Brievencolumn: ‘In plaats van commentaar zouden we een lintje moeten krijgen, Gerda’

Lisette is moeder van Felix (3) en Elodie (1) en zwanger van de derde, en Susan is moeder van Noortje (0). Maandelijks bespreken ze alles wat met jong moederschap te maken heeft: van tsjernobylluiers tot terrornachten en van zwangerschapskwaaltjes tot zwamadviezen (die wel heel goed bedoeld zijn). 

Lieve Lis,

Onlangs had ik er weer één: een WACHT MAAR TOT-opmerking. Ongetwijfeld ken jij ze ook: van die opmerkingen waarmee je wordt gewaarschuwd voor iets slechters, zwaarders, moeilijkers, heftigers. In het Engels hoorde ik laatst iemand het ‘the just wait brigade’ noemen: een groep mensen die zonder te knipperen meteen zegt: pas maar op, want…

In het Nederlands noem ik het graag de ‘Wacht Maar’-Werkgroep. Een niet-zo-geheim genootschap waar je blijkbaar zonder moeite bij hoort; je hoeft er alleen maar een beetje zuur voor in het leven te staan.

Even wat voorbeelden, voor het bijna onmogelijke geval dat jij nu denkt ‘de wát?’. Het begon bij mij namelijk al tijdens de zwangerschap. Slaap je nog goed? Wacht maar tot de kleine er is. O, je slaapt juist slecht? Nou, wacht dan óók maar tot de kleine er is, want dán slaap je pas slecht. Nu Noortje geboren is, vliegen de ‘wacht maars’ me al helemáál om de oren. Vind je het leuk dat ze begint te babbelen? Wacht maar tot ze ‘nee’ kan zeggen. Leuk hè, dat je kind steeds meer een eigen persoonlijkheid heeft? Wacht maar tot het een echte peuterpuber wordt.

En het fijne is, het gebeurt in beide gevallen. Dit is nu zwaar? Wacht maar, het wordt nog zwaarder. O, je vindt het juist leuk? Wacht maar, het wordt héús ooit minder leuk! Het is alsof de wacht maar-werkgroep als enige doel heeft: aftroeven, aftroeven, aftroeven. Jammer genoeg vooral de negatieve kant op. En ik begrijp niet waarom. Een kind opvoeden is toch al intens genoeg? In plaats van commentaar zouden we een lintje moeten krijgen, Gerda. Of in elk geval een knuffel en een chocoladereep, verdorie.

Dus. Voor een beetje positiviteit in de jungle die ‘het ouderschap’ heet, vraag ik jou bij dezen: met twee kinderen in huis en de derde op komst, wat zijn jouw positieve ‘wacht maar’-momenten? Zó erg is het allemaal niet, toch? TOCH?!

Liefs,

Suus

Lieve Suus,

Wacht maar tot je mijn antwoord hebt gelezen… Nee, grapje. Ik ken het fenomeen en ik snap je frustratie volkomen. Het is net alsof de ‘Wacht Maar’-Werkgroep (geniale naam, trouwens!) je wil behoeden voor geluk. Of misschien willen ze je juist op een heel kromme manier een soort extra waardering proberen op te dringen voor hoe ‘makkelijk’ het nu nog is, want het wordt nog vééééél zwaarder.

Hierbij vergeet de WMW twee belangrijke punten.

1. Niet iedereen heeft dezelfde ervaring. 

Waar mijn zwangerschappen bijvoorbeeld op wat maagzuur na zeer prima verliepen/verlopen, heb ik ook vriendinnen die negen maanden lang al hun ingewanden hebben uitgekotst, in een prenatale depressie terechtkwamen, zwangerschapsvergiftiging kregen, een verkorte baarmoedermond bleken te hebben en daardoor maandenlang niks mochten vanwege risico op vroeggeboorte, of een enge hartkwaal ontwikkelden die ze een griezelig hoog risico opleverde op een hartstilstand bij de bevalling. Dus dat mijn zwangerschappen daadwerkelijk ‘genieten’ zijn, wil nog niet zeggen dat iedere zwangerschap dat is. Soms is een bevalling écht een verlossing, omdat alles beter voelt dan zwanger zijn.

Andersom baar ik dan weer kinderen die in het eerste jaar niets liever doen dan nachtjes doorhalen om te knuffelen met mama, waardoor ik het vaak moet stellen met twee uurtjes gefragmenteerde slaap, twee koppen koffie (meer mag niet, want borstvoeding) en heel veel thoughts en prayers. Ik ken dan ook weer vriendinnen wier kinderen binnen een paar weken de nachten doorsliepen en die overdag ook netjes volgens een begrijpelijk schema sliepen. Het kan dus meer kanten op dan enkel de beleving van de WMW-moeder.

