We keken zo uit naar deze dag: eindelijk kunnen we ons inschrijven in Puglia en voelt het alsof we officieel geëmigreerd zijn. Een doel, ergens je wortels schieten en een soort van acceptatie voor alles wat je hebt doorstaan.
We doen niet graag dingen die iedereen doet, we houden niet van oppervlakkig maar alleen van echt. We bewandelen ons eigen pad, volgen onze eigen ideeën en gedachten. Door te onderzoeken, te proberen, te leren, te winnen vonden we ons doel, onze droom die we met eigen kracht wisten waar te maken. Het maakt ons niet uit of we daar erkenning voor krijgen of niet, het maakt ons niet minder gelukkig met waar we zijn. Maar dat de gemeente ons hier zo warm welkom heet, en ons accepteert op deze plek, blijft dat heel waardevol. Dit zijn wij, wij staan voor avontuur en we willen leven in een cultuur waar liefde, gezondheid en familie hoog in het vaandel staat. Barolo werd wakker en wilde direct borstvoeding, meestal wil hij dat pas anderhalf tot twee uur nadat hij wakker wordt, maar nee, precies nu wilde hij borstvoeding. Na een half uur voeden, sprong ik snel onder de douche en maakte mezelf binnen vijf minuten klaar, pakte mijn mooiste Gucci-tas in en we vertrokken.
Wonder boven wonder stonden we met drie frisse en schone kindertjes bij de gemeente, letterlijk op de minuut dat we daar moesten zijn. Voor de tweede keer inmiddels, want dit keer hadden we álle documenten bij ons, die bij ons eerste bezoek nog niet compleet waren. Onze advocaat Adalisa had ons al deels verteld dat vooral de Code Fiscale erg belangrijk was, maar ook een registratie van het huurcontract moest erbij zitten, een akkoord van onze verhuurder zelf en een solvabiliteitsverklaring van onze Nederlandse bank. Je moet een bepaald inkomen hebben wil je je hier mogen inschrijven en het liefst zien ze dat je ook echt wat voor de stad kunt betekenen. Iets wat waarschijnlijk iedereen al wist, maar waar ik pas tijdens het gesprek achter kwam, is dat Paesi Bassi een ander woord is voor Nederland. Weer iets geleerd.
Uiteindelijk, na dik een uur tegenover een zeer deftige man te hebben gezeten met een serieuze doch behoorlijk knappe kop, waren alle gegevens handmatig door hem ingevoerd en zei hij blij: ‘Auguri’, oftewel: gefeliciteerd!
Hij nam bij ieder formulier de moeite alles zelf in te typen en te controleren. Hij zag er verzorgd en fris uit. Mooie bruine huid van de zon, blauw bloesje met een blauwe kralenketting en een bijpassend armbandje, een bril met een dik zwart montuur. Het stond hem fantastisch! Hij had een vergrootglas in zijn hand om alles nauwkeurig te kunnen lezen. Met bewondering keek ik hoe precies hij iedere handeling uitvoerde. Zijn naam was Giovanni.
Ik was licht zenuwachtig omdat ik degene ben die van ons gezin het best Italiaans spreekt, dus ik moest mijn best doen dit keer. Voordat Giovanni ons de officiële papieren van de registratie overhandigde, kwam er een agent aangelopen en keek mee met wat hij aan het doen was. Giovanni legde aan de agent uit dat we hier kwamen wonen en dat hij alles in het systeem had gezet. Wat apart, dacht ik nog, dat een agent – een flink serieuze man ook – dit allemaal komt controleren. Goed geregeld eigenlijk, aangezien in Nederland te lui waren om te dubbelchecken of de namen van de jongens correct waren ingevuld bij het aanvragen van de paspoorten en we dus net voordat we emigreerden twee paspoorten kregen waarin de geboortedatum was verwisseld. Of zoals bij de geboorteaangifte van Barolo Dolce, dat ik een aangifte van mezelf ontving. Dikke pech en toevallig dat het weer mis ging of gewoon totale laksheid? Tot nu toe regelen ze hier alles fantastisch, serieus en zeer nauwkeurig. Ze nemen hun werk echt serieus. Van vuilnisman tot burgemeester, ze zijn vastberaden er beste van te maken. Waardevol om te zien als buitenstaander.
