal doodnormaal. Net als dat ik het blijkbaar doodnormaal vond om tijdens het persen maar steeds te roepen: ‘Ik wil slapen! Ik heb geen zin meer!’ Ik geloof dat ik het die lui daar niet makkelijk heb gemaakt met mijn geblèr. Gênant. Maar ook weer niet, want het ziekenhuispersoneel is wel wat gewend zeiden ze na afloop tegen me. Ja ja, dat zeggen ze vast tegen iedereen.
Lees verder onder de advertentie
Dan maar zo
Laatst had ik nog zo’n typisch gênant-maar-eigenlijk-kan-het-me-niet-schelen-moment. Mijn jongste had een snottebel toen ze uit school kwam lopen. Ik graaien in mijn tasje naar een zakdoekje of servetje, maar natuurlijk vind je dat niet op het moment dat je het nodig hebt. Het enige wat ik te pakken kreeg was een nog in plastic gewikkeld maandverbandje. Dan maar hiermee, dacht ik. En zo stond ik en plein public schaamteloos het neusje van mijn kleuter af te vegen met een maandverbandje. Ik had natuurlijk ook naar de wc in school kunnen lopen voor een wc-papiertje, maar daar was ik dan weer te ongeduldig voor. Meer lezen? Neem nu een abonnement op de #1 glossy voor moeders >
Lees verder onder de advertentie
