Anna: ‘Ze konden niets voor me doen, behalve me doorverwijzen naar de arts’

Anna Falko-Mishutin

28 oktober, 2024 - 08:28

Leestijd: 4 minuten

Anna (30) is getrouwd met Tim (30) en samen hebben ze drie dochters: Emma (4) en de tweeling Olivia en Charlotte (8 maanden). Met een vleugje humor en sarcasme schrijft ze over het dagelijks leven hoe je jezelf niet verliest in het moederschap.

Deze week is het zover: ik word geopereerd, en mijn amandelen gaan eruit. En eerlijk gezegd, ik zie er behoorlijk tegenop. De afgelopen tijd heb ik allerlei horrorverhalen gehoord over het herstel. Verhalen over hoe lang het duurt, hoe pijnlijk het is, en dat je bijna niets kunt eten of zeggen. Het lijkt wel een nachtmerrie.

Doorverwijzing naar het ziekenhuis

Mijn verhaal begon vorig jaar, toen ik vier of vijf keer flink ziek werd. Elke keer verloor ik mijn stem en kreeg ik een hevige keelontsteking. Antibiotica hielp amper meer. “Je lichaam is eraan gewend,” zei de huisarts, terwijl ze me naar de deur wees. Ze konden niets voor me doen, behalve me doorverwijzen naar de KNO-arts. En hoewel ik er niet veel van verwachtte, zei hij het volgende: “We halen ze eruit. Het wordt echt niet beter.”

”Vaak schuiven we moeilijke beslissingen onder het tapijt. Maar hoe verwachten we veranderingen in ons leven als we die keuzes niet durven maken?”

Daar sta je dan. Aan de ene kant hoop je op zo’n uitspraak, omdat het een oplossing lijkt. Maar aan de andere kant: wat een rotbesluit. Het idee dat er in mijn keel wordt geknoeid terwijl ik diep in slaap ben… tja, dat klinkt op z’n zachtst gezegd onprettig.

Voor de winter moeten ze eruit

Na het consult gaf de KNO-arts me een verwijzing met de woorden: “Bel dit nummer en maak zelf een afspraak. De wachttijd is zes weken, en voor de winter moeten ze eruit. Anders ben je weer de sjaak.” Dankjewel. Thuis legde ik de verwijzing in een la vol papieren die ‘nog aandacht nodig hadden’. Natuurlijk belde ik niet. Uitstellen leek ineens een prima idee.

Een paar weken later werd ik gebeld door het ziekenhuis. Er was een plek vrij. “Shit,” dacht ik. Nu wordt het serieus. Dus ik verzon een smoes: “Nou, ik heb al een vakantie gepland met mijn gezin. Kan het in september?” De mevrouw van de poli klonk begripvol en zei dat ze me in september zouden terugbellen.

Ik werd gebeld door ‘anoniem’

Voordat ik het wist, was het september en verscheen er weer ‘Anoniem’ op mijn telefoon. “Mevrouw, u vroeg ons om u in september terug te bellen. We hebben nu plek. Zullen we de operatie plannen?” En ja hoor, ik kwam weer met een smoes: “Kunt u later deze maand terugbellen?” Ze waren vriendelijk, maar ik wist: dit spelletje kan ik niet eeuwig spelen.

Maar toen de dagen kouder werden, begon mijn keel weer te kriebelen. En ja hoor, het ziekenhuis belde opnieuw. Ik was voorbereid om ze af te wimpelen. “Ik word over een paar weken pas weer gebeld,” loog ik. “Klopt,” zei ze vriendelijk, “maar laten we nu gewoon een datum prikken. Wat komt u uit?” Daaamn, ze had een plan.

Uitstelgedrag voor je gezondheid

Uiteindelijk stemde ik in: aan het einde van de maand zouden ze mijn amandelen verwijderen. Onder volledige narcose. Ja, ik kijk er nog steeds tegenop, maar het moet gebeuren. Gezondheid is belangrijk, toch? Tijd om te doen wat ik altijd predik: ‘practise what you preach’.

Maar zeg eens eerlijk: hoe vaak stel jij dingen uit? Kleine onbelangrijke zaken, maar ook de grote, essentiële dingen voor je gezondheid, je carrière, je toekomst? Vaak schuiven we moeilijke beslissingen onder het tapijt. Maar hoe verwachten we veranderingen in ons leven als we die keuzes niet durven maken? Hebben we allemaal een poli-secretaresse nodig die ons dwingt een beslissing te nemen, of kunnen we dat zelf ook?

Volg Anna’s avonturen op Instagram.

Lees ook: Anna: ‘Iedereen zal weer denken: je was zo goed bezig en nu is die vetrol er weer’

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.