Lara: ‘En toen belandde ik bij de crisisopvang’
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (7) en dochter (9) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Verkoudheid
Het begon met een simpele verkoudheid. Ik had nooit gedacht dat zoiets banaals me op de knieën zou krijgen. Toch gebeurde het. Terug te voeren op een van mijn eerste angsten, en de angst die voor veruit het meeste leed heeft gezorgd in mijn leven. De angst voor oorklachten. Als mijn gehoor hapert, voelt het voor mij het alsof ik opgesloten zit in mezelf. En opgesloten zitten, daar ben ik als claustrofoob niet zo goed in. Je kunt van een hoop dingen weglopen, maar niet van je eigen lijf.
Als kind had ik vaak verstopte oren: compleet onschuldig, maar voor mij was het niet minder dan de hel. Het zorgde voor een paniek die zijn weerga niet kende, elke keer weer. Het is lastig om uit te leggen, iets dat zo volstrekt irrationeel is. De meesten snappen de angst an sich wel, maar de buiten proportionaliteit ervan niet. Ikzelf ook niet, trouwens. Bijna alle mysteries in mijn hoofd heb ik dankzij therapie kunnen ontrafelen, maar dit blijft tot op heden één groot raadsel.
Ongewenst gedrag
Als ik vroeger bang was, was ik lastig, dat was de haarfijne boodschap. En ik was vaak bang. Of het nou mijn emoties waren, de tics die ik ontwikkelde omdat ik dacht dat ik daarmee iedereen veilig kon houden of het feit dat ik me terug trok: mijn gedrag was ongewenst. Ik kreeg meestal een dagje respijt, vooruit, iedereen voelt zich weleens rot. Maar daarna moest het over zijn. Aan de liefde die werd uitgedeeld waren voorwaarden verbonden. En ik kon daar met geen mogelijkheid aan voldoen. Het maakte me continu gespannen: wat als mijn angst een keer écht uit de hand zou lopen? En dat deed het.
Tijdens de zwangerschap van mijn jongste werd ik verkouden, en dat sloeg op mijn oren. Ik hoorde bijna niets meer, wat me zo gek van angst maakte dat ik totaal niet meer functioneerde. Ik ijsbeerde door het huis, mijn handen op mijn oren, de controle wegsijpelend in de voegen van de tegelvloer waar ik me uit pure onmacht op stortte. Zo belandde ik bij de crisisopvang.
Self fulfilling prophecy
Mijn schaamte en zelfhaat waren bijna net zo groot als de paniek die ik voelde. Ik strafte mezelf genadeloos af. Het feit dat ik niet in staat was om op dat moment mijn kind op te voeden door zóiets, daar vond ik niet eens de woorden voor, zo kansloos was het. Hoe kon ik ook denken dat ik geluk verdiende, een man en kinderen, een fijn leven? Ik wist toch al heel lang dat ik een teleurstelling was? Had ik maar beter mijn best moeten doen. Pas veel later begreep ik dat ik door die giftige denkbeelden mijn eigen self-fulfilling prophecy was geworden.
Sinds ik kinderen heb, weet ik wat onvoorwaardelijke liefde is. Hoe mooi het is, angstaanjagend zelfs soms, en essentieel voor je ontwikkeling. Dat stukje wat ik zelf zo nodig had als kind is voor altijd kapot, het is een kille leegte die ik met geen mogelijkheid nog zal kunnen vullen. Dat laat sporen na.
“Ik heb een graveyard van spullen die ik uit blinde woede heb gesloopt”
Soms letterlijk, als je kijkt naar het schrikbarende aantal lege snoepverpakkingen in mijn nachtkastje, de graveyard van spullen die ik uit blinde woede heb gesloopt en de verstopte berg zakdoekjes vol tranen op zolder, naast de piano. Toch is het me uiteindelijk gelukt om te geloven in het leven, in de liefde, in anderen. Ik denk niet dat dat knap is, zoals sommigen dat zo lief noemen, maar gewoon geluk. Ik kan liefhebben, zonder voorwaarden en met volle teugen, en of dat nou onverwacht is of niet, het lukt. Als moeder maak ik absoluut fouten, maar mijn kinderen voelen mijn liefde, en ik hoop dat dat genoeg is voor een ijzersterke basis.
“Dankjewel dat je zo goed voor ons zorgt mama”, zei mijn dochter laatst spontaan terwijl ik aan het koken was. Dat ze dat ondanks haar puberstatus nog steeds zo ziet, moet toch haast wel aangeven dat ik het goed doe. Ik zette de borden op tafel en liep terug voor het bestek. “Niet te vreten”, hoorde ik mijn zoontje zeggen tegen zijn zus. Mijn kinderen vinden mij gelukkig geen teleurstelling. Alleen mijn kookkunsten.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
