Bien woont sinds kort met haar gezin in Puglia in Italië. Ze lieten druk Amsterdam achter zich en begonnen een nieuw leven in de zon.
Ciao a Tutti, Het was een intense week met weer een verhuizing, mijn hondje is weer uit Nederland opgehaald, Arjen is een week weggeweest en ik was voor het eerst alleen met de kids. Toen ik vorige week mijn column begon met dat Arjen voor een week naar Nederland vertrok om te werken, besefte ik me nog niet wat een emotionele beladenheid dat met zich mee zou brengen. Ik heb gehuild, maar echt als een klein kind dat zijn knuffel mist en daardoor niet kon slapen. Mijn veilige haven, mijn vriend mijn rots in de branding was opeens weg, ik voelde me zo intens verdrietig en verloren. Ik drukte het weg, vulde dagen dapper door met drie kleine kinderen naar het strand te gaan, ons stadje op te zoeken, te winkelen en als een pack boodschappen te doen. Het was as usual heerlijk weer, Fleuri en Brunello speelden iedere dag lief samen en volbrachten hun dagen met plezier en de dieren. Het was een bijzondere week voor het eerst alleen met mijn drie kinderen, ik voelde me krachtiger dan ooit en het heeft me heel veel zelfvertrouwen gegeven en dankbaarheid door de liefde die ik kreeg van mijn kinderen. Ze luisterden absurd goed, doen ze altijd wel maar nu deden ze hun best mij met alles te helpen. Fleuri had het heel erg zwaar en moest vaak huilen omdat ze haar papa zo miste, Brunello niet, misschien omdat hij nog jong is maar hij hangt ook veel meer aan mij dan aan Arjen. We belden elkaar bijna ieder uur, voor hem was het ondragelijk om na bijna acht intieme weken met elkaar na zo’n avontuur van ons vertrek uit Nederland, zijn kinderen te moeten missen. We hebben samen urenlang lang gesproken over alle mogelijkheden en opties, en Arjen riep meteen; ik ga niet meer terug. Laat mij huizen bouwen, laten we samen een winkel starten waar jij als nagelstyliste aan de gang gaat en ik desnoods hier knip of we gaan samen interieurstyling doen of laten we samen als weddingplanner werken. We hebben vaak samengewerkt voor bruiloften waar Arjen het haar voor verzorgde en ik de make-up of een bruiloft video maakte, op een gegeven moment begonnen we dat uit te breiden door vaker video’s te maken die ik zelf kon editen met een volledige fotoshoot erbij te organiseren en ook catering en de locatie konden wij met onze kenniskring eenvoudig regelen. Laten we onze krachten blijven bundelen en gebruik maken van onze kennis en dat hier uitwerken?!”, ik smolt toen hij daarmee kwam en van het feit dat hij altijd zin heeft in weer nieuwe dingen te ondernemen en vooral wanneer hij dingen noemt en altijd zegt “samen”. Hij heeft Mietze opgehaald, mijn vlinder hondje van al bijna twaalf jaar oud en dat was een van de belangrijkste redenen om Nederland op te zoeken. Nog even terug naar het begin van onze reis, want het meest bevrijdende moment was voor ons toen we aankwamen bij Lago Di Como,Al zeven jaar lang zoeken we die plek op en rijden we naar hetzelfde hotel genaamd; Hotel Miralago, je rijdt dan net Italië binnen en dat gevoel is zó fijn altijd. Die view vanuit dit hotel is echt waanzinnig mooi. 
Nu voelde dat nog fijner omdat we wisten, we gaan niet meer terug. We reden door naar Forte dei Marmi vlakbij Viareggio en daarna naar Cecina mare een plek waar ik vijfentwintig jaar lang naartoe ging met mijn moeder en zus. Al vanaf mijn eerste jaar wandelde ik daar rond met mijn zus, met de fijnste herinneringen in het naaldbomenbos. We sliepen altijd bij het natuurvriendenhuis Gran Pino. Toen ik wat ouder was en ik samen met mijn moeder en zus in Cecina verbleef, zochten mijn zus en ik urenlang naar pijnboompitten op het pad richting het strand. Dat is een magisch mooi stukje om te wandelen, die geur daarvoor alleen al verhuis je naar Italië. In de avond maakten we die pitjes open met een steen en aten ze dan vers door onze pasta pesto. Ik heb daar ook een tijd gewoond en samen met mijn hondje Mietze reed ik dol gelukkig in mijn golfkarretje rond om mensen naar hun campingplek te rijden. Ik werkte zeven dagen in de week bij een heerlijke camping aan zee. 
