Als je zwanger bent, fantaseer je gemiddeld een triljoen keer over hoe je bevalling zal beginnen. Dat is niet uit onderzoek gebleken, dat heb ik zelf bedacht. Voor mij gold het in ieder geval wel.
Tegen iedereen die het wilde horen (en iedereen die dat niet wilde) zei ik dat mijn bevalling aan de eettafel mocht beginnen. Met brekende vliezen, zo was mijn wens. Waarom? Omdat we onze eetkamerstoelen vlak daarvoor hadden laten impregneren. Je weet wel, waterafstotend hadden laten maken. En als je iets voor veel geld hebt laten doen, wil je natuurlijk dat dit niet voor niks is geweest. Een guts vruchtwater over een net geïmpregneerde eetkamerstoel leek me dan ook het toppunt van geluk. Het woord ‘impregneren’ sprak me in dat scenario ook aan. Dat klinkt toch als een synoniem van bezwangeren? De cirkel voelde nog ronder dan mijn buik.
Heel stiekem leek een en public scenario me ook wel wat. Dat mijn bevalling zou beginnen zoals je het altijd in films ziet. Het heeft in films altijd iets te maken met een hoogzwangere hoofdpersoon die in een beeldig jurkje naar een fabulous tuinfeest is gekomen, waar ze net hard moet lachen om een goede grap van een knappe gast als –pats boem- haar vliezen breken. De hele groep ontfermt zich liefdevol over haar waarna ze –nog net niet onder luid applaus- naar het ziekenhuis wordt geëscorteerd. De dramatische kant van mijn persoonlijkheid zag zo’n theatraal moment best wel zitten.
Flash forward: het gebeurde niet. Al het bovenstaande niet. Tenminste, mijn kind is wel geboren en mijn vliezen zijn ergens in dat proces ook wel gebroken, maar niet en public en ook niet op een eetkamerstoel. Mijn bevalling begon met toenemende weeën (saa-haai) en die vliezen hebben het waarschijnlijk ergens tijdens mijn weeënstorm (oké, toch niet zo saai) begeven. Ik heb het alleen niet door gehad, ik was te druk met creperen.
Achteraf bleek het niet zo gek: slechts 10% van de bevallingen begint met het breken van de vliezen. Het was dus niet zo realistisch om ervan uit te gaan dat dit bij mij het geval zou zijn. En zo’n filmscenario was al helemaal niet realistisch, want ik ging helemaal niet hoogzwanger naar fabulous feestjes in beeldige jurkjes. Ik lag in een oude joggingbroek (waar nog nooit in werd gejogd) op de bank. Dus bij brekende vliezen ging hoogstwaarschijnlijk mijn bank eraan. Mocht het en public zijn geweest, stond ik vermoedelijk in de supermarkt voor het schap met snacks. In diezelfde joggingbroek. Ook niet al te fabulous. Dat het publiekelijke scenario er niet van is gekomen, daar heb ik inmiddels dus vrede mee. En die geïmpregneerde eetkamerstoel? Daar heb ik laatst een glas wijn overheen gemieterd. Just for the sake of it.
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (8 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.