Anna (30) is getrouwd met Tim (30) en samen hebben ze drie dochters: Emma (4) en de tweeling Olivia en Charlotte (8 maanden). Met een vleugje humor en sarcasme schrijft ze over het dagelijks leven hoe je jezelf niet verliest in het moederschap.
Heel wat jaren geleden was ik als 17-jarig meisje paniekerig mijn allereerste CV aan het typen op de laptop van mijn moeder. Ik verstuurde deze overal naartoe. Mijn CV was in het Engels omdat ik de Nederlandse taal toen nog niet goed sprak. Ik kan je alvast verklappen: er was geen manager die de moeite nam om mij even te bellen. Als ik geluk had, kreeg ik een e-mail dat ik niet werd uitgenodigd vanwege mijn gebrek aan Nederlandse taalvaardigheid.
Terecht, dacht ik toen. Ik kwam naar Nederland en begreep waarom ik dan aangenomen zou worden in plaats van iemand die gewoon Nederlands sprak. Waarom zou een bedrijf zichzelf een moeilijke situatie opleggen? Iedereen laten aanpassen omdat ik er ben?
Hoewel ik Nederlands sprak, was ik nog niet vloeiend. Mijn geluk was groot toen ik op een gegeven moment niet één, maar twee aanbiedingen kreeg: bij de Action en bij de V&D (ken je dat nog?). Uiteindelijk koos ik voor de V&D, het leek mij heel chic. Ik kon mijn geluk niet op en was vastbesloten om mezelf te bewijzen. Deze baan was mijn eerste grote stap in de integratie in de Nederlandse samenleving.
Tegenwoordig lijkt het alsof iedereen alleen maar Engels spreekt: bij een koffiehuis, bij de winkels, bij de kapper, bij de McDonald’s… Toen ik graag bij Zara wilde werken, werd ik als een vreemde aangekeken: Jij? Met je Engels? Daaag. Anno nu lijkt het personeel van Zara voor 80% Engelstalig te zijn.
Als we in een wereld leven waar je zonder enige moeite een baan kunt vinden en zonder de taal van het land te spreken, wat zegt dat dan over onze bereidheid om echt te integreren?
Het lijkt makkelijker om een baan te vinden zonder Nederlands te spreken. Je wordt niet raar aangekeken bij de kassa of door een buschauffeur. Naar mijn gevoel was dat tien jaar geleden heel anders. Maar toch… Als het allemaal zo makkelijk kan zonder de Nederlandse taal, wat is dan de motivatie om die te leren en te spreken?
Zelf heb ik genoeg vrienden en kennissen die de taal niet spreken. Ik spreek vloeiend Engels, dat is het probleem niet, maar ik vind dat je nooit volledig onderdeel van de Nederlandse cultuur kunt worden als je de taal niet beheerst. Als je de humor niet begrijpt (ja, alles is te vertalen, maar geloof me, als ik de grappen die ik in mijn moedertaal maak naar het Nederlands zou vertalen, zouden ze puur cringeworthy zijn), werkt dat niet!
Je hoeft niet volledig de Nederlandse mentaliteit aan te nemen en je eigen roots af te zweren, maar eerlijk is eerlijk: no guts, no glory. Zonder de Nederlandse taal blijf je altijd een buitenstaander. Heb je superveel Nederlandse vrienden, dan zul je altijd degene blijven voor wie zij “Let’s switch to English” moeten zeggen, omdat je niet de moeite hebt genomen om dezelfde taal te leren als je vrienden, geliefde of jouw kinderen die hier worden geboren.
Als we in een wereld leven waar je zonder enige moeite een baan kunt vinden en door het dagelijks leven kunt navigeren zonder de taal van het land te spreken, wat zegt dat dan over onze eigen bereidheid om echt te integreren? Is het een kwestie van gemak of een gebrek aan nieuwsgierigheid en respect voor de cultuur die ons omringt? Misschien is het tijd om jezelf af te vragen of je echt deel uitmaakt van de samenleving of slechts een toeschouwer bent in een omgeving, die je toch nooit volledig zult begrijpen. Want uiteindelijk, als je de taal niet spreekt, blijf je altijd een voetnoot in het verhaal van een ander.
Volg Anna’s avonturen op Instagram.
Dé #1 glossy voor moeders
Doe jij als moeder het meest in huis? Van de kinderen naar school brengen tot de boel netjes houden? En merk je dat je partner niet altijd even enthousiast is om de handen uit de mouwen te steken? Het ligt niet aan hem, het ligt aan de sterren. Mannen met deze sterrenbeelden zijn namelijk luie […]
Het is de grootste angst van veel moeders in wording: dat de babynaam die je al jaren klaar hebt liggen voor je neus wordt weggekaapt. Het overkwam Vera. “Ik wist niet wat ik hoorde, had ze nou écht mijn babynaam gestolen?”
Actrice en influencer Gaby Blaaser vertelt in de nieuwste aflevering van 30 Minuten Rauw over het ziekteproces van haar moeder, die in het voorjaar van 2024 overleed aan vulvakanker. Met radio-dj Ruud de Wild praat ze over de stilte en schaamte rondom de ziekte en de noodzaak van zelfonderzoek.
Dolblij was Luuk (29) toen zijn schoonmoeder meteen te hulp sprong na de zware bevalling van Anouk, maar nu is zijn schoonmoeder niet meer weg te slaan uit het gezin. ‘Ik overdrijf niet als ik zeg dat ze elke dag even aanwipt.’
De kop is eraf! De eerste aflevering van het Sinterklaasjournaal met presentator Merel Westrik aan de cadeautjesdesk is een feit. Even wennen voor de vaste kijker of smaakt het naar meer voor de komende afleveringen? Dit vindt tv-kijkend Nederland van de nieuwe presentator.
Een pretecho is een bijzonder moment voor aanstaande ouders. Zeker als ze op dat moment ontdekken of ze een jongen of meisje verwachten. Toen Carmen (34) aan haar schoenmoeder vertelde dat ze weer oma zou worden van een kleindochter, had ze deze reactie nooit verwacht.