Chiara, moeder van Joah (11 maanden) en redacteur bij Kek Mama, speurt samen met haar man Dan naar de perfecte balans tussen (zelf)liefde en luiers.
“Naast Joah zijn luiertas, pak ik ook mijn eigen hutkoffer in. Laptop? Check! Koptelefoon? Check! Portemonnee? Check! Schone string? Yes! Nope, helaas niet voor een sexy rendez-vous, maar eerder een defensieve maatregel tegen een mogelijk natte boel.
Eind 2020. Het begon allemaal vrij onschuldig. Na het (foutief) plaatsen van een spiraal ontstond er een vurige blaasontsteking. Antibiotica? Dat hielp niet. Voor ik het wist, was ik frequent bezoeker van het kleinste kamertje. Het was een ware pispauze-marathon die dag en nacht doorging. Op een gegeven moment ging ik wel 48 keer per 24 uur naar de plee, no joke. Inclusief bijbehorende bekkenpijn, een branderige urinebuis en nachtelijke toiletwandelingen. Er was echter geen enkel spoor van een ontsteking te vinden en de spiraal die eerder tegen mijn blaas aandrukte, was verwijderd.
Hallo 2021, het jaar waarin ik meer tijd doorbracht op de badkamervloer (kruipend) dan op de bank. Strakke broeken werden een knellende kwelling. Mijn liefde voor sporten leidde niet alleen tot brandende spieren, maar een oververhit bekken. Een stukje fietsen? Dat zadel was gewoon niet mijn match made in heaven. Bioscoopavondjes eindigden vaak met het missen van de climax omdat ik een vaste klant was bij het toilet. Bij feesten en festivals bracht ik meer tijd door in de wachtrijen dan op de dansvloer.
Niet jij, maar je kind onverwacht ziek? Dit zijn je rechten.
Mijn werk werd steeds meer een worsteling: ik kon gewoon geen comfortabele houding vinden achter mijn bureau. Meetings werden een soort ‘plas ophouden’-competitie, en borrels herinnerden me eraan dat alcohol en ik geen goede vrienden meer waren. Mijn nieuwe go-to cocktail bestond uit pijnstillers, spierverslappers, een warm bad en een kruik. Elke avond, zelfs hartje zomer. Maar ook thuis kon ik geen rust vinden. Een boek lezen, een serie kijken of lekker knuffelen met mijn partner… Ik kon nergens echt in opgaan, want binnen vijf minuten gaf mijn blaas aan dat het hoog tijd was om geleegd te worden.
Wat betreft seks, vooral het penetratiegedeelte, had mijn blaas een volle week nodig om te herstellen. We doken steeds minder vaak tussen de lakens. Al snel voelde ik me allesbehalve vrouwelijk en was ik totaal vervreemd van mezelf. Onzeker over wat er mis zou kunnen zijn, was ik radeloos omdat mijn lichaam me in de steek liet. De dingen waar ik normaal gesproken zoveel plezier aan beleefde en die me juist afleiding en troost zouden moeten bieden, maakten de situatie alleen maar erger. Depressie sloop binnen.
Fast forward naar 2022, waar ik na talloze artsenbezoeken, (urine- en blaas)onderzoeken, medicatie, fysiotherapie en huilbuien de witte vlag hees. De klachten waren er nog steeds, maar, thank God, een stuk minder, dus ik besloot ze naar de achtergrond te duwen. Tot ik ontdekte dat ik zwanger was. De misselijkheid leek de overhand te hebben, maar al snel bleek dat mijn blaas- en bekkenellende meelifte op de zwangerschapsjoyride.
“Borstvoeding werd een tikkende tijdbom omdat mijn blaas het vijf minuten na elke plas begaf”
Postbevalling: toiletteren was allesbehalve een feest. ‘Hoort bij de aangerichte ravage,’ dacht ik. Maar borstvoeding werd een tikkende tijdbom omdat mijn blaas het vijf minuten na elke plas begaf. Gezellig samen op de bank slapen? Onmogelijk. Ons arme kereltje werd keer op keer gewekt omdat ik naar het toilet moest rennen. En zo begon het toiletterrorisme.
Een ommetje buiten? Alleen als ik niks dronk. Een date met vriendinnen? Alleen als er een toilet in de buurt was. Een roadtrip? Tien stops bij benzinestations. Zelfs ons Ardennenavontuur om Joah’s halfjaardag te vieren, werd verstoord door pitstops langs de vluchtstrook en klauteren op de houten blokhutladder naar het toilet. Zo’n 12 keer per nacht.
Mijn man kon mijn lijdensweg niet meer aanzien. ‘Je gaat voor een tenth opinion.’ Hij had gelijk, er moest iets gebeuren.
En daar zat ik weer in de wachtkamer van de huisarts, een nieuwe dokter met een frisse kijk. Zo belandde ik, na vier maanden wachttijd, bij Andros Blaascentrum en kreeg ik in het prille 2024 de langverwachte diagnose. Blaas(dat complexe orgaan)- pijn (tergend en kwellend)- syndroom (juist ja, chronisch). Het blaaspijnsyndroom: een mysterieus fenomeen dat mijn leven al drie jaar volledig op z’n kop zette en voorgoed zal veranderen.
Tranen van opluchting en verdriet mengden, want al werd ik eindelijk serieus genomen, besefte ik dat die ellendige k*tspiraal nooit geplaatst had moeten worden.
Nu, bijna twee maanden en talloze kliniekbezoeken verder, merk ik nog geen aanzienlijk verschil. Maar het feit dat er actie (lees: blaasspoelingen, TENS-behandeling, fysiotherapie, medicatie en meer) wordt ondernomen, is voor nu even voldoende. Of eigenlijk heel veel naast het moederschap, een baan, een relatie en een sociaal leven.
Maar wie weet, pak ik binnenkort lingerie in om heel andere redenen dan voor een blaasspoeling (waarbij een waterballet onvermijdelijk is), en word ik eindelijk serieus genomen op de sexy rendez-vous wijze.”
In de extra dikke special van Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
De opmerking: “Wat ben jij volwassen voor je leeftijd”, klinkt als een onschuldig compliment, bedoeld om een kind te prijzen voor zijn gedrag, verantwoordelijkheidsgevoel of empathie. Maar volgens deze therapeuten kun je die zin beter niet meer zeggen tegen je kind.