Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Ze woont samen met vriend, peuter (3) en baby (6 maanden). Deze keer over: borstvoeding geven tijdens migraine.
Als ik de bevalling heb gehad heb ik het ergste gehad dacht ik altijd. Niet wetende dat de hormoonschommelingen na mijn tweede bevalling enorm heftige migraine-aanvallen veroorzaakten waarbij ik letterlijk niks meer kon. En waar de gedachte door mijn hoofd schoot: ‘Wat vind ik pijnlijker: weeën of een migraine-aanval hebben?’
Ik heb altijd veel hoofdpijn gehad en soms ook stevige migraine-hoofdpijn met vlekken voor mijn ogen. Maar een migraine-aanval is andere koek. Het voelt alsof er continu iemand met een grote hamer op je hoofd staat te rammen en je hoofd knalt bijna uit elkaar van de pijn. Ook ben ik duizelig en misselijk. Licht, geluid en geur: elke prikkeling van mijn zintuigen is mij teveel. Het enige wat ik dan kan doen is liggen in een donkere, prikkelarme kamer en wachten totdat medicatie helpt of de aanval afzwakt.
Mijn migraine-aanvallen kwamen geheel onverwachts in de new born fase voor het eerst opzetten. Zo ook de eerste keer op een zondagavond. Ik was overdag met vriend, peuter en baby nog naar buiten geweest, een rondje lopen en een ijsje halen. Ik voelde me moe, maar blij. Het voelde steeds fijner om dit soort mini-uitstapjes te maken met ons nieuwe gezin van vier. Ik voelde aan het eind van de middag hoofdpijn opkomen, maar probeerde dat te negeren. Ik slikte zo min mogelijk paracetamol in verband met borstvoeding en m’n baby.
‘Wat vind ik pijnlijker weeën tijdens mijn bevalling of een migraine-aanval?’
Aan het eind van de middag zette mijn hoofdpijn door en ging ik op bed liggen. Het werd steeds erger en pijnlijker. Ook voelde ik dat ik moest gaan overgeven. Net op tijd wist ik een emmer te pakken en daarin te spugen. Heb ik buikgriep, dacht ik nog? Ik moet nooit overgeven.
Ik ging weer liggen maar de pijn achter mijn ogen begon steeds meer te drukken en werd ondraaglijk. Het sloeg binnen tien minuten om van: ik ga even op bed liggen tot ik voel mijn hoofd uit elkaar knallen. Rechtop zat ik op bed met de emmer op schoot. Liggen ging niet, dat deed teveel pijn. Inmiddels had ik wel twee paracetamol genomen, maar die kwamen er meteen weer uit.
Na een tijdje hoorde ik onze baby huilen. Ze was wakker geworden van haar dutje in de kinderwagen en ze wilde drinken, ik hoorde het meteen. Het was ook weer tijd. Mijn vriend kwam naar boven om te checken hoe het met mij ging en of ik in staat was borstvoeding te geven. ‘Anders pak ik nu gekolfde melk uit de vriezer’, zei hij. ‘Maar dat is toch niet op tijd ontdooid? Hoelang duurt dat wel niet?’ vroeg ik.
Ik herkende dit luide en duidelijke babyhuiltje als geen ander: zij had honger. Een oergevoel werd in mij getriggerd: ik moet mijn baby voeden. Ook al lag ik daar zelf te vergaan van de pijn en de minuten af te tellen, totdat dit overheersende gevoel van algehele malaise afzwakte. ‘Ik hoef haar alleen maar vast te houden, de rest doet ze zelf’, aan die gedachte hield ik me vast.
Dus daar lag ik dan met in mijn ene arm een emmer, voor als ik plotseling weer moest overgeven, en in mijn andere arm mijn baby om borstvoeding te geven. Ondanks de helse hoofdpijn en misselijkheid was ik dat moment toch ook best trots op mezelf. Daar lag ik dan mijn baby te voeden tijdens een migraine-aanval. Ik voelde me een soort superheld dat ik dit nog kon en ik besloot deze gedachte over veerkracht in mijn hoofd te prenten.
Als ik zelfs nu nog borstvoeding kan geven, onder deze omstandigheden, dan kan ik veel meer dan ik zelf denk. Ik zei tegen mijn vriend die naast me op bed zat en ons bezorgd in de gaten hield: ‘Vrouwen zijn wel echt het sterkste geslacht he?’ Hij knikte wijselijk.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.