Fotografie: Paulien van Beusekom
Mijn dochter was bijna zes maanden toen er een bezoek aan het consultatiebureau op de planning stond.
De weg ernaartoe verliep stroef, zoals veel stroef verloopt als je een baby van bijna zes maanden hebt. We waren de vaccinatiekaarten vergeten, maar we hadden dan ook een rampzalige nacht achter de rug en dat niet alleen. ‘s Ochtends weigerde mijn dochter haar flesje moedermelk en als me iets tot diep in mijn ziel kon kwetsen dan was dat het wel. Dat je met extreme tegenzin minutenlang aan een kolfapparaat hebt gehangen, de boel zorgvuldig hebt ingevroren, het later minstens zo zorgvuldig opwarmt en dat het dan wordt GEWEIGERD. Je vloeibare goud. Gewonnen tijdens een -ik kan wel zeggen- energievretend productieproces. Dat je dan gewoon weg kan pleuren, want twee keer opwarmen is uit den boze. Ik kon dat bijzonder slecht hebben. Ik ben dan ook nooit van het fenomeen ‘pump and dump’ geweest. Het had me misschien best wat levensvreugde (lees: glazen wijn) opgeleverd als ik daar wel van was geweest, maar ik vond melk weggooien doodzonde.
Goed, dat consultatiebureau dus. Mijn dochter mocht ondanks de vergeten vaccinatiekaarten wel gevaccineerd worden, wat uiteraard weer tranen aan zowel haar als mijn kant opleverden. Mocht je het nog steeds niet doorhebben: ik ben een jankerd. Zoals altijd kregen we bij vertrek een pak folders mee. Eén folder in het bijzonder bracht me hevig aan het wankelen. Het was een menu. Een dagmenu voor baby’s vanaf zes maanden. Ik schrok me wezenloos. Met vier maanden waren we voorzichtig begonnen met oefenhapjes. Die oefenhapjes werden vooral met een hoop walging in ontvangst genomen. Veel werk hadden we daar dus nog niet aan, want meer dan een lepeltje per keer ging er niet naar binnen. Ik had één keer een variëteit aan groente en fruit in een ijsblokjesvorm geprakt en ingevroren en daar hadden we nu al bijna twee maanden plezier van. En met plezier bedoel ik rillingen, afschuw en kotsneigingen.
Nu was daar ineens dat dagmenu. En daar stond een heleboel op. Het was werkelijk een dagtaak: ‘s ochtends moest er een enorm bord pap gegeten worden, een uur later moest er een fruitmoment plaatsvinden, rond lunchtijd moest er brood naar binnen gewerkt worden, halverwege de middag was het tijd voor een tussendoortje, een paar uur later mocht het avondmaal worden opgediend (groente, aardappelen/rijst/pasta, vlees/vis/vleesvervanger) en of we ook even konden beginnen met het introduceren van water en slappe thee. Ik viel nog net niet van mijn stoel. Ik kreeg er bij dit kind nog geen geprakt worteltje in. Ze hadden me net zo goed kunnen zeggen dat ze volgende week door een brandende hoepel moest springen.
Behalve dat ik zeer betwijfelde of mijn kind dit ooit allemaal ging eten, schrok ik ook nogal van de tijd die dit allemaal in beslag ging nemen. Want dit hele menu moest plaatsvinden náást de flesjes die ze al kreeg. En aan dat hele kolf- en voedgebeuren had ik al een dagtaak. Laat staan al het andere dat bij een baby komt kijken. Ik vroeg me af of ik niet beter gewoon mijn baan kon opzeggen en een cateringbedrijf kon beginnen, want cateren zou nu sowieso hetgeen zijn waar ik de hele godganse dag mee bezig was.
We zijn nu vijf maanden verder en ik heb inderdaad mijn baan opgezegd, maar dat was om andere redenen. Ook heb ik me onwaarschijnlijk slecht aan het dagmenu en alle daaropvolgende dagmenu’s gehouden. Of eigenlijk: mijn kind hield zich er slecht aan, want zij vrat het meeste niet. Brood gaat er pas sinds kort in en als ik het in mijn hoofd haal om met pap aan te komen, slaat ze die lepel met zo’n bloedvaart uit mijn handen dat het plafond opnieuw gewit kan worden. Deze week staat er een nieuw bezoek aan het consultatiebureau op het programma en ik heb me er al bij neergelegd dat ze me waarschijnlijk zullen arresteren. Wel heb ik de vaccinatiekaarten alvast in mijn jaszak gedaan. Kan ik bij het verhoor gelijk aantonen dat ik ondanks mijn incapabele gedrag wel prima in staat ben om van mijn fouten te leren. Misschien word ik dan wel vervroegd vrijgelaten en kan ik de dag waarop mijn kind een volledige maaltijd eet nog meemaken. Over een jaar of twaalf of zo.
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (1). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Nog één mep en ik vertrek, dacht Yvonne (39) steeds. Toen vier jaar later – vele klappen en vernederingen verder – haar man Ivar ook een tik gaf aan dochter Milou (nu 5), had ze eindelijk de moed hem te verlaten.