Fotografie: Paulien van Beusekom
Je kunt een boel zeggen over dreumesen. Dat ze schattig zijn, bijvoorbeeld. En lief. Dat ze al heel groot en wijs kunnen zijn voor hun leeftijd, en dan ineens toch weer heel klein. Dat ze ontzettend grappig zijn en heel bijdehand uit de hoek kunnen komen. Maar ook dat het soms asociale klootzakjes zijn, dat ook.
Wij waren laatst op visite bij vrienden van ons. Zij hebben een dochter van drie, Rosie is bijna twee. Het meisje wilde heel graag met Rosie spelen. En Rosie, tja… niet met haar.
Het meisje toverde al haar speeltjes tevoorschijn. ‘Rosie, zullen we samen boekje lezen?’ ‘NEE!’ ‘Rosie, zullen we met de keuken spelen?’ ‘NEE!’ ‘Rosie, zullen we verstoppertje doen, dan ga ik tellen en dan moet jij je verstoppen?’ ‘NEE!’
Mijn dreumes gedroeg zich vreselijk ongezellig. Ik riep aan één stuk door zaken als ‘Doe maar, Rosie! Ga maar spelen! Pak maar aan! Is toch gezellig? Ga lekker lezen! Kom Rosie, verstoppen! Toe nou!’ Het hielp niks.
Naast haar sikkeneurigheid kwam er nog een fantastische dreumeseigenschap naar boven: haar bezitterigheid. Want hoewel ze niet met het andere meisje wilde spelen, eigende ze zich wel al haar speelgoed toe. ‘Van Rosie’, zei ze dan met een nors gezicht als het meisje mee wilde puzzelen. Op een gegeven moment had ze zelfs het stoeltje van het meisje -waar notabene háár naam op geschilderd is- toegeëigend. Ze was erop gaan zitten, en ging er niet meer van af. ‘Van Rosie’, klonk het weer.
Uiteraard riep ik weer allerlei zaken als: ‘Rosie, niet van jou! Samen delen, samen spelen!’ Na urenlang op visite te zijn geweest, en ook urenlange pogingen om mijn norse dreumes enigszins sociaal gedrag te laten vertonen, besloten we naar huis te gaan. En juist op dat moment kwam Rosie los. ‘Knuffe?’, vroeg ze aan het meisje en ze gaf haar een knuffel. Nu keek het meisje nors. ‘NEE! Rosie wilde niet met mij spelen’, riep ze beteuterd. Het was te laat, Rosie had het bij haar verpest.
Gisteren was ik met Rosie in de speeltuin. Nadat ze een kleine achthonderd keer van de glijbaan was geweest, en ik een hernia had van haar op dat ding tillen, wilde ze in het speelhuis. Daar zat alleen al een ander jongetje in. ‘NEEEEEE!’, gilde hij, toen hij Rosie aan zag komen. ‘HUIS VAN MIJ!’
‘Hoe oud is hij?’ vroeg ik even later aan zijn moeder. ‘Bijna twee’, antwoordde ze. ‘Ik dacht het al’, zei ik. Ze zijn ook allemaal hetzelfde.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nú te koop.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De opmerking: “Wat ben jij volwassen voor je leeftijd”, klinkt als een onschuldig compliment, bedoeld om een kind te prijzen voor zijn gedrag, verantwoordelijkheidsgevoel of empathie. Maar volgens deze therapeuten kun je die zin beter niet meer zeggen tegen je kind.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Marijke van groep 4 die ineens een bekende moeder voor haar had zitten.
Denk je dat knuffels alleen voor kinderen zijn? Think again. Steeds meer volwassenen geven toe: ze slapen met een knuffel. En dat is niets om je voor te schamen. Sterker nog, het is goed voor je nachtrust en je mentale gezondheid.