Beeld: Michelle van den Broek Fotografie
Elsemieke (30) is samen met T (32), moeder van twee zoontjes (3,5 en 1,5) en redacteur bij Kek Mama. Probeert op veel te weinig slaap, als eersteklas chaoot, wat van het moederschap te maken.
Vorig jaar was ik bij de uitvaart van de oma van mijn beste vriendin. Ik had mezelf uitgenodigd. Beetje gek misschien, maar ik kan er weinig anders van maken. Ik heb natuurlijk de ogen uit m’n kop gejankt, maar het was ook heel mooi. En zelfs inspirerend. Dat effect hadden beide uitvaarten van mijn eigen opa’s niet. Dus bij deze: een ode aan Oma.
Tot de uitvaart wist ik haar voornaam niet eens. Voor mij heette ze ook Oma. Mijn bestie en ik kennen elkaar al sinds groep 1 van de basisschool en sindsdien kwam ik daar met regelmaat over de vloer. En Oma was er negen van de tien keer ook. Ik heb veel herinneringen aan haar, allemaal leuk en/of grappig.
Dat kwam ook terug bij de uitvaart. En ik besefte: dít is wat er echt toe doet in het leven. Dat mensen zo van je aanwezigheid hebben genoten, je zo gaan missen, om wie je bent. Dát is nastrevenswaardig. Het is aan het eind van de lijn eigenlijk totaal irrelevant wat je hebt gedaan, gepresteerd, bereikt. Niks mis met ambitieus zijn, als je daar voldoening uit haalt. Maar ik merk dat veel mensen, including yours truly, vaak uiterlijk vertoon en prestige voorop zetten. Als ik maar dit of dat heb, dán ben ik gelukkig. Het moet altijd meer, groter, duurder, beter.
Meer geld, een groter huis, een duurdere auto, betere baan, aanzien, een mooie social media feed. Alleen… niks van dit alles ertoe, aan het eind van de rit. Dat is geen geluk. Geluk zit in kleine dingen. Juist in de kleine dingen. Op woensdagmiddag pannenkoeken bakken met je oma. Leuke dingen met je dierbaren doen. Herinneringen maken. Dát is waar je aan denkt op je sterfbed. Niet hoeveel geld je verdiend hebt.
“En als je zelfs op iemand die zo ver weg staat als ik zo’n grote indruk maakt, dan heb je toch echt iets heel goed gedaan in je leven”
Zonder al te veel in detail te treden, iets met privacy enzo, kwam het terug in elke speech. Dat het fijn was als Oma er was. Dat ze eigenlijk geen negatieve herinneringen aan haar hebben. Hoe bijzonder is dat? Ik ken werkelijk niemand aan wie ik géén negatieve herinneringen heb. Nu zal dat ook aan mijzelf liggen, ik ben er namelijk buitengewoon goed in om negatieve gebeurtenissen te onthouden, terwijl de positieve me sneller ontglippen. Het is een gave. Een totaal nutteloze, redelijk ongunstige gave.
Bij Oma was het glas altijd halfvol, terwijl ook zij, net als ieder van ons, met genoeg narigheid te dealen had in haar leven. Ze klaagde nooit dat je lang niet was geweest, maar zei juist dat ze blij was om je te zien. Dat is een manier van omdenken waar ik echt wat van kan leren. Hoe fijn is dat, voor jezelf en voor de mensen om je heen, als je zo in het leven staat? Levenslessen leren tijdens een uitvaart, kan blijkbaar gewoon.
Enkele van mijn dierbaarste jeugdherinneringen waren bij mijn beste vriendin en haar familie. Oma’s manier van in het leven staan, werkt door van generatie op generatie. Een positieve instelling werkt aanstekelijk. Als je bent opgegroeid met zo’n liefdevol persoon, bent grootgebracht door iemand als Oma, draag je dat uit. En dat merkt iedereen om je heen. Dan ben je fijn om bij te zijn. En als Oma zelfs op iemand die zo ver weg staat als ik zo’n grote indruk heeft gemaakt, dan heb je toch echt iets heel goed gedaan in je leven. A life well spent.
Ik wil ook zo worden. Ik ga ook zo worden. I might as well die trying.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
