Eigen beeld
Schrijfsters Lisette Jonkman en Susan Muskee spreken elkaar elke dag over van alles en nog wat, maar er is één onderwerp waar ze nooit over uitgepraat raken: het moederschap. Lisette is moeder van Felix (3), Elodie (1) en David (0) en Susan is moeder van Noortje (0). Maandelijks bespreken ze alles wat met jong moederschap te maken heeft: van tsjernobylluiers tot terrornachten en van zwangerschapskwaaltjes tot zwamadviezen (die wel heel goed bedoeld zijn).
Lieve Suus,
Ik dacht dat ik bij mijn derde kind toch wel helder voor ogen had hoe die eerste periode met je nieuwbakken baby eruitziet. Nou, mooi niet dus. Want wat blijkt: je vergeet een heleboel dingen ook gewoon weer. Daarom maak ik even een lijstje voor jou, zodat je bij een tweede baby realistische verwachtingen hebt.
Dus, hoeveel van deze kraamdingen was jij vergeten? Of had je ze allemaal nog helder op je netvlies en heb je misschien zelfs nog iets toe te voegen aan mijn lijst?
Liefs,
Lis
Lieve Lis,
Wat doe je me aan?! Bedankt voor deze geweldige reminder aan dingen die ik wonder boven wonder blijkbaar al volledig uit mijn geheugen had verbannen. Moeder Natuur heeft dat toch maar mooi geregeld, hè? Want laten we eerlijk zijn: als je dat allemaal nog kraakhelder voor ogen had bij een tweede (of derde, hallo jij held), dan was de mensheid waarschijnlijk allang uitgestorven.
Toch sla ik dit lijstje inderdaad meteen maar even op, want de kans is vrij groot dat de zwangerschapsdementie ook dan toeslaat en jij geen berichten krijgt in de trant van ‘HOEZO HEEFT NIEMAND ME DIT VERTELD’. Maar als we dan toch een geheugensteuntje maken, wil ik óók alvast de mooie dingen toevoegen. Voor mezelf, én misschien – wie weet – voor als jullie ooit nog voor een vierde gaan (HAHA).
Zoals die eerste paar uren alleen, voordat je naar huis gaat, de kraamvisitekaravaan op gang komt en jij na die bevalmarathon gesommeerd wordt ‘om even te gaan slapen’. En jij daar dan ligt, totaal gesloopt, maar compleet helder, alleen maar naar dat doorzichtige wiegje te staren. Omdat het voelt alsof je hart daar ligt. (Hoe werkt dat trouwens als je een tweede krijgt? Ik heb er maar één, en Noortje heeft ‘m al. Krijg je er dan gewoon nóg een? Ik vraag dit voor een vriendin.)
Of die geur. De geur van een pasgeboren baby die zó puur en zó heerlijk is dat je ‘m het liefst in een potje zou willen vangen om voor altijd te bewaren. Echt, babyhaar bestaat uit drugs, ik weet het zeker.
OF, en dat is denk ik mijn favoriet: dat moment waarop je je baby voor het eerst écht goed bestudeert. Die minuscule wenkbrauwtjes, dat piepkleine neusje, die perfect gevormde vingertjes die zich automatisch om jouw vinger krullen, en je ineens denkt: ‘Ik heb jou gemaakt. Zelf. Helemaal ZELF.’
Dus ja, dank je wel hiervoor, want mocht ik het allemaal ooit nog een keer mogen beleven, dan ben ik een stuk beter voorbereid. Maar vooral: dank je wel dat je me eraan herinnert dat het het allemaal waard is. Ik ga weer even foto’s kijken van hoe klein mijn kind ooit was. Snuffel je vanavond even extra aan Davids hoofd voor mij? Het staat zeker raar als ik dat kom doen, hè?
Liefs,
Suus
Het nieuwste boek van Lisette, En wat dan liefde is, komt op 16 april uit! Ook Susan werkt aan een nieuw boek, Alle ogen op Mia.
Meer lezen van Lis en Suus? Hier vind je hun andere columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
De opmerking: “Wat ben jij volwassen voor je leeftijd”, klinkt als een onschuldig compliment, bedoeld om een kind te prijzen voor zijn gedrag, verantwoordelijkheidsgevoel of empathie. Maar volgens deze therapeuten kun je die zin beter niet meer zeggen tegen je kind.