Ik leg Brunello op bed voor zijn middagdutje. Hij kruipt dicht tegen me aan, met zijn neus verstopt in mijn nek en zijn armen om me heen. Brunello is ontzettend gevoelig en heeft heel veel liefde in zich. Ik kijk naar zijn lange wimpers en blonde krullen, hij is zo verschrikkelijk knap, het is bijna gevaarlijk om met onze blonde God hier in Zuid-Italië rond te lopen. Brunello is haast een attractie voor de mensen hier, op straat, op het strand en in de supermarkt: iedereen smelt en complimenteert ons met onze knappe kinderen.
Soms schieten wat momenten door mijn hoofd van de afgelopen zeven jaar en waar ik nu sta. Drie waanzinnig mooie gezonde gelukkige kinderen later, wonend in een land waar ze op handen worden gedragen en waar iedereen ze lief toespreekt. Mariangela, de lieve vrouw van de farmacia (apotheek) onder ons, begroet ze als een engel. Ze heeft ze een aantal keren geholpen toen ze waren gevallen en sindsdien knuffelt ze de kinderen plat als we langslopen. Ook was ze heel erg blij met de Hollandse pepermuntjes van de kinderen. Die delen we uit aan diegene die ons hier lief zijn. Zoals de broers Lino & Roberto van restaurant La Rotondo. Brunello is daar inmiddels al welkom in de keuken en helpt chef Roberto vaak. We eten daar met enige regelmaat en voelen ons al zo welkom en thuis. Meer dan we ooit gevoeld hebben in Nederland. De blik van Roberto naar Brunello ontroert me. Ik kan ervan huilen, zo lief en bijzonder hoe oprecht zijn liefde uitstraalt naar mijn kinderen die hij net twee maanden kent. Zelfs politieagenten begroeten Brunello alsof hij de prins is van de stad.
Dat ik drie gezonde gelukkige kinderen mag grootbrengen is allesbehalve vanzelfsprekend en daar ben ik me weldegelijk bewust van. Een man die mij aansprak op straat ontroerde me. Hij had geen kinderen, maar wel altijd de wens om vader te worden. Hoe erg is het als je de wens hebt om vader te worden, maar het bij wensen blijft, en je omringd wordt door kinderen. Helemaal hier in Italië, waar kinderen heilig zijn en alles in het teken staat van het welzijn van het kind. De man keek me aan met zijn diepgroene ogen en prachtige zongekuste huid. Hij zat buiten voor zijn slagerij op een stoel, te wachten tot mensen binnenkwamen. “Mi complimenti”, zei hij met een vriendelijke lach, kijkend naar mijn drie kinderen die als eendjes achter me aan huppelden over straat (want auto’s, dus dicht bij mama blijven). We passeerden hem, omdat we na een heerlijke stranddag onderweg waren naar de groenteboer. “Je hebt prachtige kinderen, ik heb er helaas geen”, zei hij, en het leek wel even of hij ontroerd raakte en natte ogen kreeg. “Geef me een van jouw kinderen en je krijgt mijn slagerij”, grapte hij en gaf me een vriendelijke knipoog. “Het was mijn wens om vader te worden, maar het heeft niet zo mogen zijn, je bent een gezegend mens.” Na een kort maar krachtig gesprek liep ik door. Ik schoot vol, kreeg tranen in mijn ogen en kuste mijn drie bijzondere kinderen heel stevig. Wat een bijzondere man. Normaliter zou je de kriebels krijgen als iemand dat tegen je zegt, maar niet van deze meneer, je voelde letterlijk de liefde van hem afstralen.
Lees ook: Bien: ‘Hij geeft haar het gevoel dat ze het niet waard is’
Onderweg naar de groenteboer passeerden we het grote plein waar een groep jongens van ongeveer tien jaar aan het voetballen was. We moesten erlangs en omdat ik Barolo dolce vasthield, zei ik tegen een van de jongens met de voetbal onder zijn voeten: “Fai attenzione”, oftewel: opletten! Het jongetje draaide zich om en keek blij op toen hij Barolo dolce zag. “Ciao Bello”, zei hij in zijn enthousiasme en aaide vluchtig over zijn wang. Ik schoot weer vol, want zo’n reactie had ik echt niet verwacht. Zo’n liefdevolle, respectvolle, ontzettend lieve reactie van een jongen van tien. Het gebeurde misschien in een fractie van een seconde en hij ging weer verder met voetballen, maar de manier waarop dingen hier gaan, hoe mensen met elkaar omgaan, is zo ontzettend waardevol.
