Saskia: ‘Ik blijf de handen van mijn zoontje lostrekken tot ik eindelijk mijn telefoon weet weg te grissen’

Saskia Toonen

22 november, 2024 - 13:00

Leestijd: 4 minuten

Saskia Toonen (36) is getrouwd en moeder van A. (5) en B. (1.5). Ze schrijft en spreekt over emoties, het ego, moederschap, mentale gezondheid en rouw. Eerlijk, luchtig en altijd herkenbaar.

Dansen op zolder

‘Nog één nummer hadden we afgesproken’. Mijn stem klinkt bars. Met moeite trek ik Abel z’n handen los van mijn telefoon. ‘Neeeee’ jammert hij en grijpt het apparaat meteen weer vast. Terwijl Yves Berendse hard door de woonkamer schalt, raak ik in een halve worsteling met de oudste verwikkeld. Ik blijf zijn handen lostrekken tot ik eindelijk mijn telefoon weet weg te grissen. Terwijl Abel snikkend wegduikt, ga ik knarsetandend aan tafel zitten. Ik wilde alleen maar rustig eten.

Nadat mijn man hem getroost heeft, komt ie naast me zitten. ’Is er iets wat jou zou helpen nu?’, fluistert hij. Als ik mezelf hoor denken ‘ja dat jullie allemaal gewoon effe normaal doen’, besef ik dat ik werk te doen heb. Zodra ik met mijn vinger naar de andere gezinsleden ga wijzen, dat ik me pas goed kan voelen als zij iets anders doen, ligt het werk maar bij één iemand en dat ben ik zelf.

De nacht was kort, de dag was spannend (hallo intocht van Sinterklaas), natuurlijk moeten ze ontladen. Ik haal een paar keer adem, negeer de gedachte dat ik een slechte moeder ben en zeg; ‘Hee jongens, ik ga toch wel eens op zolder dansen? Hebben jullie zin om zo een keer met mij mee te gaan?’ Dansen doen we vaker, maar altijd beneden. Waar de hond aanslaat op al het tumult en ik in plaats van ontprikkel alleen maar meer overspoel.

Als we op zolder aankomen besluit ik me vooral op mezelf te richten en verder niet veel met de jongens bezig te zijn. Ik steek een wierrookje aan en ga zitten op m’n meditatiekussen. Drie seconden komen ze bij me zitten, dan beginnen ze te draaien en klieren. Ik voel mijn irritatie alweer opkomen.

Dan zet ik de muziek aan. ‘Laat je lijf bewegen zoals het wil bewegen’ zeg ik terloops, terwijl ik de opgebouwde spanning uit mijn armen en benen begin te schudden. De oudste schuift meteen over de zoldervloer en roept: ’mijn lijf wil slidings maken’. ’Jaaa’, roep ik oprecht verrast dat ‘ie enthousiast meedoet. De jongste zit inmiddels op handen en knieën ‘woef’ te roepen en kruipt onder het wasrek door.

Ik sluit mijn ogen en strek mijn armen naar het plafond. Om en om duw ik mijn armen net wat hoger om de zijkant van mijn borst te rekken. Als ik mijn ogen opendoe zie ik allebei de jongens tegenover me staan. Hun armpjes tegen hun oren aan gedrukt. Het tongetje van de jongste uit zijn mond. Ik voel me warm worden van binnen.

De jongste duikt voorover en staat op handjes en voetjes – verhip dat is gewoon een prima downward facing dog hoor – de oudste rent hard op z’n plaats en slaakt oerkreten uit.

Als vanzelf ontstaat een cirkel waarin we achter elkaar aan stampen. We brullen. We lachen. We zorgen dat de zoldervloer trilt. Ik voel de energie stromen.

Na twintig minuten schudden, hupsen, stampen en springen zet ik een langzaam nummer op en ga weer op mijn meditatiekussen zitten. Zonder iets te hoeven zeggen, zitten ze binnen een mum van tijd met glinsterende oogjes tegenover me. Verwachtingsvol kijken ze me aan. Wat een verschil met hoe we begonnen. 

Ik adem diep in door mijn neus, de jongste trekt zijn neusje op en maakt een schattig, snuivend geluid. Samen zuchten we hardop uit. ‘Bij yoga sluit je af met een bidhouding’ leg ik uit. De oudste, welbekend met Yoga van Roos op YouTube doet meteen mee, en ook de jongste zie ik zijn handjes tegen elkaar aan vouwen. Dan buig ik voorover en breng mijn handen naar mijn voorhoofd. ‘Namaste’ zeg ik. Onder mijn wenkbrauwen door spiek ik naar de jongens. Ik zie Benjamin zijn handjes als een aapjes emoticon voor zijn ogen doen. ’Mamathee’ mompelt ie. 

Wil je meer te weten komen over Saskia? Volg haar avontuur op Instagram via @saskiatoonen.