Bron: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
De keizersnede is een medische ingreep waar over de gehele wereld nogal op verschillende wijzen tegenaan wordt gekeken. Zo bevalt in de Verenigde Staten ongeveer een op de drie vrouwen met een keizersnede en in Brazilië is dit meer dan de helft. Hier wordt een natuurlijke bevalling zelfs als een tweederangs bevalling gezien en is een geboorte via een keizersnede haast een soort statussymbool.
In Nederland vinden er significant minder keizersneden plaats dan in andere landen (ongeveer 17%). Ik voerde hier een interessant gesprek over met een paar Zuid-Afrikaanse moeders. Onder het genot van een glas wijn bespraken we onze bevallingen. Zo doen vrouwen dat. Al gauw bleken deze dames groots fan van de keizersnede. Allemaal hadden ze hun baby’s via een keizersnede op de wereld gezet.
De motivatie bleek vooral ergens in het midden te hangen tussen ‘waarom moeilijk doen als het makkelijk kan’ en ‘waarom zou ik moedwillig mijn lijf ruïneren voor een kind’. Eén van de moeders gruwelde zelfs van het idee van een natuurlijke bevalling. ‘Jak’, zei ze met afschuw. ‘Nee, ik wilde mijn baby echt niet via dié uitgang naar buiten’. Alsof we het over de Coentunnel hadden. En te eng vond ze het ook. Bah nee, de gedachte alleen al. Dus nee, beter gewoon lekker onder het mes.
Een andere vrouw in het gezelschap was ook zeer te spreken over haar keizersnede. Haar ogen begonnen te glanzen toen ze er weer aan dacht. Ineens keek ze me vol verwachting aan. ‘Wacht, ik heb jou nog nooit mijn bevallingsfilm laten zien!’ zei ze. Ik mompelde nog iets over dat we elkaar überhaupt nog niet zo heel goed kenden, dat ik bijvoorbeeld ook nog niet wist of ze broers of zussen had, wat voor werk ze nou precies deed, maar voor ik het wist kreeg ik haar telefoon in m’n hand gedrukt. De video speelde al af en ik keek zo haar buikwond in. Ik stamelde iets in de trant van: ‘Goh, prachtig…wat een wonder toch’ en probeerde ondertussen vriendelijk glimlachend mijn wijnglas bij te vullen. Het zou nog een lange middag worden.
Ik ben er eentje in de categorie beiden. Eén zoon kwam via de natuurlijke route (GATVER, IEL, WAT ENG) op een baarkruk in een opgepropt Amsterdams appartementje, en één zoon via een geplande keizersnede in het ziekenhuis. Beide bevallingen waren totaal unieke ervaringen. Beiden wonderbaarlijk, onvergetelijk en emotioneel. Bij de natuurlijke bevalling waren fases van angst (ik kan dit niet), pijn (dit gaat nooit passen) en euforie (het past toch!). Bij de keizersnede momenten van zorgen (ik voel niks), angst (ik voel mijn baby niet) en euforie (ik hoor mijn baby huilen!). Bij de natuurlijke bevalling herstelde ik vrij snel. Bij de keizersnede hadden de doorgesneden buikspieren wat langer tijd nodig.
Omdat ik mezelf tijdens het gesprek met de moeders betrapte op allerlei oordelen over het met walging en afschuw benaderen van een natuurlijke bevalling, probeerde ik het eens van een andere kant te bekijken. Het is makkelijk oordelen wanneer je in een land woont als Nederland waar de natuurlijke bevalling wordt aangemoedigd, toegejuicht en waar er vertrouwen wordt uitgesproken in de vrouw en de kracht van het menselijk lichaam. Wanneer dit in twijfel wordt getrokken of zelfs wordt ontmoedigd, kan ik me voorstellen dat je dit heel anders benadert. En dat je er alles aan wil doen om je kind zo veilig mogelijk op de wereld te zetten. Dus dat je daar net zo goed trots op bent en mag zijn, daar is geen twijfel over mogelijk.
Afgelopen week deed ik een bezichtiging voor een nieuwe woning in Kaapstad. Het was druk. Een populair huis blijkbaar. De eigenaren hadden dat waarschijnlijk ook wel door, er was nauwelijks opgeruimd en er zaten remsporen in het toilet. Ik stapte de slaapkamer binnen en prompt keek ik in een korte tijd voor de tweede keer in de buikwond van een relatief wildvreemde vrouw. Daar hing het, boven het bed, een groot canvas met een haast levensgrote foto van een keizersnede. Eén van de kinderen des huizes werd net vers uit de buik getild en als een soort Simba in sfeervol operatielicht aan de wereld getoond. En dat laat je lekker hangen wanneer jan en alleman je woning komt bekijken. Want je bent er trots op. Terecht ook.
Meer lezen van Laurie? Neem een kijkje op haar blogpagina!
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Als moeder zou je je soms het liefst willen opsplitsen om je kind niet achter te hoeven laten, ook al weet je dat ie in goede handen is. Vooral bij oma. Althans, dat hoop je dan altijd maar. Toen Vanessa (35) thuis kwam, was de oppas van haar driejarige zoontje nergens te bekennen..
Heb je zin in een uitje met je kids dat niet alleen leuk, maar ook nog eens creatief en leerzaam is? Dan moet je bij Villa Zebra in Rotterdam zijn!
Een kraamcadeau is een goedbedoelde verrassing voor de kersverse ouders en de pasgeboren spruit, maar soms krijg je iets waar je totaal niet op voorbereid bent. Hannelore (37) wist niet goed hoe ze moest reageren op het kraamcadeau van haar tante.
Serena Verbon (Beautylab) heeft op haar achtendertigste haar hypotheek – als single mom! – afgelost. Hoe heeft ze dit gedaan en is dat voor anderen ook verstandig om te doen?
Volkszanger Mart Hoogkamer zingt tegenwoordig niet alleen hits op het podium, maar ook slaapliedjes tot in de late (of vroege) uurtjes. Op 22 januari zijn hij en zijn vriendin Jennifer namelijk trotse ouders geworden van dochter Logan Nová Hoogkamer en dat maakt de zanger dolgelukkig.
Actrice en zangeres Esmee van Kampen beviel onlangs van een dochter. Nu deelt ze de prachtige rauwe foto’s van de bevalling.