Anna (30) is getrouwd met Tim (30) en samen hebben ze drie dochters: Emma (4) en de tweeling Olivia en Charlotte (8 maanden). Met een vleugje humor en sarcasme schrijft ze over het dagelijks leven hoe je jezelf niet verliest in het moederschap.
Heel wat jaren geleden was ik als 17-jarig meisje paniekerig mijn allereerste CV aan het typen op de laptop van mijn moeder. Ik verstuurde deze overal naartoe. Mijn CV was in het Engels omdat ik de Nederlandse taal toen nog niet goed sprak. Ik kan je alvast verklappen: er was geen manager die de moeite nam om mij even te bellen. Als ik geluk had, kreeg ik een e-mail dat ik niet werd uitgenodigd vanwege mijn gebrek aan Nederlandse taalvaardigheid.
Terecht, dacht ik toen. Ik kwam naar Nederland en begreep waarom ik dan aangenomen zou worden in plaats van iemand die gewoon Nederlands sprak. Waarom zou een bedrijf zichzelf een moeilijke situatie opleggen? Iedereen laten aanpassen omdat ik er ben?
Hoewel ik Nederlands sprak, was ik nog niet vloeiend. Mijn geluk was groot toen ik op een gegeven moment niet één, maar twee aanbiedingen kreeg: bij de Action en bij de V&D (ken je dat nog?). Uiteindelijk koos ik voor de V&D, het leek mij heel chic. Ik kon mijn geluk niet op en was vastbesloten om mezelf te bewijzen. Deze baan was mijn eerste grote stap in de integratie in de Nederlandse samenleving.
Tegenwoordig lijkt het alsof iedereen alleen maar Engels spreekt: bij een koffiehuis, bij de winkels, bij de kapper, bij de McDonald’s… Toen ik graag bij Zara wilde werken, werd ik als een vreemde aangekeken: Jij? Met je Engels? Daaag. Anno nu lijkt het personeel van Zara voor 80% Engelstalig te zijn.
Als we in een wereld leven waar je zonder enige moeite een baan kunt vinden en zonder de taal van het land te spreken, wat zegt dat dan over onze bereidheid om echt te integreren?
Het lijkt makkelijker om een baan te vinden zonder Nederlands te spreken. Je wordt niet raar aangekeken bij de kassa of door een buschauffeur. Naar mijn gevoel was dat tien jaar geleden heel anders. Maar toch… Als het allemaal zo makkelijk kan zonder de Nederlandse taal, wat is dan de motivatie om die te leren en te spreken?
Zelf heb ik genoeg vrienden en kennissen die de taal niet spreken. Ik spreek vloeiend Engels, dat is het probleem niet, maar ik vind dat je nooit volledig onderdeel van de Nederlandse cultuur kunt worden als je de taal niet beheerst. Als je de humor niet begrijpt (ja, alles is te vertalen, maar geloof me, als ik de grappen die ik in mijn moedertaal maak naar het Nederlands zou vertalen, zouden ze puur cringeworthy zijn), werkt dat niet!
Je hoeft niet volledig de Nederlandse mentaliteit aan te nemen en je eigen roots af te zweren, maar eerlijk is eerlijk: no guts, no glory. Zonder de Nederlandse taal blijf je altijd een buitenstaander. Heb je superveel Nederlandse vrienden, dan zul je altijd degene blijven voor wie zij “Let’s switch to English” moeten zeggen, omdat je niet de moeite hebt genomen om dezelfde taal te leren als je vrienden, geliefde of jouw kinderen die hier worden geboren.
Als we in een wereld leven waar je zonder enige moeite een baan kunt vinden en door het dagelijks leven kunt navigeren zonder de taal van het land te spreken, wat zegt dat dan over onze eigen bereidheid om echt te integreren? Is het een kwestie van gemak of een gebrek aan nieuwsgierigheid en respect voor de cultuur die ons omringt? Misschien is het tijd om jezelf af te vragen of je echt deel uitmaakt van de samenleving of slechts een toeschouwer bent in een omgeving, die je toch nooit volledig zult begrijpen. Want uiteindelijk, als je de taal niet spreekt, blijf je altijd een voetnoot in het verhaal van een ander.
Volg Anna’s avonturen op Instagram.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.