Fotografie: Paulien van Beusekom
Het was een van de laatste zomeravonden van het seizoen. Ik had mijn kind net naar bed gebracht en ging in de tuin zitten met de babyfoon en een boek. In de verte hoorde ik gehuil. Babygehuil. Ik keek op het schermpje van de babyfoon. Het was niet mijn kind. Zij lag vredig te tukken.
Ergens verderop in de straat was een andere baby aan het vechten tegen de slaap, waarschijnlijk met het raam open. Nu zou je misschien denken dat dit mij geruststelde. Dat het feit dat het hier niet om mijn kind ging, ervoor zorgde dat ik rustig mijn boek kon lezen. Niet mijn baby, niet mijn probleem. Maar zo werkt het bij mij niet.
Het zit zo: sinds ik moeder ben, word ik paranoia van babygehuil. Zélfs als het niet mijn kind is. Het lijkt alsof er in iedere cel van mijn lichaam een kleine alarmcentrale zit. Als ik babygehuil waarneem, beginnen alle alarmpjes te loeien. De stress giert zo hard door mijn lijf dat het soms fysiek pijn doet. Het stopt niet tot het gehuil over is. En zelfs dan blijf ik nog best een tijdje op standje ‘gealarmeerd’ staan. Zo lig ik na een nachtelijk incident vaak nog een uur klaarwakker, terwijl mijn dochter en vriend állang weer liggen te snurken.
Mijn vriend herkent zich dan ook niet in mijn overtrokken lichamelijke reactie op het gehuil. Die kan het gehuil van onze dochter moeiteloos negeren, als hij dat nodig acht. Ik niet. Het zal wel weer iets met moederinstinct zijn, iets hormonaals of iets vanuit de oertijd. Of al het bovenstaande. Feit is dat ik niet meer rustig in de tuin kan zitten als er ergens in de verte een wildvreemde baby huilt. Iets wat ik voor ik moeder was waarschijnlijk niet eens gehoord zou hebben.
Sinds kort heeft onze dochter last van ‘night terrors’. Hierdoor hebben we niet meer te maken met ‘gewoon’ babygehuil, maar met heuse paniekaanvallen. De kleine alarmcentrales in de cellen van mijn lichaam hebben sindsdien plaatsgemaakt voor kleine kerncentrales. Paniekerig gekrijs van mijn kind zorgt ervoor dat ze één voor één ontploffen. Tsjernobyl is er niks bij. Een kernramp in mijn zenuwstelsel.
In het boek van Leslie Keijzer (Mama huilt harder) las ik dat een vriendin van haar EMDR-therapie heeft gevolgd. Met deze therapie kun je -onder andere- van heftige gevoelens bij geluiden afkomen. Zij kon niet meer tegen een bepaald geluid, namelijk het gesnurk van haar man. Na de geboorte van haar baby lag ze zo vaak paniekerig in bed terwijl haar man zorgeloos lag te snurken, dat het horen van dat gesnurk op een gegeven moment al genoeg aanleiding was voor een paniekaanval. Na die therapie was het gesnurk weer gewoon gesnurk. Mocht ik tegen de tijd dat mijn kind het huis uit is, nog steeds paranoia worden van babygehuil, dan is er dus nog hoop voor mij, leerde ik dankzij dit boek. Dat ik niet in de tuin las. For obvious reasons.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.
Danique Bossers (32) is CEO van mode-imperium Most Wanted en maakt de podcast Unfinished Business met verloofde Pieter Musters. Ook is Danique open over de ziekte endometriose, waar ze aan lijdt en aan geopereerd is. Ze maakte een podcastaflevering met specialist Maddy Smeets over deze slopende ziekte.
Anne-Marie en haar vriendin Laura verwachten in april hun eerste kindje en zoals veel aanstaande ouders, wilden ze graag een 3D-echo laten maken. In de ochtendshow met Mattie en Marieke deelde de zwangere nieuwslezeres haar eerste (en waarschijnlijk laatste) ervaring met de welbekende 3D-echo.
Er zijn van die vrouwen die meteen wisten: “Een dochter, dat past perfect bij mij!” Niet zo gek, want ze hadden al een zwak voor roze glitterjurkjes, vlechtkunst op topniveau en high tea’s met mini-sandwiches.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Pleun (29) geeft les aan groep 7.