Fotografie: Paulien van Beusekom
Het was een van de laatste zomeravonden van het seizoen. Ik had mijn kind net naar bed gebracht en ging in de tuin zitten met de babyfoon en een boek. In de verte hoorde ik gehuil. Babygehuil. Ik keek op het schermpje van de babyfoon. Het was niet mijn kind. Zij lag vredig te tukken.
Ergens verderop in de straat was een andere baby aan het vechten tegen de slaap, waarschijnlijk met het raam open. Nu zou je misschien denken dat dit mij geruststelde. Dat het feit dat het hier niet om mijn kind ging, ervoor zorgde dat ik rustig mijn boek kon lezen. Niet mijn baby, niet mijn probleem. Maar zo werkt het bij mij niet.
Het zit zo: sinds ik moeder ben, word ik paranoia van babygehuil. Zélfs als het niet mijn kind is. Het lijkt alsof er in iedere cel van mijn lichaam een kleine alarmcentrale zit. Als ik babygehuil waarneem, beginnen alle alarmpjes te loeien. De stress giert zo hard door mijn lijf dat het soms fysiek pijn doet. Het stopt niet tot het gehuil over is. En zelfs dan blijf ik nog best een tijdje op standje ‘gealarmeerd’ staan. Zo lig ik na een nachtelijk incident vaak nog een uur klaarwakker, terwijl mijn dochter en vriend állang weer liggen te snurken.
Mijn vriend herkent zich dan ook niet in mijn overtrokken lichamelijke reactie op het gehuil. Die kan het gehuil van onze dochter moeiteloos negeren, als hij dat nodig acht. Ik niet. Het zal wel weer iets met moederinstinct zijn, iets hormonaals of iets vanuit de oertijd. Of al het bovenstaande. Feit is dat ik niet meer rustig in de tuin kan zitten als er ergens in de verte een wildvreemde baby huilt. Iets wat ik voor ik moeder was waarschijnlijk niet eens gehoord zou hebben.
Sinds kort heeft onze dochter last van ‘night terrors’. Hierdoor hebben we niet meer te maken met ‘gewoon’ babygehuil, maar met heuse paniekaanvallen. De kleine alarmcentrales in de cellen van mijn lichaam hebben sindsdien plaatsgemaakt voor kleine kerncentrales. Paniekerig gekrijs van mijn kind zorgt ervoor dat ze één voor één ontploffen. Tsjernobyl is er niks bij. Een kernramp in mijn zenuwstelsel.
In het boek van Leslie Keijzer (Mama huilt harder) las ik dat een vriendin van haar EMDR-therapie heeft gevolgd. Met deze therapie kun je -onder andere- van heftige gevoelens bij geluiden afkomen. Zij kon niet meer tegen een bepaald geluid, namelijk het gesnurk van haar man. Na de geboorte van haar baby lag ze zo vaak paniekerig in bed terwijl haar man zorgeloos lag te snurken, dat het horen van dat gesnurk op een gegeven moment al genoeg aanleiding was voor een paniekaanval. Na die therapie was het gesnurk weer gewoon gesnurk. Mocht ik tegen de tijd dat mijn kind het huis uit is, nog steeds paranoia worden van babygehuil, dan is er dus nog hoop voor mij, leerde ik dankzij dit boek. Dat ik niet in de tuin las. For obvious reasons.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Weet je wat jij op dinsdag moet doen? Nee, geen was vouwen of kind nummer drie ophalen van zwemles. Dinsdag is dé dag om je vakantie te boeken. Dat is niet zomaar een moedergevoel, maar keihard onderzocht door de CheapTickets.nl.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
“Ik vroeg het eigenlijk gewoon voor de grap…” Dat schrijft de 28-jarige Natallia Tarrien over het moment dat ze ChatGPT raadpleegde vanwege een vreemd gevoel in haar kaak. Wat begon als een onschuldig gesprekje met een chatbot, eindigde met een spoedopname, een bevalling en… het redden van haar leven.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.