Mijn baby is nu vijf maanden oud en hij gaat al twee maanden naar de crèche. Ik dacht dat het beter zou gaan, maar nee. Ik blijf buikpijn houden als ik bij de deur van de opvang sta. Er zit maar één vraag in mijn hoofd: waarom breng ik hem weg? Omdat ik liever achter een laptop zit dan hem in mijn armen te hebben? Ben je als moeder egoïstisch als je liever werkt dan dat je voor je baby zorgt? Het voelt raar. En dat heeft niets te maken met de juffen, hoor. Die zorgen ontzettend goed voor Sem. Maar mijn moederhart breekt als ik zijn koppie zie liggen op de mat van de babygroep. Zijn ogen kijken me vragend aan. Haast smekend. ‘Mama, blijf je bij me?’. ‘Mama, waar ga je nou naartoe?’. Van ons vrouwen wordt na een verlof van in totaal 16 weken verwacht dat we weer aan de bak gaan. Prima, ik ben ook voorstander van werkende vrouwen en ben trots op mijn carrière. Maar het voelt onnatuurlijk om een baby die zo jong is, voor een hele dag weg te brengen. Weg van zijn vertrouwde omgeving. Weg van de persoon die hem heeft gemaakt. Het is toch bizar dat je een mens groeit in je buik en bevalt van een kindje van wie je de hele wereld houdt, om hem dan na die paar weken gewoon ergens achter te laten? Ben ik nou de enige die dit zo ervaart? Ik voel me incompleet als ik fysiek niet in dezelfde ruimte ben als mijn baby. Ik kan er niets aan doen. Noem me een kleffe moeder, noem me ouderwets – maar ik snap thuisblijfmoeders meer dan ooit. Het is alles wat telt, uiteindelijk. En als je er dan voor kiest om op een kantoor te zitten terwijl je baby een fruithapje van een vreemde op de crèche proeft, dan mag je het daar moeilijk mee hebben. Natuurlijk is het ook hartstikke druk om drie kinderen op te voeden en geeft werk betekenis. Natuurlijk ben ik moe en vind ik het pittig om er elke nacht drie of vier keer uit te gaan voor Sem. Maar door zijn geboorte ben ik veranderd. Ik wil niets liever dan elk moment opsnuiven, inademen en vastpakken. Ik wil niet naar hem kijken als dreumes en mezelf afvragen waar mijn baby is gebleven. Ik wil erbij zijn geweest. Op een kantoor word je nooit zo gemist als thuis. En als je me niet gelooft, kijk dan maar een keer naar de ogen van mijn baby als ik wegloop. Tessa Heinhuis (34) is moeder van tweeling Bodi en Daaf (4) en Sem (0). Ze is auteur van het boek Happy Mom.
View this post on Instagram
Een koosnaam voor je partner, je herkent het vast. Zo’n bijnaam die je alleen tussen jullie tweeën gebruikt en uitspreekt als je denkt dat niemand luistert. Totdat je kind het oppikt en enthousiast deelt met de buitenwereld. Daria (32) maakte het mee. Het schaamrood staat nog steeds op haar kaken.
Hoera! Saskia Weerstand is bevallen van een zoon. Dat maakt de RTL-presentatrice bekend op haar Instagram. “Kleine vriend, we zijn zó blij dat jij er bent.”
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (8 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: ingesleten rolpatronen
We kennen het allemaal: boodschappen doen en telkens weer schrikken bij de kassa. Maar bij Vianna thuis is het elke week een financiële horrorfilm. Haar man en zoon hebben namelijk geen grenzen als het gaat om geld uitgeven aan proteïne snacks.
Een Instagram-video waarin artsen vertellen wat ze hun eigen kids nooit zullen laten doen, ging viral. Van slaapfeestjes tot sekseducatie: het levert verrassende inzichten op.
Als iemand zegt dat opvoeden helemaal vlekkeloos gaat, kunnen wij je vertellen dat dat totaal niet zo is. Ook niet als je kinderen volwassen zijn. Ze blijven jouw kind – met een eigen mening en af en toe stevige discussies.