Fotografie: Paulien van Beusekom
Prinses Ariane, de jongste dochter van koning Willem-Alexander en koningin Máxima, heeft problemen met haar zicht. Ze kan niet meer goed scherpstellen. Dit komt door schermtijd. De prinses heeft te veel naar schermen gekeken, zo vertelde koningin Máxima vorige week, en nu heeft ze dus oogproblemen. Dit nieuws bracht veel bij mij teweeg.
Allereerst vond ik het een ontzettend dappere uitspraak van de koningin. Je wordt om minder gelyncht door de moedermaffia, zal ik maar zeggen. Daarnaast zette het me opeens ontzettend aan het denken over het koninklijke gezin. Zou het daar toch een heel stuk normaler aan toegaan dan we denken? Zou het koningspaar ook gewoon worstelen met alle misère rondom het ouderschap, ondanks hun vermogen, personeel en royale woonomstandigheden?
Zou de koning ook nachtenlang op een matrasje op de grond naast de ledikant van zijn dochter hebben gelegen? Waar hij steevast eerder lag te snurken dan de prinses in kwestie, tot groot ongenoegen van Máxima, die via de babyfoon brommend naar haar ronkende man keek?
Zouden ze weleens alle tientallen kamers van Paleis Huis ten Bosch hebben afgezocht naar een overgebleven zetpil, omdat het bolletje van één van de dochters wel heel warm aanvoelde, waarna Wim-Lex mopperend naar het enige filiaal van Etos werd gestuurd dat nog open was op dat late uur?
En zou het koningspaar weleens te maken hebben gehad met een spuitluier op het aankleedkussen van het consultatiebureau? Waar in het bijzijn van andere Haagse ouders werd geconcludeerd dat de luiertas was vergeten? En de koning vervolgens met rode konen een preek moest incasseren van Jannie van achter de balie, omdat het vaccinatieboekje dan zeker ook niet mee was?
Zou Máxima weleens van een plakkerige glijbaan in een krijspaleis zijn gegaan? Of in een supermarkt hebben gestaan met een driftige peuter? Zou Willem-Alexander weleens kwijl, snot en de gevolgen van reflux op zijn koningsmantel hebben getroffen? Of in de weer zijn geweest met een luizenkam, een flessensterilisator of zo’n apparaat waarmee je de neus van je kind leegzuigt?
Waarschijnlijk allemaal niet. Maar we weten nu wel dat ze hun kinderen vermoedelijk met regelmaat achter een iPad hebben gezet. En dat heeft op een gekke manier ook best iets geruststellends. Zelfs de koning en de koningin valt opvoedtechnisch en moedermaffiatechnisch iets te verwijten. Driewerf hoera!
(Uiteraard geen driewerf hoera voor die oogschade, dat is hartstikke sneu.)
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag