Column Saskia
Saskia Toonen (36) is getrouwd en moeder van A. (5) en B. (2.5). Ze schrijft en spreekt over emoties, het ego, moederschap, mentale gezondheid en rouw. Eerlijk, luchtig en altijd herkenbaar.
Als baby sliep ‘ie op mijn borst. Maandenlang. Omdat ie vaak zo onrustig was en ik het reflux gegorgel niet trok. Met een zorgvuldig gestapelde stellage van twee voedingskussens zorgde ik dat we redelijk veilig de nacht doorkwamen.
Daarna sliep ie in zijn ledikant, eerst op onze kamer, daarna op zijn eigen kamer en zat ik standaard vanaf een uur of vier in de groene schommelstoel met een ontblote borst om de nacht nog wat te rekken. Toen werd ie veel ziek (oorontstekingen). Toen werd ik veel ziek en bracht ik koortsachtige nachten door in het zolderbed terwijl mijn man hem troostte.
Toen legden we een luchtbed op zijn kamer en probeerde ik mezelf te sussen met de gedachte; het komt vanzelf, echt. De slaapcoach die we bij de eerste ingezet hadden, wilde ik niet meer. Haar negeren van mijn vele vragen over of het echt wel oké was om bij een hard huilende baby uit het zicht te blijven, omdat je de shuffle methode toepaste, zorgden met terugwerkende kracht voor veel spijt over de keuze haar in te schakelen. Ik had een kindje dat bijna doodging bij de bevalling, getraumatiseerd was door zijn komst op deze wereld. Dan kon het laten huilen terwijl ik er naast zat en steeds een positie verder weg van mijn kind innam toch niet goed zijn?
Toen kwam de tijd waarin ie drie tot vier keer per nacht riep of huilde en iemand op een festival tegen mij zei; ‘je bent zeker zo iemand die meteen naar hem toe gaat, dan is het je eigen schuld’ en ik dacht poeh ja, hij is een kind van anderhalf die nog weinig snapt van het leven, natuurlijk ga ik naar hem toe’ maar er ergens in mij toch een stemmetje opstak dat het inderdaad misschien wel allemaal mijn eigen schuld was.
Toen had ik mijn eerste traumatherapie sessie en sliep ie die nacht erna door en werd die gedachte dat het allemaal mijn schuld was sterker.
Toen hadden we soms twee, drie dagen achter elkaar een rustige nacht en begon ik langzaamaan te hopen dat het einde in zicht was. Wat vervolgens steeds toch niet zo bleek te zijn en die onderbroken nachten ineens nog drie keer loeizwaarder leken.
Toen kwam de fase waarin ik hem ging ontlopen. Hij hing zo aan mij, ik wilde, durfde hem niet in bed te leggen omdat het soms uren duurde voor hij sliep en ik bang was dat het zoveel van me zou vragen dat ik niets meer te geven zou hebben. Ik liet mijn man het doen. Wekenlang, misschien wel maandenlang.
Toen werd het oktober en maakte ik bij een therapeut met poppetjes een familieopstelling van mijn ouderlijk gezin en ik weet niet precies hoe en wat maar ineens kwam er in de dagen erna een switch. Ik begon te genieten van hem in bed leggen. Het met liefde te doen. In plaats van angst.
‘op een festival zei iemand tegen mij: ‘je bent zeker zo iemand die meteen naar hem toe gaat, dan is het je eigen schuld’
Toen leken alle fases nog een keer verkort voorbij te komen, werd ie ziek, viel ie hard op zijn hoofd, sliep ie weer slecht in en toen legden we hem bij zijn broer op de kamer en gebeurde het.
Na tweeëneenhalf jaar, dat zijn dertig maanden ofwel ongeveer 900 nachten, waarin ik hem liefde en vertrouwen gaf maar even vaak ook angst en wanhoop, waarin ik dacht dat het nooit zou stoppen, ik soms dacht dat we het gehad hadden en het dan toch weer begon, nu durf ik hardop te zeggen: onze jongste slaapt door.
Soms horen we hem nog een kreet slaan ’s nachts, vaak moet ik er een keer uit om te plassen, maar er zijn ook nachten waarop ik wakker word en op mijn telefoon kijk en het al zeven uur ’s ochtends is. ZEVEN UUR.
Het is onvoorstelbaar wat dit met mijn lijf doet. Ik kan weer iets meer dingen onthouden. Ik kan de jongens optillen zonder dat ik meteen last heb van mijn bekken. En als mijn man tien minuten later thuiskomt van zijn werk dan gepland zeg ik achteloos ‘kan gebeuren’ in plaats van dat ik hem tierend opwacht omdat ik mezelf bijna niet meer overeind kan houden.
Mijn man zegt vaak dingen middenin in een proces die ik op dat moment niet geloof, maar ook in deze moet ik hem gelijk geven: het begint echt allemaal met slaap.
Voor iedereen die nog ergens middenin deze fase hangt, bij wie de fase al veel langer duurt dan twee en een half jaar en voor iedereen die denkt dat er nooit een einde aan komt: I FEEL YOU!
Wil je meer te weten komen over Saskia? Volg haar avontuur op Instagram via @saskiatoonen.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Influencer Vera Camilla deelt verdrietig nieuws: ze had een chemische zwangerschap. De positieve test was zo gewenst, nadat zij en partner Jeff in november een miskraam meemaakten.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag