Er is niks eigenwijzer dan een zwangere vrouw. Ook ik was veertig weken lang zo’n waggelend cliché. Ik voer op mijn gevoel, want als zwangere vrouw voel je nu eenmaal dingen aan, vond ik.
Nou, ik kan je alvast iets verklappen over dat gevoel van mij: het had het vaak fout. Zo was ik er heilig van overtuigd dat ik een jongetje zou krijgen. Het werd een meisje. Ook had ik hele specifieke ideeën bij hoe mijn bevalling zou verlopen. Boy, (nou ja, girl dus) was I wrong. Daarnaast wist ik zeker dat mijn baby een week te laat zou komen. Toen de uitgerekende datum aanbrak, was ik er zo van overtuigd dat er die dag niks zou gebeuren, dat het me een prima idee leek om mijn halve familie uit te nodigen voor het avondeten. Gratis tip voor zwangeren: doe dat niet.
Op het moment dat het eerste familielid de straat in reed, voelde ik de eerste wee. Maakt niet uit, dacht ik nog. Ik had immers ergens gelezen dat het een goed plan was om jezelf af te leiden in die eerste fase. Spelletjes spelen en burgers eten met familie: dat leek me een knap staaltje afleiding waarbij ik prima af en toe een lichte wee kon wegpuffen. Zo’n vaart zou het niet lopen, toch? Je raadt het al: zo’n vaart liep het wél. Waar ik rond een uurtje of 16:00 nog aan de start van een potje Catan stond en dapper riep: ‘Ik ga jullie bevallend inmaken’, stond ik een uur later kermend onder de douche.
Het was een uur of 18:30 toen de verloskundige kwam. ‘Je hebt 1 centimeter ontsluiting’, was de boodschap. Iedereen die al eens bevallen is, weet dat dit een klap in het gezicht is. Een klap van het kaliber: je bent Chris Rock en hebt net de vrouw van Will Smith beledigd. Een ferme tik op de kaak. ‘1 centimeter per uur is gemiddeld bij een eerste bevalling, dus ik verwacht dat het in de vroege ochtend gaat gebeuren.’ Paniek! Ik verkeerde misschien niet in een ver gevorderde staat van bevallen, maar wel al in een ver gevorderde staat van wanhoop. Het voelde alsof mijn baarmoeder uit elkaar gescheurd werd en dat moest ik nog 9 uur volhouden?! ‘Ik kom over twee uur terug, dan kunnen we een plan maken om naar het ziekenhuis te gaan.’ Wacht? Ze ging weg?!
Misschien is nu een mooi moment om over mijn bevalplan te vertellen, want zoals ik al zei had ik een nogal specifiek beeld bij het hele gebeuren. Het moest in een bevalbad in het ziekenhuis gaan plaatsvinden. Ik had zelf voor 130 piek een bad gehuurd, dat al keurig klaar lag achter in de auto, net als mijn zorgvuldig ingepakte vluchttassen. De auto waar ik nooit in zou stappen, want vanaf dat moment ging het snel. De verloskundige was net de deur uit, toen ik een weeënstorm kreeg. Hier kan ik veel woorden aan vuil maken (denk aan: gruwelijk, afgrijselijk en de hel), maar het liefst kies ik voor een metafoor. Het is alsof je in een blender zonder deksel zit. Op turbostand. Er is veel herrie, er zijn veel sappen en het voelt alsof je wordt verzwolgen in een draaikolk van geweld.
Mijn halve familie zat op dat moment nog gewoon in onze woonkamer. Ja, je leest het goed: ik schreeuwde boven de boel bij elkaar, en zij dachten nog steeds dat ik ze ieder moment hamburgers kon serveren. Ze zijn met een illusie armer bij de McDonalds geëindigd. Bedankt en tot ziens.
De verloskundige werd na vriendelijk verzoek aan mijn vriend (lees: BEL HAAR NU!!!!!) gevraagd terug te komen. Ze kwam, zag en sprak de fijnste woorden die ik ooit gehoord heb: je mag gaan persen, want de baby komt eraan. Geen ziekenhuis, geen bevalbad: mijn complete plan viel in het water. Maar dat kon me allemaal geen moer meer schelen: dat kind moest eruit! Organisatorisch was het nog wel even een dingetje. We hadden geen matrasbeschermer, oude lakens of emmers bij de hand. Op een thuisbevalling waren we immers niet berekend! Maar ach, als lijdend voorwerp in de persfase heb je wel wat anders aan je hoofd. Ik negeerde de chaos en perste in tien minuten ons dochtertje eruit.
Op de uitgerekende datum werd ze geboren, iets na 21:00 uur. Slechts twee uur na die ene centimeter ontsluiting en slechts één uur nadat mijn familie afdroop richting de Mac. Er is niks eigenwijzer dan een zwangere vrouw, maar een bevalling laat zich niet plannen, zo leerde ik die dag. Mocht er een volgende keer komen, schrijf ik slechts één woord in mijn geboorteplan: matrasbeschermer. Iets met een blender zonder deksel en lichaamssappen: het geeft troep.
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (6 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk.
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. Hun leven is allesbehalve standaard, en dat willen ze ook zo houden. Al brengt hun nieuwe huisgenootje vast wat meer structuur.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Christine (27) geeft les aan groep 7.
Verdrietig nieuws voor Douwe Bob en zijn vriendin Anouk: hun zoontje, dat in de lente ter wereld zou komen, is stilgeboren.
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.
Marise is er na haar herstel van een eetstoornis heel stellig over: anderen complimenteren met gewichtsverlies is niet meer van deze tijd. Zij doet het niet meer en roept anderen op er ook mee te stoppen.