Laurie: ‘het bekijken van video’s is in deze ruimte niet toegestaan.’ Kolere zeg. Meen je dit serieus?

Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.

Gebrek aan geduld

Geduld. Een eigenschap waarvan je eigenlijk pas weet in welke mate je die bezit, wanneer je jonge kinderen hebt. Het lastige is echter dat je met een gebrek aan geduld eigenlijk jezelf ook gigantisch in de weg zit. Je mate van tolerantie naar je kinderen toe, maakt dat je zelf ook wat gezelliger de dag door kunt komen zeg maar. Dus haal je voor de 86^e keer diep adem wanneer er een beker omvalt, je witte sneakers met stoepkrijt zijn bewerkt, je verse maaltijd vol met groenten met afschuw wordt besnuffeld en je een avondje Netflixen ziet verdampen door een huilerige dreumes met koorts. 

Maar wij ouders, de helden van de maatschappij, de hoekstenen van de samenleving…wij blijven ook mensen. En mensen verliezen nou eenmaal soms hun geduld. Of worden in situaties geplaatst waarin dat geduld zo on-ge-looflijk op de proef wordt gesteld dat je bijna denkt dat je in een prank beland bent. In zo’n situatie bevond ik mij.

Op uitje naar het visakantoor

We waren met het hele gezin, man en twee zoons, op een oergezellig uitstapje naar het visakantoor in Kaapstad. De plek die bekendstaat als het symbool van stroperige bureaucratie en lange wachtrijen met vermoeide reizigers, emigranten, en Nederlanders zoals wij. Nederlanders die Zuid-Afrika gewoon heel leuk vinden en daar graag nog wat langer van willen genieten. En ja, om dat legaal te doen, daar moet je wat voor over hebben. Vooral heel veel, je raadt het al, geduld. Nou hoef ik niemand te vertellen dat wachtrijen en saaie kale kantoren met 20 balies geen inspirerende omgevingen zijn om een middag met je kinderen in door te brengen. Maar we moesten. Dus hup, voldoende snacks, kleurboeken en autootjes mee en gewoon maar ondergaan. 

“En net toen ik op het punt stond om ‘in de maneschijn’ dan maar op standje snijbrander door de ruimte heen te laten schallen..”

Er was echter een meneer. Deze meneer zat niet achter een balie. Nee deze meneer liep rond met als enige taak het behouden van orde en het lastigvallen van humeurige Nederlandse ouders met jonge kinderen. Onze kinders waren geïnstalleerd op een stoeltje, gedroegen zich vrij braaf en aten de snacks die deze georganiseerde moeder netjes in een trommeltje meegenomen had. Daar kwam de meneer aan. ‘Mevrouw, u mag hier niet eten’, was de boodschap. Ik keek geïrriteerd op. Really?

Geen eten en drinken

En dan even voor de goede orde; mijn kinderen aten geen druipend softijs, vette kruimelige chips of bladerige saucijzenbroodjes. Ze aten rozijnen en gedroogde mango. Nee hoor, het mocht niet. Op de gang mocht het wel. Dus ging ik met mijn twee koters naar de gang. Toen de mango’s op waren, liepen we weer terug. De jongste had ineens dorst, dat zou toch niet echt een probleem moeten zijn wel? Jawel, dat was het wel. Daar kwam ie alweer aan ‘Mevrouw, hij mag hier niet drinken’. ‘Moet ik hem nou echt meenemen naar de gang voor een slokje water?’ vroeg ik, inmiddels lichtelijk korzelig. Ja natuurlijk moest dat. Dus daar gingen we weer.

De man kwam weer naar ons toe

Drie kwartier later, waren we nog steeds niet aan de beurt. Het geduld begon bij de kinderen een beetje op te raken. ‘Mam’, begon de oudste, ‘mag ik even wat filmpjes op jouw telefoon terugkijken van toen ik een baby was?’. Prima, dat mocht. Terwijl mijn zoon grinnikend naar zijn 1-jarige zelf met een gezicht vol yoghurt aan het kijken was, zag ik de vriendelijke vriend alweer aan komen lopen. 

‘Mevrouw’, begon hij, ‘het bekijken van video’s is in deze ruimte niet toegestaan.’ Kolere zeg. Meen je dit serieus? Ik begon me inmiddels ook behoorlijk te vervelen (en ja dat geduld begon een bodem te zien) dus probeerde ik eens even een gesprek aan te knopen. Op mijn semi-geïnteresseerde (lees: interesse verpakt in irritatie) vragen over het ‘waarom’ van deze idiote kwestie ging hij niet in. Het mocht niet. Punt.

Wat mag er wel?

Dus probeerde ik met een enorme zucht aan mijn zoon uit te leggen dat hij beter even naar de foto’s van zijn 1-jarige zelf kon kijken en de filmpjes even links moest laten liggen. Toen begon de jongste, bijna een uur verder, vrij irritant te worden. Ook daar had deze moeder over nagedacht, draadloze koptelefoon mee en kinderliedjes op. Helpt bijna altijd. En ook nu leek het te werken, hij nestelde zich tevreden bij z’n vader op schoot. 

Maar lieve mensen, je voelt ‘m al aankomen, wie stond daar weer? ‘Dit ga je niet menen’, begon ik al… maar natuurlijk meende hij het wel. ‘Koptelefoons zijn niet toegestaan in deze ruimte’. Het geduld had de bodem bereikt. En net toen ik op het punt stond om ‘in de maneschijn’ dan maar op standje snijbrander door de ruimte heen te laten schallen (dan zal je ‘m krijgen ook), klonk ons nummertje door te speaker. We waren – godzijdank-  aan de beurt.

Meer lezen van Laurie? Neem een kijkje op haar blogpagina!

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.