Lees ook: Bien gaat trouwen: ‘We vieren onze liefde en hebben alleen elkaar nodig’
‘Kom dit gaan we vieren’, zei Arjen blij. ‘Gefeliciteerd schat, wat een mijlpaal hè?’ Ik was er even stil van. Ook moe, omdat Brunello stierlijk vervelend was en ik continu politieagent moest spelen toen we al die tijd moesten wachten bij de gemeente en hij geen geduld had om stil te zitten en ik weigerde hem om te kopen met mijn telefoon. Gelukkig hadden we de basketbal mee, dus liepen we naar ons lievelingstentje op het plein, het ‘Grand Café’ waar we altijd huisgemaakte ijsthee drinken met citroen ijs erin. Zó zoet en zo verdomd lekker. De kids speelden tussendoor en wij probeerden die paar minuten dat de rust ons even gegund was, zonder ruzie om de bal, te genieten van onze koffie. Na een heerlijke lunch, uiteraard met pizza, focaccia en koffie besloten we thuis onze spullen te pakken en lekker uit te waaien op het strand. Ik was onrustig en zat niet lekker in m’n vel, en ondanks dat ik juist op dit soort momenten gelukkig hoor te zijn, gaan er allerlei emoties door me heen. Juist door in die blijheid durven te voelen, te verwerken waar je van bent weggelopen, loslaten, opnieuw beginnen en weer ergens doorheen gaan om te beseffen en te voelen waar we nu staan en waar we voor hebben gekozen. Dit was geen vakantie meer, dit was niet tijdelijk. Geen laatste dag dat we konden genieten van een lekkere vakantie, dit is voor de rest van ons leven.
Arjen pakte de spullen in, ik ruimde nog even snel het speelgoed in de kamer op, trok alvast mijn bikini aan, maar nog geen twintig minuten na onze inschrijving bij de gemeente stond de Italiaanse politie voor onze deur. Brunello keek me aan: ‘Mama, tutu-am, de politieagent!!!’ Brunello is helemaal onder de indruk van de politie hier, en ook van de ambulance, de brandweer en alle chefs. Deze man heeft vuur in zich en wordt wild van de ‘tutu-am’ zoals we dat noemen.
Het is hier heel gebruikelijk dat wanneer je je inschrijft de politie vrij snel, en soms dus direct een controle uitvoert bij iemand thuis. Onze verhuurster had ons al in het begin ingelicht over dat het hier heel normaal is en dat je niet moet schrikken als de politie langskomt om te controleren of je op dat adres woont. Inmiddels kennen we deze politieman van gezicht al aardig en na een beetje rondkijken was alles in orde.
Hij hielp ons nog met het aanvragen van een parkeervergunning, zodat we voor vijftig euro per maand een parkeerplek hebben voor onze deur. Dat kun je je in Nederland niet voorstellen, daar huur je misschien één meter grasveld voor. De kinderen vonden het wel spannend, en de rest van de dag gebruikten we het bezoek van de politieagent nog even om het een en ander voor elkaar te krijgen, zoals hun kamer opruimen, bord leegeten en lief zijn. Ik zou maar luisteren, anders komt de politieagent jullie zometeen controleren. Nou, het hielp wel aardig moet ik zeggen.
It’s official, we zijn thuis. Dat voelt zo onwerkelijk maar zo fijn. Nu is het van belang om zorg te dragen voor allerlei andere zaken die we nu kunnen aanvragen, maar bovenal het vinden van een transportbedrijf en een loods om onze spullen in op te slaan. Dat is ontzettend leuk om naar uit te zien, onze eigen spullen. Wellicht horen we binnen nu en twee weken iets van onze makelaar en kunnen we eindelijk aan de bak voor ons eigen plekje. Maar goed, hier geldt de regel: het leed dat geduld hebben heet.
Baci, Bien!
Dit bericht op Instagram bekijken
Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Soms staat het gewoon in de sterren geschreven: bepaalde moeders hebben een hart van goud, maar dat maakt ze soms ook net iets té lief. Ze willen alles en iedereen tevreden houden, maar vergeten daarbij zichzelf.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Amelia (30) is getrouwd met Liam (36), moeder van Mees (6) en Lucy (4). Ze vertelt over haar leven met twee jonge kinderen en hoe ze alles (meestal) draaiende houdt. Deze keer vertelt ze hoe ze zich tijdens haar zwangerschap allergisch voelde voor haar man.