Beeld: Michelle van den Broek Fotografie
Elsemieke (30) is samen met T (32), moeder van twee zoontjes (3,5 en 1) en redacteur bij Kek Mama. Probeert op veel te weinig slaap, als eersteklas chaoot, wat van het moederschap te maken.
Mijn vriend T noemt mij graag “Oost-Indisch geëmancipeerd”. En ik kan dit statement meteen beamen: hij heeft volledig gelijk. Ik ben alleen geëmancipeerd als het mij uitkomt, zo simpel is het eigenlijk. Als ik ergens geen zin in heb, is het ineens een mannenklus.
Zoals een gft-kliko vol maden uitspuiten in de zomer. Geen denken aan, wat een smerig werk. Mag T doen. Sowieso kliko’s naar de weg brengen: geen zin in, doet T daarom meestal. Wat ik dan weer wél doe, is al het afval uit het afvalbakje uit de badkamer bij de kliko’s nog gaan scheiden, omdat ik dan in de waan kan blijven dat ik eigenhandig het milieu kan redden. Iemand moet het doen.
Iets anders is grasmaaien. Gedoe, stom, geen zin in. Dus: dat doet T. Ons oudste zoontje wil overigens altijd helpen – “helpen” – dus de arme man hoeft het in ieder geval niet helemaal alleen te doen. Aan het eind van de winter zijn de tuintegels groen uitgeslagen en moeten ze schoongespoten worden met de hogedrukspuit. Daar heeft T in de zomer nog mee kunnen oefenen met die kliko, dus ook die taak komt bij hem terecht.
Bij sommige dingen verander ik schijnbaar gewoon in een kleuter die het “zelluf” wil doen. Hoe houdt die man het toch met me uit, hè?
Ook alles rondom financiën, hoef je bij mij niet mee aan te komen. Ik heb ook gierende dyscalculie dus alles met cijfers is hoe dan ook niet aan mij besteed, maar daarnaast interesseert het me ook echt gewoon geen ruk. Hypotheek? Rente? Geen flauw idee. Loonsverhoging en dus de kinderopvangtoeslag aanpassen? Belastingaangifte doen? Ook dat zit in zijn takenpakket. Niet erg feministisch van me, vrees ik.
Dingen in muren boren, kapot speelgoed maken, meubels in elkaar zetten, fietsbanden plakken, de deuren en de poort op slot doen ‘s avonds, doet hij ook allemaal. Ook is hij vaak degene die kookt, omdat hij als eerste thuis is ‘s avonds. En hij kan ook daadwerkelijk echt veel beter koken dan ik, daar maak ik mij geen illusies over. Ik doe overigens wel bijna altijd de boodschappen, want ik heb vaak specifieke wensen en dan vind ik het irritant als T net het verkeerde merk koopt. En ik doe altijd de was. Voornamelijk omdat ik niemand anders vertrouw met de was doen. Zelfs de kraamverzorgsters na mijn bevallingen mochten het niet doen. Het zou kunnen dat ik wellicht wat moeite heb met controle loslaten.
Er zijn naast de boodschappen en de was nog wat dingen die ik dan weer per se wél zelf wil doen, zodat ik mij dus weer even flink geëmancipeerd kan voelen. Af en toe doe ik tóch even de kliko, gewoon, zodat ik me even helemaal het mannetje voel. Laatst had ik een nieuwe telefoonhouder gekocht en die wilde ik per se zelf in de auto aan het ventilatieroostertje monteren. Schilderen en behangen is ook zo’n ding. Planten verpotten net zo. Bij sommige dingen verander ik schijnbaar gewoon in een kleuter die het “zelluf” wil doen. Hoe houdt die man het toch met me uit, hè?
Wil je nog een kijkje in mijn chaotische, zelf-gediagnosticeerde ADD brein? Toen ik de eerste zin van deze column schreef, dacht ik ineens: ‘Mag je dat eigenlijk nog zeggen, Oost-Indisch doof? Of is dat eigenlijk best wel racistisch?’ Dus in plaats van verder te schrijven was ik de eerstvolgende twintig minuten aan het googelen of je deze term nog mag gebruiken. Eindstand: ik kon het niet vinden. Maar het klinkt toch eigenlijk wel behoorlijk racistisch. Nu denk ik: ‘Zou ik echt ADD hebben?’ Ik ga het googelen.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
André Hazes en Monique Westenberg zijn opnieuw uit elkaar. Dit laten zij weten via Instagram. ‘Loslaten is groeien,’ schrijft Monique.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Soms krijg je een Tikkie waar je even van moet knipperen. Niet vanwege het bedrag, maar vanwege de brutaliteit. Van 2,75 euro voor een kopje thee tot de benzinekosten van een lift die je niet wilde — dit zijn de Tikkies die je niet zag aankomen.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
