Anna (30) is getrouwd met Tim (30) en samen hebben ze drie dochters: Emma (4) en de tweeling Olivia en Charlotte (8 maanden). Met een vleugje humor en sarcasme schrijft ze over het dagelijks leven hoe je jezelf niet verliest in het moederschap.
Heel wat jaren geleden was ik als 17-jarig meisje paniekerig mijn allereerste CV aan het typen op de laptop van mijn moeder. Ik verstuurde deze overal naartoe. Mijn CV was in het Engels omdat ik de Nederlandse taal toen nog niet goed sprak. Ik kan je alvast verklappen: er was geen manager die de moeite nam om mij even te bellen. Als ik geluk had, kreeg ik een e-mail dat ik niet werd uitgenodigd vanwege mijn gebrek aan Nederlandse taalvaardigheid.
Terecht, dacht ik toen. Ik kwam naar Nederland en begreep waarom ik dan aangenomen zou worden in plaats van iemand die gewoon Nederlands sprak. Waarom zou een bedrijf zichzelf een moeilijke situatie opleggen? Iedereen laten aanpassen omdat ik er ben?
Hoewel ik Nederlands sprak, was ik nog niet vloeiend. Mijn geluk was groot toen ik op een gegeven moment niet één, maar twee aanbiedingen kreeg: bij de Action en bij de V&D (ken je dat nog?). Uiteindelijk koos ik voor de V&D, het leek mij heel chic. Ik kon mijn geluk niet op en was vastbesloten om mezelf te bewijzen. Deze baan was mijn eerste grote stap in de integratie in de Nederlandse samenleving.
Tegenwoordig lijkt het alsof iedereen alleen maar Engels spreekt: bij een koffiehuis, bij de winkels, bij de kapper, bij de McDonald’s… Toen ik graag bij Zara wilde werken, werd ik als een vreemde aangekeken: Jij? Met je Engels? Daaag. Anno nu lijkt het personeel van Zara voor 80% Engelstalig te zijn.
Als we in een wereld leven waar je zonder enige moeite een baan kunt vinden en zonder de taal van het land te spreken, wat zegt dat dan over onze bereidheid om echt te integreren?
Het lijkt makkelijker om een baan te vinden zonder Nederlands te spreken. Je wordt niet raar aangekeken bij de kassa of door een buschauffeur. Naar mijn gevoel was dat tien jaar geleden heel anders. Maar toch… Als het allemaal zo makkelijk kan zonder de Nederlandse taal, wat is dan de motivatie om die te leren en te spreken?
Zelf heb ik genoeg vrienden en kennissen die de taal niet spreken. Ik spreek vloeiend Engels, dat is het probleem niet, maar ik vind dat je nooit volledig onderdeel van de Nederlandse cultuur kunt worden als je de taal niet beheerst. Als je de humor niet begrijpt (ja, alles is te vertalen, maar geloof me, als ik de grappen die ik in mijn moedertaal maak naar het Nederlands zou vertalen, zouden ze puur cringeworthy zijn), werkt dat niet!
Je hoeft niet volledig de Nederlandse mentaliteit aan te nemen en je eigen roots af te zweren, maar eerlijk is eerlijk: no guts, no glory. Zonder de Nederlandse taal blijf je altijd een buitenstaander. Heb je superveel Nederlandse vrienden, dan zul je altijd degene blijven voor wie zij “Let’s switch to English” moeten zeggen, omdat je niet de moeite hebt genomen om dezelfde taal te leren als je vrienden, geliefde of jouw kinderen die hier worden geboren.
Als we in een wereld leven waar je zonder enige moeite een baan kunt vinden en door het dagelijks leven kunt navigeren zonder de taal van het land te spreken, wat zegt dat dan over onze eigen bereidheid om echt te integreren? Is het een kwestie van gemak of een gebrek aan nieuwsgierigheid en respect voor de cultuur die ons omringt? Misschien is het tijd om jezelf af te vragen of je echt deel uitmaakt van de samenleving of slechts een toeschouwer bent in een omgeving, die je toch nooit volledig zult begrijpen. Want uiteindelijk, als je de taal niet spreekt, blijf je altijd een voetnoot in het verhaal van een ander.
Volg Anna’s avonturen op Instagram.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Kinderen verzinnen de gekste dingen om ergens onderuit te komen. Vaak met hele slechte smoezen die je zo doorziet, maar soms zijn ze slimmer dan je verwacht. Zo dacht Sylvia maandenlang dat haar dochter naar paardrijles ging, maar dat was helemaal niet zo.
We kennen allemaal wel een verhaal over een bizar betaalverzoek, toch? Dat is lachen, tot het je ineens zelf overkomt. Sonja kreeg een Tikkie van het vriendje van haar dochter.
Liefde is prachtig, tot je ontdekt dat jouw sterrenbeeld en dat van je partner samen net zo goed matchen als een peuter en een witte bank.
In de podcast Geuze & Gorgels vertelt Monica Geuze dat ze de achternaam van haar dochter wil laten aanpassen. Zara-Lizzy gaat nu door het leven met de naam van haar vader, Veldwijk, en dat ziet haar moeder graag anders.
We doen het allemaal weleens: uit automatisme roepen we “Goed gedaan!” als onze kinderen iets presteren. Volgens kinderpsycholoog Becky Kennedy zijn juist deze twee woorden – hoe goedbedoeld ook – niet altijd goed voor het zelfvertrouwen van je kind.
Als ouder wil je natuurlijk niets liever dan je kleintje na het zwemmen lekker warm inpakken met een zachte handdoek. Maar wist je dat de manier waarop je die handdoek omdoet, een groot verschil kan maken voor de veiligheid van je kind? Zweminstructrice en waterveiligheidsadvocate Nikki Scarnati deelde onlangs een belangrijke tip.