We zitten in de auto richting Torre Canne, ons favoriete strandje van eigenaresse Madia. Ik kijk naar buiten, de kinderen brabbelen in hun stoel en er heerst rust in de auto. Ik voel me emotioneel, allerlei emoties komen boven en ik kan om alles huilen. Terwijl ik naar het waanzinnig mooie landschap kijk, denk ik hardop en zeg: ‘Ik ben zó ontzettend gelukkig hier, dit landschap maakt me zo blij’. ‘Daar gaat het toch om schatje’, zegt Arjen lief en hij legt zijn hand op mijn been. Hij voelt alles zo goed aan, hij is zo lief en ondersteunend. Waar heb ik deze man toch aan te danken? Ik ben geen makkelijke vrouw: temperamentvol, heftig in emoties en een echte Weegschaal die alles afweegt en over alles kan twijfelen. Arjen is een Tweeling, kan zich in alles en iedereen verplaatsen en meebewegen, maar bewaakt zijn grenzen goed. We vullen elkaar mooi aan. We respecteren elkaar, luisteren goed naar elkaars behoeften en proberen elkaar daarin aan te vullen.
Het viel me in Nederland op hoeveel vrouwen in Amsterdam-Zuid die wij kennen, en met name in ons buurtje, zo’n leegte uitstraalde. Ze droegen ontevredenheid met zich mee door een tekort aan liefde, waardering en wellicht innerlijke rust. Ze hadden al het geld van de wereld, liepen met de duurste spullen over de Stadionweg, shopten van alles bij Pauw en waren niet verlegen om dat te laten zien. Maar die blikken in hun ogen, zo’n leegte. Een paar van onze buren uit Zuid leefden enorm langs elkaar heen. Toen we er net kwamen wonen, had ik leuk contact met een vrouw, omdat onze dochters graag met elkaar speelden. Ze had behoefte om weer verbinding te voelen met haar man. Ik kan niet begrijpen dat je jaren langs elkaar heen leeft zonder passie of mooie diepgaande gesprekken. Voor conflicten heb je ook een bepaalde passie nodig, maar wat heb je nog over als alles stilvalt?
Ze zocht het bij haar fysiotherapeut: de verbinding, de seks en wellicht de lieve woorden. Ze wilde haar huwelijk sparen voor hun dochter, maar zocht de spanning elders. Fysiek bedrog vind ik nog minder erg dan emotioneel bedrog, maar toch kon ik het niet begrijpen. Ik vertelde Arjen over de situatie. We leerden het stel samen kennen toen we in Zuid kwamen wonen. “Dat komt omdat haar man haar het gevoel geeft dat ze het niet waard is”, reageerde hij. Ik veroordeel het niet, maar ik vond het wel moeilijk om dat te weten en te zien.
Vanaf het moment dat we in Italië aankwamen, bloeide alles weer op. Alsof een vogeltje wordt bevrijd uit haar gouden kooi. We hebben al zoveel bijzondere contacten gelegd met mensen hier, zowel in Monopoli, Cisternino, Martina Franca als in Locorotondo. De omgang tussen mensen is hier echt anders. Het is bijzonder hoe je de enorme verschillen ziet, tweeduizend kilometer verwijderd van je oorspronkelijke woonplaats, waarvan je dacht dat het je veilige haven was. Puglia heeft onze ogen geopend. Onze hardheid is verzacht, onze argwaan en wantrouw betreft de vriendelijkheid is weggenomen. Aardig zijn kost niets, dat is hier de instelling. Ik zou de liefde die hier heerst, de broederschap en de bijzondere sfeer zo graag willen delen met die ongelukkige buurvrouw. Met de welvarende vrouwen uit Zuid met de lege blik in hun ogen, met de mensen die in een sleur vastzitten en iedere dag zien als een verplichting om te moeten slagen, te moeten voldoen aan andermans verwachtingen. Zodra we een mooie Trulli hebben om te verhuren neem ik onze gasten mee naar alle plekjes die ons lief zijn om hun een gevoel mee te geven die ze bijblijft. In plaats van in Nederland elke dag indruk willen maken op mensen die niets om ze geven, geliket willen worden door mensen die ze niet leuk vinden. Terug naar binnen, naar je gevoel, naar de basis. Zonder alle toeters en bellen eromheen, zonder commentaar over hoe je eruitziet, hoe je overkomt, of je vol bent of slank: het maakt niets uit. Gewoon je leven kunnen leven met liefde voor elkaar, je kinderen, maar ook – of eigenlijk júist – voor wildvreemden. Elkaar helpen zonder enige verwachtingen.
Lees ook: Bien: ‘Ik ben niet bang om te falen, ik ben niet bang om te worden afgewezen’
Waarom is het normaal geworden in Nederland om te teren op andermans leed? Waarom scoren die keiharde juicekanalen zo goed en wordt dat in stand gehouden en niet gestopt? Alles blootstellen van iemands privéleven? Klakkeloos berichten in iemands profiel schuiven over hoe walgelijk je diegene wel niet vindt? Schaamteloos commentaar leveren op social media zonder rekening te houden met het feit dat hun kinderen dat wellicht te zien krijgen. Het is een cultuur waarin wij ons niet meer konden vinden, ons niet meer mee wilden meten. Een leven zonder juicekanalen, een leven waarin jongeren na school met elkaar naar zee gaan, volleyballen, zwemmen en muziek luisteren.
We zitten hier nu drie maanden en al drie maanden lang genieten we van het beeld dat niemand van die studenten op het strand op z’n telefoon zit. Ze lachen en hebben lol met elkaar. Ik ben de enige op het strand die nu op haar telefoon zit en een column schrijft om de verschillen onder een vergrootglas te leggen en onder de aandacht te brengen. Maar nu sluit ik af. Ik ga zwemmen en mijn pasta Vongole opeten. Zandkastelen bouwen met mijn kinderen, de omgeving in me opnemen en wederom omarmen dat we hier zijn.
Dag lieve lezers, tot volgende week zaterdag.
Bacio, Bien
Dit bericht op Instagram bekijken
Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Soms staat het gewoon in de sterren geschreven: bepaalde moeders hebben een hart van goud, maar dat maakt ze soms ook net iets té lief. Ze willen alles en iedereen tevreden houden, maar vergeten daarbij zichzelf.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Amelia (30) is getrouwd met Liam (36), moeder van Mees (6) en Lucy (4). Ze vertelt over haar leven met twee jonge kinderen en hoe ze alles (meestal) draaiende houdt. Deze keer vertelt ze hoe ze zich tijdens haar zwangerschap allergisch voelde voor haar man.