Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar man, zoon (8) en dochter (10) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Zolang ik me kan herinneren, heb ik een belangrijke taak in de herfst: ik moet een blaadje vangen. Een blaadje dat van de boom waait en zijn eerste en enige tocht naar beneden aflegt. Vorm, kleur en soort maakt niet uit. Zolang het maar in de herfst gebeurt. Zo niet, dan brengt dat ongeluk voor het daarop volgende jaar – en de dreigende sensatie die ik bij de gedachte daaraan in mijn buik voel, vertelt me dat de straf niet mals zal zijn.
‘Elk jaar neem ik me voor om te stoppen met deze magisch-denken-onzin, en elk jaar zwicht ik weer’
Ik bedoel, stel nou dat? Het is een kleine moeite – nou ja, het is soms stiekem best lastig, zeker als het hard waait, maar het lukt altijd. En ik heb gewoon geen zin in een langdurig knagend gevoel: exposure is een beproefd middel tegen angst, maar om nou een jaar last van te hebben van ‘had ik maar’, mwah. Dan houd ik liever een ritueel in stand waarvan ik weet dat het me niet verder helpt.
Deze gekke kronkel in mijn hoofd deel ik niet met de kinderen (ik geef bij voorkeur alleen mijn goede eigenschappen door), maar het plezier dat ermee gepaard gaat wél: het is namelijk ook oprecht heel leuk om te proberen om iets dat naar beneden dwarrelt uit de lucht proberen te plukken. We zijn alle drie bloedfanatiek: al herfstlucht opsnuivend dartelen we met de wind mee en doen we verwoede pogingen om met een zo groot mogelijke buit huiswaarts te keren.
Ons enthousiasme voor vallende blaadjes wordt niet door iedereen gedeeld. Dat blijkt wel uit het aantal bladblazers dat ik afgelopen maand zag. Met vaak stoïcijnse gezichten wordt alle herfst zonder pardon de tuin uit gebonjourd. Ik vond het altijd al ondingen: ze maken niet alleen herrie, ze verplaatsen het probleem ook alleen maar. En toen ik vorige week de zoveelste zag, schoot er plotseling een gedachte in mijn hoofd: het is alsof bladblazers symbool staan voor de maatschappij van tegenwoordig. Je blaast alle rommel die in je tuin of op je oprit ligt weg, de straat op.
Hoppakee, nu is het andermans zooi en niet meer jouw probleem. Even de stoep van de buren meenemen, ho maar. Ook het feit dat alles net zo hard weer terug waait wanneer je je kont gekeerd hebt, wordt vakkundig genegeerd. Individualisme en struisvogelpolitiek in één: alsof de huidige coalitie is verpakt in een apparaat.
Ik snap er niets van. Waarom neem je niet zelf de verantwoordelijkheid voor wat er in je tuin ligt? Is dat nou zo’n grote moeite? Door die laatste ontmoeting met een bladblazer, waarbij de blaadjes op het fietspad werden geblazen en het zand in mijn ogen terecht kwam, was ik er ineens zó klaar mee. Het liefst was ik afgestapt en op de stoep gaan liggen om alles terug de tuin in te blazen. Gelukkig deed de wind dat al voor me.
Ik pleit voor een tegenbeweging. Gewoon die bezem pakken! Geen herrie, dus alle ruimte voor een praatje, wanneer je de buren of een voorbijganger treft. En het is meteen een goede work-out. Gooi alles daarna in de groenbak, of in een beschut hoekje in de tuin voor de egels, en je hebt niet alleen een schone stoep, maar ook een goed gevoel. En heb je geen bezem? Zet er dan een op je verlanglijstje. Dan kom je misschien zelfs bij de Sint in een goed blaadje.
Lara: ‘Het klinkt vast niet sexy of onafhankelijk, maar mijn leven draait om onze kinderen’
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Kinderen verzinnen de gekste dingen om ergens onderuit te komen. Vaak met hele slechte smoezen die je zo doorziet, maar soms zijn ze slimmer dan je verwacht. Zo dacht Sylvia maandenlang dat haar dochter naar paardrijles ging, maar dat was helemaal niet zo.
We kennen allemaal wel een verhaal over een bizar betaalverzoek, toch? Dat is lachen, tot het je ineens zelf overkomt. Sonja kreeg een Tikkie van het vriendje van haar dochter.
Liefde is prachtig, tot je ontdekt dat jouw sterrenbeeld en dat van je partner samen net zo goed matchen als een peuter en een witte bank.
In de podcast Geuze & Gorgels vertelt Monica Geuze dat ze de achternaam van haar dochter wil laten aanpassen. Zara-Lizzy gaat nu door het leven met de naam van haar vader, Veldwijk, en dat ziet haar moeder graag anders.
We doen het allemaal weleens: uit automatisme roepen we “Goed gedaan!” als onze kinderen iets presteren. Volgens kinderpsycholoog Becky Kennedy zijn juist deze twee woorden – hoe goedbedoeld ook – niet altijd goed voor het zelfvertrouwen van je kind.
Als ouder wil je natuurlijk niets liever dan je kleintje na het zwemmen lekker warm inpakken met een zachte handdoek. Maar wist je dat de manier waarop je die handdoek omdoet, een groot verschil kan maken voor de veiligheid van je kind? Zweminstructrice en waterveiligheidsadvocate Nikki Scarnati deelde onlangs een belangrijke tip.