2. Het wordt weliswaar zwaarder… maar het wordt ook leuker. 

Echt vééééél leuker! Natuurlijk, zo’n newborn die als een pruttelende aardappel op je borst ligt is hartstikke schattig, maar mijn zoon van drie die ‘octopus’ uitspreekt als ‘okselbus’ en die me er enthousiast op wijst dat ‘de taartjeswinkel’ naast de supermarkt open is en dat we dus wel een gebakje kunnen halen (goed kind dat op zijn moeder lijkt) én mijn dochter van anderhalf die haar hoofd op mijn schouder legt of fanatiek ‘kijk kijk kijk!’ roept wanneer ze een vlieg op het raam ziet, zijn elke dag weer een feestje. Oké, het is weliswaar een feestje waar regelmatig een gast volledig over de zeik gaat en waar zo nu en dan met taart gegooid wordt, maar daar staat tegenover dat er altijd iets te doen is.

En dat is denk ik wat het ouderschap zo mooi maakt. Je leert waardering opbrengen voor de kleine momenten van zonneschijn, de glinsteringen in het zand. Want echt, er is geen enkele dag die helemaal pinterestperfect verloopt met louter glimlachende kinderen, vrolijke ouders en een opgeruimd huis. Soms is zo’n glinstering in het zand precies het moment dat ze na een ochtend vol gekrijs en gehuil in bed liggen en je even van een kop koffie kunt genieten, zodat je er opgeladen tegenaan kunt wanneer ze weer wakker worden. Maar vaak zijn het ook de momentjes waarop ze een onbedoeld hilarische uitspraak doen, zoals: ‘Mama, mag ik een hap van je koekje? WAAROM DAN NIET? IK VROEG HET ZO BELEEFD!’

Kinderen hebben driftbuien (soms meerdere per dag), vallen en doen zich zeer, doen elkáár zeer, maken teringveel lawaai, slopen alles en weten altijd manieren te vinden om zichzelf en hun omgeving smerig te maken. Maar kinderen zijn ook lief, ontzettend grappig, intrinsiek behulpzaam, inventief en veerkrachtig. Wanneer mijn dochter me voor de vierde keer die nacht uit bed krijst en ik als een zombie haar kamertje binnenslof, is het eerste wat ze zegt: ‘Mama!’ met zoveel blijdschap in haar stem dat ik mezelf eventjes de allerleukste persoon op aarde waan. En dan kan ik de wereld weer aan, met of zonder slaap.

Dus wácht maar, Suus.

Wacht maar tot ze ‘mama’ gaat zeggen. En ‘papa’. En ‘Tony’.

Wacht maar tot ze pijlsnel door je huis heen kruipt, als een soort excorcistbaby. Of leert lopen! Los! Op haar eigen twee beentjes, met haar handjes in de lucht!

Wacht maar tot het moment dat ze Tony ontdekt, want dan wordt hem kattensnoepjes voeren een van de hoogtepunten van haar dag.

Wacht maar tot ze met je meegaat op ieder wc-bezoekje omdat ze zo graag het wc-papier voor je af wil scheuren.

Wacht maar tot ze op het potje leert plassen en poepen, en ze roept: ‘Kijk nou wat een grote drol!’

Wacht maar tot ze enthousiast op haar opa en oma afrent omdat zij in haar kleine clubje met Favoriete Mensen Op Aarde zitten.

Wacht maar tot ze hysterisch huilend bij je komt omdat ze zich zeer heeft gedaan en ze snikkend haar hoofd op je schouder legt, waarna je haar lijfje in je armen voelt ontspannen en alles weer goed is.

Wacht maar tot ze ‘ik hou van jou’ tegen je zegt (of over je wang aait en zegt ‘lief geitje’ – de smelttemperatuur van mijn hart ligt niet zo hoog waar het op mijn kinderen aankomt).

WACHT JIJ MAAR! 

Het wordt nog veel leuker.

Liefs,

Lis

Meer lezen?

Ontdek Onweerstaanbaar, de nieuwe novelle van Lis. Dit verhaal biedt een mooie mix van liefde en vriendschap en is perfect voor een moment van zelfreflectie. Tijdens de Zin in Feelgood-weken in september is het e-book nu tijdelijk voor €2,49 verkrijgbaar, een mooie gelegenheid om je onder te dompelen in deze feelgood-ervaring.

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.