Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (7) en dochter (9) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Kinderfeestjes: ik vind ze de hel. En dan niet de feestjes die we zelf geven (alhoewel ook intens soms), nee: het gaat om degene waarvoor mijn kinderen worden uitgenodigd. Elke keer dat ik toegevoegd wordt aan een appgroep ‘Feestje van…!!’, gevolgd door een vrolijke rits emoticons, denk ik: oh God. Niet weer.
Wat onaardig. En wat een luxeprobleem. Ik weet het. Het is hartstikke fijn dat onze kinderen veel vriendjes om zich heen hebben, en dat ze vaak uitgenodigd worden. Soms heb ook ik geluk, en valt de uiteindelijke boodschap mee. Het is een feestje thuis, of iets in de buurt op loopafstand. Maar veel vaker wordt mijn angst bevestigd: de hele club gaat springen / jumpen / klimmen / naar de dierentuin. Gezellig op pad, naar een activiteit ergens een eind rijden hier vandaan. En daar zit het ‘m. Je kind meegeven met een ander. In de auto. Ik denk niet dat dat ooit gaat wennen.
Ik weet dat er op mijn snelweg veel meer beren lopen dan op die van een gemiddelde ander. Toch vind ik het verbazend dat vrijwel alle andere ouders die ik ken zo ontspannen om kunnen gaan met dit soort dingen. Ja, je zou ervan uit moeten kunnen gaan dat iedereen goed oplet onderweg. Toch heb je geen controle over andere weggebruikers. En is voorzichtigheid helaas geen zekerheid. Één keer kwam onze dochter thuis van een feestje, zeven was ze. “Ik mocht voorin, mam. En ik hoefde mijn gordel niet om!”
Ik dacht dat ik gek werd van woede. En dat het ging om een ritje van zeven minuten, van hun huis naar het onze, deed daar niets aan af. Hoe haal je het in je hoofd om zo met andermans kind om te gaan? De niet-zo-beste man was al niet bepaald mijn type.
“Ik mocht voorin, mam. En ik hoefde mijn gordel niet om!”
Het schoolvoorbeeld van een arrogant zakenmannetje, zo een waarmee je een ophaaltijd afspreekt voor een speeldate, en die vervolgens vijf minuten voor dat tijdstip doodleuk vraagt ‘of het een half uurtje later kan, want ik heb een belangrijke call’. Ik weet het, iedereen is anders, al had ik graag een beetje overgegeven in mijn mond als ik daar niet zo bang voor was geweest. Maar sinds dat autoritje staat hij bij mij op de gitzwarte lijst.
Bij stress en tranen rondom allerhande uitjes is mijn man mijn ijkpunt. Een rationele rots in de branding, bij wie ik kan checken of het mijn buitensporige angst is die spreekt, of dat mijn zorgen gegrond zijn. Bij het eerste schoolreisje van onze oudste bijvoorbeeld. Ze was nog een kleuter, en alle klassen gingen naar Irrland, Duitsland. Ik kreeg bijna een hartverzakking toen ik het hoorde. Verwoed appte ik mijn man. “Heb je dat bericht al gelezen? Ze gaan helemaal naar Duitsland! Ik vind het echt belachelijk!” Mijn man reageerde: “Ik las het. Er stond toch ook dat ze er al eens geweest zijn met school, en dat dat heel goed ging? Ik zie het probleem niet zo.”
Ook al bezorgen feestjes me slapeloze nachten, mijn kinderen mogen gewoon mee. Ik waak ervoor dat zij de dupe worden van mijn angst, ze hebben recht op de voorpret en de gezelligheid die het met zich meebrengt. Maar ik zou liegen als ik zeg dat dat me gemakkelijk af gaat. Toch werd ik laatst verrast. Door mezelf.
Ik was me net door een nocturne van Chopin heen aan het worstelen, toen ik me ineens besefte: ik heb al ruim een uur niet op mijn telefoon gekeken. Er was een kinderfeestje gaande, en normaal check ik zo ongeveer elke vijf minuten of ik al een berichtje gekregen heb dat me kan geruststellen.
Ontspanning was een groot woord – al kwam dat ook door dat lastige loopje dat ik niet in de vingers kreeg – maar ik zat in ieder geval niet nagelbijtend naar de achterdeur te kijken tot ons kind weer veilig thuis was. Zou dit dan het begin zijn van minder stress op zulke dagen? Ik hoop het. Is het voor mij ook een keer feest.
Lees ook: Lara: ‘En toen belandde ik bij de crisisopvang’
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Als ouder doe je er alles aan om je kind veilig te houden. Maar helaas heb je dat niet altijd zelf in de hand. Lina’s ergste nachtmerrie werd werkelijkheid: haar zoon verdween van de opvang. De redder? Zijn GPS tracker.
Jaimie Vaes heeft turbulente jaren achter de rug. In een video van Fawry not Sawry vertelt ze openhartig over het contact met haar ex Jorik Scholten, het alleenstaande moederschap en het autisme van haar zoontje Lío (5).
Een treinrit kan een spannend uitje zijn. Niet alleen voor je kind, maar ook voor jou als ouder. Denise (36) nam haar vijfjarige dochter voor het eerst mee met de trein, maar dat avontuur liep anders dan verwacht.
Ah, Harry Potter! Die magische wereld waar iedereen – van kinderen tot volwassenen – zich in kan verliezen. Maar voordat je je mini-me introduceert aan Zweinstein, rijst de vraag: op welke leeftijd is dat eigenlijk een goed idee? Want hoewel het eerste boek begint met een elfjarige Harry die nog geen vlieg kwaad doet (behalve […]
Daten na een scheiding, het zit niet altijd mee. Anouk dacht een goede klik te hebben met haar date, tot ze samen in bed belandden. En de dag erna kreeg ze nog een Tikkie ook.