Bron: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Je zou mij in vele opzichten een nonchalante moeder kunnen noemen. De moedermaffia zou me misschien zelfs als verwaarlozende, ontaarde mafkees bestempelen wanneer ik het volgende statement maak; fietshelmpjes voor dreumesen op loopfietsen vind ik idioot. Overbescherming van de hoogste wereldorde. Een product wat in een winkel speciaal voor helikopterouders wordt verkocht.
Kijk, ik zal het onderbouwen. Een dreumes (laten we een brede range pakken van de leeftijd 1 tot 2 jaar) gaat nogal vaak onderuit. Iets met een combinatie tussen willen lopen, maar dat nog niet goed kunnen, willen rennen maar dat nog niet goed kunnen. Het linkerbeen juist proberen te positioneren ten opzichte van het rechterbeen maar dat nog niet goed kunnen. Kortom, een dreumes kan heel veel niet.
Begrijp me niet verkeerd, kinderen op deze leeftijd maken een werkelijk waar ongelooflijke ontwikkeling door waar elke buitenstaander eigenlijk alleen maar voor kan buigen. Cognitief, sociaal-emotioneel, motorisch, op alle vlakken vinden er sprongen plaats die wij als volwassenen never nooit meer zouden kunnen bolwerken op dat niveau. Echt waar, een dreumes is een wonderbaarlijk wezen.
Mijn dreumes, is inmiddels eigenlijk een peuter. Hij is de 2 ruim gepasseerd. Nog steeds gaat er motorisch gezien van alles mis. Hij loopt met z’n hoofd tegen de tafel aan, struikelt over een voetbal die hij daar net zelf heeft neergelegd of gooit een steen weg die door een vreemd soort worp op z’n eigen teen terecht komt. Mijn punt; ik zou mijn zoon eigenlijk de hele dag wel rond kunnen laten lopen met een helm.
‘De moedermaffia zou me misschien zelfs als verwaarlozende, ontaarde mafkees bestempelen’
En nou zie ik af en toe dreumesen in de jongere categorie voorbij sukkelen op hun loopfiets met een helm die hun hele hoofd topzwaar maakt. Met zo’n ielig nekje die dat wiebelende hoofd nauwelijks ondersteuning kan bieden. En dan nog proberen te focussen op je loopfiets. Terwijl je vervolgens nadat je er de brui aan hebt gegeven met je helmvrije koppie, keihard over de stoeprand struikelt omdat je afgeleid werd door een kat.
Uiteraard kan ik me voorstellen dat je je kind, wanneer die inmiddels met een rotvaart op allerlei gevaartes met 2,3 of 4 wielen rondscheurt door de wijk wil behoeden voor een schedelfractuur. Maar is de dreumes met fietshelm niet een fenomeen wat is ontstaan door Westerse beschermingsdrang? Ik zie de Zuid-Afrikaanse kinderen namelijk nooit met een helm op rondkarren. Die gaan gewoon vol zelfvertrouwen op hun zelfgemaakte zeepkist een berg af. Zonder helm, maar wel met veel lol.
Kijk in Zuid-Afrika heb je ook overbescherming, maar dan in een totaal andersoortige categorie. Zo voerde ik gisteren het volgende gesprek met een Zuid-Afrikaanse vriend, die ik vertelde over een weekendje weg met mijn oudste zoon. Toen ik vertelde dat ik onder andere van plan was om een mooie hike met hem te gaan maken, verscheen er een diepe fronsrimpel in zijn voorhoofd. ‘Oké’, zei hij, ‘heb je een taser?’. Ik proestte het uit door de totale absurditeit van de vraag; ‘Natuurlijk niet!’, antwoordde ik.
‘Hmmm’, zijn frons werd groter, ‘Oké, je gaat morgen weg? We moeten voor de tijd even een goed mes voor je zien te regelen’. Say what? Inmiddels hardop lachend antwoordde ik ‘alsof ik weet wat ik met een mes aan moet!’, waarop hij een soort gebaar maakte die uitstekend zou passen in een goeie slasher-movie.
Fietshelmpjes voor dreumesen, je taser mee als je gaat hiken met je kind, verschil moet er wezen denk ik dan maar. Misschien zien de Zuid-Afrikanen me nu ook als een onverschillige, naïeve moeder. En ergens is dat dan maar zo. Ik ga op pad met mijn zoon, zonder taser, fietshelm of machete. Met een ontzettend Hollands, niet te vertalen naar het Engels, gedachte in m’n achterhoofd; het zal wel loslopen.
Meer lezen van Laurie? Neem een kijkje op haar blogpagina!
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Een nieuw jaar, een nieuw bedrag voor de kinderbijslag. Dat is fijn om te weten, want elke euro helpt als je kinderen sneller groeien dan je portemonnee kan bijhouden. Dit zijn de bedragen voor 2025.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (7 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: hoe een zieke peuter zorgt voor het terugschieten in vaste rolpatronen.
Ruzie met je partner, het overkomt de beste. Of het nu gaat om een niet-opgeruimde sok, een ruzie om een vuilniszak of de thermostaat die op de verkeerde stand staat, kleine irritaties kunnen zomaar escaleren. Dat weet Valerie (26) als geen ander.
She’s baaaaack, zoals Selma Omari zelf zegt in de trailer van haar realityshow Selma; Op mijn manier. In het nieuwe seizoen volg je haar uitdagingen in het alleenstaande moederschap. “Ik vind het moeilijk, ik heb het onderschat.”
Of je kind nu een echte fijnproever of een kieskeurige eter is, het menu van je kleintje kan een enorme zoektocht zijn. Wat eet een dreumes op een dag? En hoeveel eet een peuter nou écht? Wij geven je een realistisch kijkje in de keuken van andere ouders. Deze week het menu van Ties.Vajèn is […]
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat hulp gebruiken. Elke week vertelt een moeder over haar dilemma.