Chiara, moeder van Joah (9 maanden) en redacteur bij Kek Mama, speurt samen met haar man Dan naar de perfecte balans tussen (zelf)liefde en luiers.
“‘Opa, opa! Gaan we ook naar de giraffen?’ ‘Tuurlijk’, zegt de grootvader terwijl hij de muts van het knulletje rechttrekt.
Zilveren lokken die onder een sportieve pet uitsteken. Hemelsblauwe ogen die schuilen achter een opvallend grijs montuur met jampotglazen. Een jeans, simpel jack, sportieve wandelschoenen en een nonchalante houding. De brok in mijn keel wordt alsmaar groter en de steen in mijn maag maakt me onderhand misselijk. Ik probeer de tranen die geniepig achter mijn ogen prikken weg te slikken. Ik wil niet breken in een overvolle metro, maar ik voel dat ik deze tranenstorm niet kan tegenhouden. Ik heb altijd al een zwak gehad voor opa’s, maar deze man lijkt zo erg op mijn vader, dat het voelt alsof ik naar een scène in de toekomst kijk. Een scène die nooit zal afspelen in mijn leven, want mijn vader blies zijn laatste adem zeven jaar geleden uit.
“‘We worden ouders!’ was mijn eerste ingeving. ‘Ik moet papa bellen!’ was mijn tweede.”
Toen ik afscheid van hem nam, was ik zeker van mijn zaak. Ik wilde geen kinderen. Niet zonder de steun van mijn vader, mijn beste vriend. Maar dat was voor ik mijn droomvent tegen het lijf liep en we een aantal jaar later nog zo hoteldebotel op elkaar waren dat er een liefdesbaby ter sprake kwam. Nog voor we echt over kneuterige gezinsmomenten konden fantaseren, was het raak. De twee streepjes op het staafje verklaarde mijn onderbuikgevoel. ‘We worden ouders!’ was mijn eerste ingeving. ‘Ik moet papa bellen!’ was mijn tweede. Tranen van geluk én verdriet rolden over mijn wangen. Over bitterzoet gesproken.
De komst van Joah maakte een hoop goed. Sinds mijn vader er niet meer is, mist er altijd iets. Niemand kan dat gemis opvullen, maar ons ventje maakt het een stuk dragelijker. De momenten die we als gezin meemaken, nemen me vaak mee terug naar toen. Toen mijn vader mijn grote held was en ik overtuigd was dat hij er altijd zou zijn. Wanneer mijn man met hem kroelt, stoeit of lacht, ben ik daar. Niet alleen omdat dierbare momenten zich herhalen in onze eigen, liefdevolle en warme setting, maar omdat Joah me aan mijn vader moet denken. Lange blonde slagen, felblauwe ogen, droge blikken, gevoel voor muziek. Hij is een koPietje – mijn vader heette Piet.
‘Jaaa! We zijn er!’ Het enthousiasme van het jongetje brengt me terug naar het hier en nu. Ik veeg mijn tranen weg en werp een blik op mijn zoon die naar buiten staart. Hij zit lekker in zijn eigen wereld en heeft gelukkig niets door. Niet van mijn tranen, niet van het feit dat zijn opa er niet is. Ik mis mijn vader, maar Joah mist zijn opa niet. Hij weet niet beter dan dat hij één opa heeft. Ergens doet dat pijn, maar gelukkig is het mijn pijn. Op dat moment besluit ik mijn verdriet om te zetten in kracht. Rotterdamse daadkracht. Ik open Google, tik “abonnementen voor Diergaarde Blijdorp” in en fantaseer over kneuterige gezinsmomenten die we daar zullen beleven. Samen, met Joah en zijn superheld.
De grootvader en zijn kleinzoon stappen uit. Ik werp hen een lach toe. Joah lacht naar mij. Ik geef hem een dikke kus op zijn rode konen en trek de muts van mijn knulletje recht.”
Doe jij als moeder het meest in huis? Van de kinderen naar school brengen tot de boel netjes houden? En merk je dat je partner niet altijd even enthousiast is om de handen uit de mouwen te steken? Het ligt niet aan hem, het ligt aan de sterren. Mannen met deze sterrenbeelden zijn namelijk luie […]
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (6) en Lilou (3). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.Kind beschermenSoms voel ik mij echt […]
Actrice en influencer Gaby Blaaser vertelt in de nieuwste aflevering van 30 Minuten Rauw over het ziekteproces van haar moeder, die in het voorjaar van 2024 overleed aan vulvakanker. Met radio-dj Ruud de Wild praat ze over de stilte en schaamte rondom de ziekte en de noodzaak van zelfonderzoek.
Het is de grootste angst van veel moeders in wording: dat de babynaam die je al jaren klaar hebt liggen voor je neus wordt weggekaapt. Het overkwam Vera. “Ik wist niet wat ik hoorde, had ze nou écht mijn babynaam gestolen?”
Het wordt al een tijdje geroepen, maar nu lijkt het toch echt te gaan gebeuren: (bijna) gratis kinderopvang voor werkende ouders. Dat maakte het kabinet gisteren bekend.
Niet alle kinderen strooien met zoetsappige woorden, maar dat betekent niet dat ze niet van je houden. Ze laten het alleen op een andere manier zien.