Ik ken Toscane uit m’n duimpje, de sferen de plekken alles voelt vertrouwd dus ik was al snel geneigd om te roepen, we moeten ons vestigen in Toscane, “want dat ken ik” “want dat voelt veilig” “want dan is die sprong van emigreren niet zo’n sprong in het diepe” “want daar ken ik de weg” maar Arjen zei meteen ; “waarom gaan we niet op zoek naar een plek wat we beiden nog niet goed kennen en laten we proberen die plek eigen te maken, vertrouwd te laten voelen en daar nieuwe herinneringen te maken”. Loslaten, opnieuw voelen en ervaren, daar ging ik weer mijn emoties twijfels en onzekerheden, maar ik wist ik laat al die herinneringen niet los, momenten die ik koester uit het leven met mijn zus voordat ze stierf. Die plekken behouden altijd dat gevoel en die herinneringen samen met mijn zus. Ik hoef er maar te lopen en alles speelt zich weer af als een filmrolletje, alsof ik een stap terug zet naar dat moment naar die tijd. Maar het is tijd voor iets nieuws, tijd om een plek te ontdekken samen met de liefde van mijn leven en onze drie kinderen en mijn hondje Mietze. Arjen had het in Nederland al over Puglia, via Carlo Ferilli kwamen we eigenlijk bij Ostuni terecht. Want onze focus lag eerst nog bij Le Marche. Maar dat lag naar mijn mening nog te noordelijk. Ik wilde weg, ver weg, terecht komen in een totaal andere cultuur dat je bijna het gevoel hebt dat je terug gaat in de tijd. Maar we hebben eindeloos plekken bekeken online, villa’s, trulli’s eindeloos veel plekken dicht bij zee en in de steden maar je kunt echt niets beslissen tot je er bent geweest – dat is iets wat we echt hebben geleerd gedurende deze reis. Ervaring leert je alles. We kozen ervoor om Puglia te bezoeken. Een autorit van uiteindelijk ruim tweeduizend kilometer met drie kinderen en een shit load aan bagage, ruim tweeduizend kilometer verwijderd van Amsterdam. Het meest liefdevolle exotische deel van Italië, waar Italië nog als het originele Italië voelt. De mensen puurder zijn dan waar dan ook in Italië en de omgeving amper iets veranderd is de afgelopen eeuwen. Waar je daadwerkelijk even terug stapt in de tijd, de omgeving je hart sneller laat kloppen en je met ontzettend veel bewondering en liefde wordt ontvangen. Poglinano al Mare, Monopoli, Ostuni, Fasano zijn de meest bekende plekken en wordt het meest bezocht door Nederlanders. Het is waanzinnig mooi en staat bekend om de kilometers lange terracotta velden, prachtige grove rode aarde met de mooiste eeuwenoude olijfbomen. Monopoli heeft ons losgemaakt, het was de eerste stop voor ons in Zuid-Italië. We hebben daar écht de meest bijzondere ervaringen gehad en ik heb daar echt veel emotionele schade van de afgelopen jaren durven te verwerken, te herleven door erover te spreken, veel te huilen en het een plek te geven. Nu pas was die ruimte er om dat te doen omdat ik me voor het eerst weer veilig voelde in die omgeving, ver weg van diegenen die mij jarenlang lang hebben ge-gaslight, psychisch hebben misbruikt. Gebeurtenissen die je je niet voor kunt stellen, die dingen gebeuren alleen maar in films. Het overkwam mij, of eigenlijk ons – want op een gegeven moment bereikte het gevaar ook mijn kinderen en toen trok ik een lijn. Dit speelde zich allemaal af in mijn familiekring, zo heeft ieder huisje zijn kruisje, maar ik probeer de pijn om te zetten in kracht. De wond is nog te vers om er verder over uit te wijden, maar het was een emotionele rollercoaster de eerste weken in Italië en dat gaf mij dé zet om te emigreren en negativiteit om te zetten in lessen en voor het eerst koos ik voor mezelf. Die eerste weken waren uitputtend en prachtig, juist wanneer je door het stof gaat en allerlei bagage te verwerken hebt, groei je. Juist wanneer je denkt waarom draag ik zoveel pijn? Waarom voel ik zoveel? Omdat het leven je iets geeft wat jou sterker kan maken, zie het niet als een obstakel maar pak het grijp het en vertrouw op jezelf. Wegstoppen heeft geen zin, het komt er vroeg of laat wel uit – dus beter nu. Dat zei Arjen ook als ik weer zat te huilen en riep: ‘Waarom geniet ik niet gewoon van de olijfbomen en deze omgeving, waarom zit ik hier te huilen ?’. ‘Omdat je eindelijk aan het verwerken bent’, antwoordde hij dan. Je zult maar een vent hebben die je zo geweldig kan opvangen je ruimte geeft en ondersteunt in zo’n proces. Ik voelde me bevrijd. 
