Fotografie: Paulien van Beusekom
Als je zwanger bent, zorgen hormonen regelmatig voor vlagen van verstandsverbijstering. Inmiddels ben ik al een ruim jaar niet meer zwanger, dus die hormonen kan ik niet meer de schuld geven. Toch bedenk ik af en toe tamelijk achterlijke dingen.
Zo leek het mijn vriend en mijzelf een goed idee om met een 1-jarige op autovakantie te gaan. Elf uur rijden, verdeeld over twee dagen. Hoe we dit belachelijke idee in ons hoofd haalden? Noem het onervarenheid, onwetendheid of gewoon volslagen krankzinnigheid. Het klopt allemaal.
We gingen naar Zuid-Frankrijk. Een bestemming waar je ook in twee uur naartoe kunt vliegen. Maar waarom zou je twee uur vliegen als je ook elf uur in de auto kunt zitten? Waarschijnlijk schieten je nu 230482934 redenen te binnen en inmiddels kan ik je die ook vertellen. Toch leek dat vliegen me nogal angstaanjagend. Ik zag al helemaal voor me hoe Rosie twee uur lang aan één stuk door zou krijsen, terwijl een stuk of 300 woeste vliegtuigpassagiers hun woeste koppen naar mij zouden draaien en woeste blikken op me af zouden vuren. Nou, dat schrikbeeld heb ik inderdaad weten te voorkomen door met de auto te gaan. Er was maar één zeer woeste kop en dat was die van mij.
De reis begon om 10 uur ’s ochtends. Dat vonden wij slim van onszelf, want dat is precies de starttijd van Rosie’s ochtendslaapje. Met een warme melkfles in de aanslag begonnen we aan de tocht. Al na 1 minuut kregen we te maken met een tegenslag: Rosie mepte haar melkfles met een bloedvaart weg. Als ze voorin had gezeten, had ze werkelijk een uitgeklapte airbag gerealiseerd, maar ze zat niet voorin, want dat is zeer onverantwoord, waarschijnlijk om deze reden. Goed, ze dronk dus niet en je raadt het al: van het slaapje kwam ook niks terecht. Rosie wilde vermaakt worden. Gelukkig was ik naast haar gaan zitten, zoals een personal assistant en tevens personal clown betaamt. Ware het niet dat Rosie het voor elkaar kreeg om in een uur tijd uitgekeken te raken op al haar speeltjes. Lees: ze verafschuwde binnen een uur tijd al haar speeltjes. Alles wat ik haar liefdevol aanreikte werd met agressie naar de rechterkant gesmeten. De kant waar ik niet zat en ook niet bij kon. Een half uur later had ze ook al haar snacks op. Het was rond die tijd dat ik me besefte dat we een probleem hadden. Rosie was verveeld, oververmoeid en dat alles resulteerde in zeer vocale boosheid. Heel de godganse dag. Wij wisten het op onze beurt voor elkaar te krijgen om de pauzestops op de meest aftandse plekken te laten plaatsvinden. Van die wegrestaurants waar ze horrorfilms opnemen. Met van die verschoonruimtes met poep op de muren. Alles was goor, ook het eten.
Na 6 uur rijden, was ik rijp voor het gesticht én kwamen we aan bij het hotel waar we zouden overnachten. Het hotel was prachtig en de opluchting was groot. Eindelijk konden we even bijkomen. We bestelden roomservice en dachten dat het even over was met het gelazer, maar toen kwam de onervarenheid weer de kop op steken. Want hoe geef je een 1-jarige in godsnaam te eten in een hotelkamer? Lees: een 1-jarige die alles zelf wil eten met een lepel en in dat proces minstens de helft op de grond schept. Lees ook: een hotelkamer zonder kinderstoel en met lichtgekleurde vloerbedekking. Ervaren ouders die dit lezen, hebben hier vast allerlei slimme antwoorden op, maar wij met onze gare koppen kwamen niet verder dan haar in de buggy in de badkamer te parkeren. Het werd chaos. Een vréselijke chaos. Waarschijnlijk krabben ze daar nog Olvarit’s spinazie, kip en aardappel van de muren.
De tweede dag in de auto verliep iets beter. Rosie deed weliswaar een slaapje en het repertoire van Nijntje Pluis hield het algehele humeur redelijk overeind. Wel met gevolg dat ik nog vier dagen met het seizoenenlied van madame Pluis in mijn hoofd zat, maar dat neem je voor lief in tijden van rampspoed. Een ander gevolg van twee helse dagen in de auto was dat Rosie’s slaapritme compleet naar de knoppen was. Zo weigerde ze de eerste paar vakantiedagen haar middagslaapjes, om midden in de nacht te besluiten dat het tijd was voor het middagprogramma van haar geboekte pakketreis. Daar was de personal clown niet zo blij mee.
Het is niet voor niks dat een wijze uit het Verre Oosten ooit zei: ga in godsnaam nooit op autovakantie met een kind van 1. Of was het een wijze uit Zuid-Frankrijk? Het is in ieder geval een hele goede tip.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
“Ik vroeg het eigenlijk gewoon voor de grap…” Dat schrijft de 28-jarige Natallia Tarrien over het moment dat ze ChatGPT raadpleegde vanwege een vreemd gevoel in haar kaak. Wat begon als een onschuldig gesprekje met een chatbot, eindigde met een spoedopname, een bevalling en… het redden van haar leven.