Saskia: ‘Benjamin was negen dagen oud toen ‘ie plots koorts kreeg’

Saskia Toonen (36) is getrouwd en moeder van A. (5) en B. (1.5). Ze schrijft en spreekt over emoties, het ego, moederschap, mentale gezondheid en rouw. Eerlijk, luchtig en altijd herkenbaar.

‘Heb ik al verteld over wat er na de geboorte met hem gebeurde?’ Ik kijk door de grote glazen pui naar het weidse uitzicht van akkers en weilanden. ‘Nee’ zegt de ademtherapeut en knikt me bemoedigend toe. 

Het is mijn vierde sessie bij de vrouw met krullen. Na jaren als psycholoog te hebben gewerkt, wilde ze meer holistisch aan de slag. Het voelt voor mij als een gouden combi; gedegen psychologische kennis én aandacht voor meer dan onze mind kan snappen.

Negen dag oud en koorts

Ik friemel aan de franjes van mijn shirt als ik begin te vertellen. ‘Benjamin was negen dagen oud toen ie plots koorts kreeg. Blijkbaar zijn ze daar bij zulke kleine baby’s niet gerust op’ grijns ik, zoals ik vaker doe om zware dingen luchtiger te maken. ‘De huisartsenpost, spoedeisende hulp en een opname volgden, maar gelukkig mochten we na twee nachtjes weer naar huis’. 

‘We waren nog geen drie minuten thuis – ik zat te plassen – toen ik mijn man hoorde praten aan de telefoon. ‘Oh, oké, nee dan komen we meteen terug, ja nu meteen ja, ehm, tien minuten kunnen we er weer zijn’. Er bleek een bacterie gevonden in de bloedkweek. We moesten met spoed terug.’

Diepgewortelde angst

Ik kijk naar de rij bomen in de verte als ik met verstikte stem vertel: ‘ik dacht dat ik hem zou gaan verliezen’. Tranen vallen van mijn wangen op mijn broek. ‘Gelukkig bleek de kweek vervuild en mochten we een dag later echt naar huis.’ Maar de angst dat er iets kon gebeuren met mijn baby wortelde zich diep in mij.

De maanden na zijn geboorte voelde ik me verdoofd. ‘Ik kan niks meer voelen’, zei ik steeds tegen mijn man. Alsof ik er wel was, maar toch ook niet. Tijdens het voeden zat ik vaak op mijn telefoon, op zoek naar afleiding. Ik voelde me zo schuldig. Alsof ik bewust van mijn kind wegkeek.

Ik kijk naar de tractor die over de akker ploegt als ik verder vertel. ’Toen Benjamin acht weken oud was gingen we een weekendje weg. Met zijn vieren naar Kijkduin. Terwijl mijn man incheckte, voedde ik Benja op de parkeerplaats. Hij viel aan mijn borst in slaap, dus legde ik hem voorzichtig terug in de maxicosi’. Ik krimp in elkaar als ik eraan terugdenk. 

Weer naar de spoedeisende hulp

‘Stapvoets reden we naar ons huisje waar Abel enthousiast uit de auto sprong om het huisje te bewonderen. Ik liep met hem mee. Terwijl we de badkamer bekeken, hoorde ik op straat een man schreeuwen en een baby krijsen. Met een schok realiseerde ik me: ik heb niet gezegd dat hij niet vastzat.’

Met Benjamin in zijn armen kwam mijn man in paniek binnengerend. Terwijl we belden met een dokter begon ie te spugen en was de boodschap duidelijk: meteen naar de spoedeisende hulp. Wéér.

Wachten en wekken. Maar na een paar uur moest mijn man weg om Abel in bed te leggen. We splitsten op in twee teams. Ik bleef met een slapende Benja op mijn borst achter op een smal spoedeisende hulp bed. Weer scrolde ik eindeloos door mijn telefoon. Ook dit keer bleek – godzijdank – alles in orde.

Schuldgevoelens

Drie vogels vliegen door de grijze lucht boven het weiland. Ik veeg mijn wangen af en kijk naar de therapeut. Zacht zeg ik: ‘Ik voel me zó schuldig, dat ik er zo vaak niet was. Dat ik afleiding zocht, bij hem weg bewoog. Zelfs bij het voeden’.

De therapeut houdt mijn blik vast, haar ogen warm en begripvol. ‘Kun je je voorstellen dat jouw lichaam dat deed om je te beschermen?’ Verbaast kijk ik haar aan. Het voelde twee jaar lang als iets wat ík deed. Verkeerd deed vooral. Alsof ik willens en wetens niet met mijn aandacht bij mijn kind wilde zijn. 

Jezelf beschermen tegen de angst hem te verliezen

Zacht gaat ze verder: ‘De angst om hem te verliezen was zo groot dat je niet anders kon. Juist bij het voeden, zo dicht bij hem, werd het te overweldigend. Afleiding was je manier om jezelf veilig te houden.’ Langzaam dalen haar woorden in. Mezelf veilig houden. Geen falen of onverschilligheid, maar een instinctieve poging om de pijn te verzachten. 

Ik voel de zwaarte die ik zo lang met me meedroeg, langzaam van me afglijden. Alsof de schaduw van schuld plaatsmaakt voor iets lichters, iets zachters. Ik kijk naar buiten en zie de vogels uit het zicht verdwijnen.

Wil je meer te weten komen over Saskia? Volg haar avontuur op Instagram via @saskiatoonen.

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.