Ik ben me ook bewuster van mijn lichaam doordat ik bloter rondloop omdat het met deze tropische hitte van 38 graden iedere dag niet te doen is om te veel stof te dragen. Ik begin lekker bruin te worden, mijn huid glanst en met de complimentjes en liefdevolle aanrakingen van Arjen voel ik me mooier dan toen ik maatje 36 droeg. Hoe ik vroeger niet de deur uit ging zonder make-up en die “perfecte look” moet ik nu vooral lekker in m’n vel zitten. We voelen ons weer sterk tot elkaar aangetrokken als twee planeten die door magnetische velden elkaar in balans houden. Die plek heeft een bijzondere betekenis voor ons en dat was dan ook meteen onze eerste kennismaking met zuid Italië. Ook Brunello was in zijn gelukkigste staat want hij had alle ruimte die hij zich wenste om eindelijk zijn kookkunsten te kunnen ontwikkelen. Hij is twee jaar ( oktober wordt hij drie ) en hij staat al vanaf dat hij net twee is met de grootste passie in de keuken en bakt zonder enige moeite een scrambled egg, snijdt beter ui en paprika dan ik ooit heb kunnen snijden, deze man is een echte chef. Bij ieder restaurant waar wij dineren rent hij de keuken binnen om te kijken waar de chef is. Zo bijzonder en zo fijn dat hij hier zich zo heeft kunnen ontpoppen tot een vrij en gelukkig maar vooral creatief mannetje. Niet alleen ons heeft het een boost gegeven in onze relatie en voelen we ons weer vrij, vooral de kinderen leven enorm op. Fleuri noemt zo vaak dat ze gelukkig is, maar ook Brunello en Barolo stralen iedere dag en ze hebben amper last van de dagelijkse temperatuur van achtendertig graden. Het is dan ook zo onwerkelijk dat als we naar Polignano al Mare rijden dit niet alleen een magisch plekje is wat we tijdens onze vakantie kunnen bezoeken, maar we gewoon in de buurt wonen van deze mooie plek. Sinds gister hebben we onze huurwoning gevonden, nog een stuk zuidelijker. Vanuit hier gaan we op zoek naar een transportbedrijf die ergens binnen nu en zus maanden onze inboedel naar Italië kunnen brengen. Want er staat een loods van 15m2 op ons te wachten, met vooral veel Lego Friends en brandweerauto’s waar de kindertjes langzamerhand toch wel om beginnen te vragen. Het zal echt nog een tijd duren voordat we echt helemaal gesetteld zijn, geef het een jaar of langer maar we hebben geen haast en groeien langzaam mee in de gewoontes van de zuid Italiaanse cultuur. De siësta’s, de manier van koken, eten, leven, geen heftig nieuws over allerlei negatieve juice channels of ellende in de wereld maar het is iets nationalistischer dus alles wat je ziet en meekrijgt is en gaat over Italië, maar bescheiden beleefd en gewoon een stuk fijner. Het is en blijft geweldig om hier te zijn. La Dolce Vita!Bacio Bien 
Verblijf tips en plekken die we bezochten tijdens onze reis : View this post on Instagram
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Soms staat het gewoon in de sterren geschreven: bepaalde moeders hebben een hart van goud, maar dat maakt ze soms ook net iets té lief. Ze willen alles en iedereen tevreden houden, maar vergeten daarbij zichzelf.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Amelia (30) is getrouwd met Liam (36), moeder van Mees (6) en Lucy (4). Ze vertelt over haar leven met twee jonge kinderen en hoe ze alles (meestal) draaiende houdt. Deze keer vertelt ze hoe ze zich tijdens haar zwangerschap allergisch voelde voor haar man.