Bron: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
De keizersnede is een medische ingreep waar over de gehele wereld nogal op verschillende wijzen tegenaan wordt gekeken. Zo bevalt in de Verenigde Staten ongeveer een op de drie vrouwen met een keizersnede en in Brazilië is dit meer dan de helft. Hier wordt een natuurlijke bevalling zelfs als een tweederangs bevalling gezien en is een geboorte via een keizersnede haast een soort statussymbool.
In Nederland vinden er significant minder keizersneden plaats dan in andere landen (ongeveer 17%). Ik voerde hier een interessant gesprek over met een paar Zuid-Afrikaanse moeders. Onder het genot van een glas wijn bespraken we onze bevallingen. Zo doen vrouwen dat. Al gauw bleken deze dames groots fan van de keizersnede. Allemaal hadden ze hun baby’s via een keizersnede op de wereld gezet.
De motivatie bleek vooral ergens in het midden te hangen tussen ‘waarom moeilijk doen als het makkelijk kan’ en ‘waarom zou ik moedwillig mijn lijf ruïneren voor een kind’. Eén van de moeders gruwelde zelfs van het idee van een natuurlijke bevalling. ‘Jak’, zei ze met afschuw. ‘Nee, ik wilde mijn baby echt niet via dié uitgang naar buiten’. Alsof we het over de Coentunnel hadden. En te eng vond ze het ook. Bah nee, de gedachte alleen al. Dus nee, beter gewoon lekker onder het mes.
Een andere vrouw in het gezelschap was ook zeer te spreken over haar keizersnede. Haar ogen begonnen te glanzen toen ze er weer aan dacht. Ineens keek ze me vol verwachting aan. ‘Wacht, ik heb jou nog nooit mijn bevallingsfilm laten zien!’ zei ze. Ik mompelde nog iets over dat we elkaar überhaupt nog niet zo heel goed kenden, dat ik bijvoorbeeld ook nog niet wist of ze broers of zussen had, wat voor werk ze nou precies deed, maar voor ik het wist kreeg ik haar telefoon in m’n hand gedrukt. De video speelde al af en ik keek zo haar buikwond in. Ik stamelde iets in de trant van: ‘Goh, prachtig…wat een wonder toch’ en probeerde ondertussen vriendelijk glimlachend mijn wijnglas bij te vullen. Het zou nog een lange middag worden.
Ik ben er eentje in de categorie beiden. Eén zoon kwam via de natuurlijke route (GATVER, IEL, WAT ENG) op een baarkruk in een opgepropt Amsterdams appartementje, en één zoon via een geplande keizersnede in het ziekenhuis. Beide bevallingen waren totaal unieke ervaringen. Beiden wonderbaarlijk, onvergetelijk en emotioneel. Bij de natuurlijke bevalling waren fases van angst (ik kan dit niet), pijn (dit gaat nooit passen) en euforie (het past toch!). Bij de keizersnede momenten van zorgen (ik voel niks), angst (ik voel mijn baby niet) en euforie (ik hoor mijn baby huilen!). Bij de natuurlijke bevalling herstelde ik vrij snel. Bij de keizersnede hadden de doorgesneden buikspieren wat langer tijd nodig.
Omdat ik mezelf tijdens het gesprek met de moeders betrapte op allerlei oordelen over het met walging en afschuw benaderen van een natuurlijke bevalling, probeerde ik het eens van een andere kant te bekijken. Het is makkelijk oordelen wanneer je in een land woont als Nederland waar de natuurlijke bevalling wordt aangemoedigd, toegejuicht en waar er vertrouwen wordt uitgesproken in de vrouw en de kracht van het menselijk lichaam. Wanneer dit in twijfel wordt getrokken of zelfs wordt ontmoedigd, kan ik me voorstellen dat je dit heel anders benadert. En dat je er alles aan wil doen om je kind zo veilig mogelijk op de wereld te zetten. Dus dat je daar net zo goed trots op bent en mag zijn, daar is geen twijfel over mogelijk.
Afgelopen week deed ik een bezichtiging voor een nieuwe woning in Kaapstad. Het was druk. Een populair huis blijkbaar. De eigenaren hadden dat waarschijnlijk ook wel door, er was nauwelijks opgeruimd en er zaten remsporen in het toilet. Ik stapte de slaapkamer binnen en prompt keek ik in een korte tijd voor de tweede keer in de buikwond van een relatief wildvreemde vrouw. Daar hing het, boven het bed, een groot canvas met een haast levensgrote foto van een keizersnede. Eén van de kinderen des huizes werd net vers uit de buik getild en als een soort Simba in sfeervol operatielicht aan de wereld getoond. En dat laat je lekker hangen wanneer jan en alleman je woning komt bekijken. Want je bent er trots op. Terecht ook.
Meer lezen van Laurie? Neem een kijkje op haar blogpagina!
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.