Dit soort momenten overkomt ons aan de lopende band, meerdere keren per dag kijken Arjen en ik elkaar aan en slikken we onze tranen weg, of staan we weer versteld van de hartelijkheid die ons toekomt. Ik heb dit nog nooit meegemaakt, nog nooit zo warm en intens gevoeld, waar heb ik mijn hele leven gezeten?! Ik ben misschien dertig jaar te laat hiernaartoe verhuisd, maar gelukkig zijn we hier precies op het goede moment voor onze drie waanzinnig mooie kinderen.
Drie maanden reisden we langs de Atlantische zee vanuit Amsterdam helemaal langs de voorkant van de laars tot aan Castellabate. Proeven, ervaren voelen en zien. Zo wisten we dat Noord-Italië ons het minst aansprak en dat maakte de nieuwsgierigheid naar de Adriatische kant alleen maar groter. Dat we wilden emigreren was al duidelijk, maar waar we terecht zouden komen, lieten we open. Door te rijden, hotels te bellen en deals te maken, hebben we de afgelopen maanden alle nieuwe plekken bezocht. Zodra we Zuid-Italië inreden, voelde het alsof we letterlijk in een andere wereld terechtkwamen. We moesten wennen, want alles was zo anders dan wij gewend waren. Nu blenden we steeds meer in de manier van leven en kan ik me, nee wíl ik me niet anders meer voorstellen. De rode terracotta aarde was in de eerste instantie betoverend om te zien. Maar ook de rijkgevulde stukken land met duizenden olijfbomen. Ik kan zo ontzettend lachen als ik Nederlanders op het strand zie lopen en de twee meter lange Nederlander vanaf de bar hoor roepen: ‘Nadien! Nadine! Naad! Wil je ijs of een stuk pizza? Hè wat?’ – ‘Doe maar ijs’ en dat hij vervolgens met twee stukken pizza, koffie én ijs met grote stappen over het strand wandelt om Nadine te voorzien van de Italiaanse lekkernijen. Je ziet ze ontspannen, samen lol hebben in de zee en genieten. Want dat is wat je hier doet: echt genieten.
Vincenzo, het hoofd van de politie hier, die eerst als hoofdrecherche voor de politie in Napoli werkte, sprak ons aan vanwege – je raadt het al – de schoonheid van onze blonde Brunello. Zo’n blond kind is hier uitzonderlijk en de agenten tilden hem trots op. Hij werd verlegen, dat gebeurt niet snel.
“Jullie zullen hier een prachtig gelukkig leven hebben”, zei hij met een warme glimlach. Hij scrolde in zijn telefoonlijst en gaf het nummer van een van de beste kinderartsen uit de buurt. “Zeg maar dat ik je zijn nummer heb gegeven, ik wens jullie kinderen de beste zorg toe, bel hem op als je hem nodig hebt.” We waren stomverbaasd, iemand die je op straat aanspreekt, een praatje met je maakt en direct het nummer geeft van de beste kinderarts. “Je zorgt hier voor elkaar”, zei hij. “Wen er maar aan.” Hopelijk doen we dat ook, het is al zo’n geschenk dat er zoveel lieve mensen om ons geven en zich voor ons inzetten. Ik vind het wel een documentaire waard, ik zie weer een nieuw project aankomen. To be continued…
P.s. wil je een start te maken om jouw emigratieplan vorm te geven? Bekijk deze foto op mijn Instagram-account. Daarin geef ik een lijst met tips over hoe je kunt beginnen om jouw emigratiedroom waar te maken.
Tot volgende week zaterdag!
Bacio Bien
Dit bericht op Instagram bekijken
Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. Hun leven is allesbehalve standaard, en dat willen ze ook zo houden. Al brengt hun nieuwe huisgenootje vast wat meer structuur.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Christine (27) geeft les aan groep 7.
Verdrietig nieuws voor Douwe Bob en zijn vriendin Anouk: hun zoontje, dat in de lente ter wereld zou komen, is stilgeboren.
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.
Marise is er na haar herstel van een eetstoornis heel stellig over: anderen complimenteren met gewichtsverlies is niet meer van deze tijd. Zij doet het niet meer en roept anderen op er ook mee te stoppen.