Schrijfsters Lisette Jonkman en Susan Muskee spreken elkaar elke dag over van alles en nog wat, maar er is één onderwerp waar ze nooit over uitgepraat raken: het moederschap. Lisette is moeder van Felix (3) en Elodie (1) en zwanger van de derde, en Susan is moeder van Noortje (0).
Maandelijks bespreken ze alles wat met jong moederschap te maken heeft: van tsjernobylluiers tot terrornachten en van zwangerschapskwaaltjes tot zwamadviezen (die wel heel goed bedoeld zijn).
Lieve Lis,
Al acht maanden lang is het in ons huis geen moment stil. En nu denk jij waarschijnlijk: ja Suus, wat had je dan verwacht met een baby, maar nee! Hoewel Noortje zéker haar best doet om het geluidsniveau op peil te houden, heb ik het over een heel andere geluidsbron: onze wasmachine.
Voorheen draaide onze trouwe metgezel een paar keer per week. Tevreden snorrend deed hij zijn ding, met aan het eind van elke cyclus dat klassieke (VEEL te lange) melodietje. Toegegeven: zo nu en dan dacht ik ‘ik moet dat muziekje eens uitzetten’, maar omdat de machine zo weinig draaide, kwam het er nooit van.
Tegenwoordig draait hij bijna dagelijks. Dat deuntje achtervolgt me zelfs nog in mijn slaap. Ik zou zweren dat ik onze wasmachine laatst ‘mag ik éven een dagje rust?’ hoorde fluisteren. In de eerste maanden was het het ergst: hydrofieldoeken, rompertjes, shirtjes, broekjes, sokjes, beddengoed, er leek geen eind aan te komen. Om nog maar te zwijgen over de talloze keren dat ik na een golf melk maar weer iets schoons aantrok. Inmiddels is dat gelukkig allemaal wat minder, maar nog steeds blijft het me verbazen hoeveel was één klein mensje met zich meebrengt.
En toen dacht ik aan jou. Jullie zijn straks met zijn vijven én je maakt gebruik van wasbare luiers. Ik zou haast denken dat jullie wasmachine helemáál nooit een moment rust heeft, maar is dat ook zo? O, ik lees straks je antwoord… Dat verrekte melodietje klinkt alweer.
Liefs Suus
Lieve Suus,
De was is bij ons thuis een soort extra gezinslid. Elke dag draai ik minstens één wasje, want doe ik dat niet, dan ligt onze volledige wascyclus overhoop. Nu mijn zoon zindelijk is en het kinderdagverblijf negen van de tien keer wegwerpluiers bij mijn dochter aantrekt, blijft het redelijk binnen de perken. Maar er zijn ook van die dagen…
Er waren weken dat ik rustig twee 60-graden-wassen op een dag kon doen met de grote hoeveelheid hydrofieldoeken, wasbare zoogcompressen, verschoonkussenhoezen, beddengoed, handdoekken, spuugdoekjes en wasbare luiers voor twee kinderen die er doorheen gingen. En op dat soort momenten laad je de wasmachine weleens in met haast.
Meestal check ik grondig of het kinderdagverblijf geen ‘volle’ luiers mee terug naar huis heeft gegeven. De eerlijkheid gebiedt me hieraan toe te voegen dat je vaak ook wel ruikt of er nog een bruin cadeautje ergens in de luierzak zit. Toen kwam echter de dag dat ik snel de deur uit moest voor een doktersafspraak, bijna geen overbroekjes meer had én kampte met een verstopte neus. Niet de ideale omstandigheden om nog even snel een wasje erin te proppen.
Toen ik terugkwam van mijn afspraak, wierp ik in het voorbijgaan een nonchalante blik op de wasmachine… en ik bevroor direct midden in een pas. Want wat draaide daar nou mee, rond en rond tussen de vrolijk gekleurde luiers? Een dooie muis? Een brownie? Een vreemde, dikke tak? Nee, natuurlijk niet. Het was een drol. Er zat een drol in mijn wasmachine.
Na de aanvankelijke schok begon ik stiekem een beetje te giechelen om het idee van mijn arme, ijverige wasmachine, die zó keihard z’n best deed dat hij zelfs probeerde een keutel schoon te wassen. Het lachen verging me echter wel weer toen ik besefte dat ik natuurlijk ook degene was die moest proberen de drol in kwestie eruit te vissen.
Gelukkig is het bij onze machine zo dat op diverse punten in de wascyclus het slot automatisch van de deur springt wanneer je op pauze drukt, en dus kon ik de deur opentrekken voordat de bolus weer naar achteren verdween. Ik stak mijn (in een plastic zakje gehulde) hand in de trommel en viste de stinkende verstekeling er zo uit. Wat een mazzel! Of nou ja, noem het maar mazzel, want plastic zakje ertussen of niet, het blijft gewoon ultiem goor om je hand om een warm stuk stront heen te vouwen. De zeepbelletjes die erop zaten maakten het geheel nog net iets surrealistischer.
Met een derde kind erbij zal de wasmachine vermoedelijk zo overwerkt raken dat ik op een dag de deur naar de bijkeuken opentrek en zie dat hij door het raam naar buiten is gevlucht. En daarin zou ik hem niet eens ongelijk kunnen geven. Maar tot die tijd maak ik in ieder geval nooit meer de fout om er k(l)akkeloos vanuit te gaan dat iedereen de luier wel leeggooit voordat-ie in de luierzak gaat. Je kent het oude gezegde wel: poep in my wasmachine once, shame on you; poep in my wasmachine twice, shame on me.
Liefs Lis
Lees meer brieven van Lis en Suus:
Suus: ‘Nee, eigenlijk niet, maar de condooms waren op’
Suus: ‘Mijn eerste trimester was een eindeloze beroerdheidsmarathon’
Lis: ‘Eindelijk mag ik los over mijn favoriete onderwerp: poep’
Exclusief: abonnement Kek Mama met 50% korting
Een nieuw jaar, een nieuw bedrag voor de kinderbijslag. Dat is fijn om te weten, want elke euro helpt als je kinderen sneller groeien dan je portemonnee kan bijhouden. Dit zijn de bedragen voor 2025.
Of je kind nu een echte fijnproever of een kieskeurige eter is, het menu van je kleintje kan een enorme zoektocht zijn. Wat eet een dreumes op een dag? En hoeveel eet een peuter nou écht? Wij geven je een realistisch kijkje in de keuken van andere ouders. Deze week het menu van Ties.Vajèn is […]
Oppaskosten besparen door grootouders in te schakelen, dat doen toch zo veel mensen? Klinkt ideaal, vond ook Anne-Marije. Ze had van tevoren niet kunnen bedenken dat het zo’n wig tussen haar en haar schoonouders zou drijven.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (7 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: hoe een zieke peuter zorgt voor het terugschieten in vaste rolpatronen.
De geboorte van je kind missen: het klinkt als een nachtmerrie die geen enkele vader ooit wil meemaken. Toch overkwam het deze drie mannen. “We zijn inmiddels zes jaar verder, maar ik ben nog steeds niet vergeven.”
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat hulp gebruiken. Elke week vertelt een moeder over haar dilemma.