Fotografie: Paulien van Beusekom
Veel nieuwe moeders voelen zich weleens eenzaam, las ze in de krant. Hoe kan dat nou? Daar heeft zij nou nooit last van.
Ze heeft immers een fijne partner. Een leuke vader voor haar kind. Als hij thuis is, helpt hij mee. En over het vaderschap klaagt hij nooit, echt nooit. Echt een goede vader. Hij vond zelfs de kraamtijd leuk. En de bevalling prachtig. En de nachten helemaal niet zwaar. Het vaderschap gaat hem makkelijk af. Fijn, zo’n vent. Dat zij het ouderschap wel zwaar vindt, de kraamtijd met moeite doorkwam en de bevalling een klein trauma is, dat begrijpt hij niet zo goed. Maar ach, het is een man. Hoe kan hij het ook snappen? Hij weet niet hoe het is, hij weet niet hoe het voelt. Het dragen, het baren en het voeden. Het zeulen met bakken vol hormonen en schuldgevoel. Hij weet niet dat de dagen soms wel erg lang duren, als hij de deur van 9 tot 5 achter zich dicht trekt en zij er thuis alleen voor staat. Dat weet hij niet en daar kan hij ook helemaal niks aan doen. Het is een man, hoe kan hij het nou begrijpen?
Maar een beetje eenzaam is het wel.
Gelukkig heeft ze een leuke vriendin. Een echte oermoeder. Hoe fijn is dat? Ze laat haarfijn zien hoe je het doet, dat moederschap. Zij heeft er immers drie. Ze brengt, haalt, voedt, troost, sust, leert, knuffelt en discusieert alsof het niks is. Bij haar kan ze terecht voor advies, zij heeft met het bijltje gehakt. Hartstikke fijn natuurlijk. Ja, nee, echt hartstikke fijn. Oké, natuurlijk steekt het weleens. Om continu te zien hoe die vriendin er moeiteloos drie groot brengt, terwijl zij met eentje al ten onder gaat. Om de moeder te zien die zij graag had willen zijn, maar die ze nooit geworden is. Om af te steken als een vat vol onzekerheden naast iemand die het moederschap draagt als een jas. Ook wel handig hoor, zo’n voorbeeld.
Maar een beetje eenzaam is het wel.
Gelukkig heeft ze ook vrienden zonder kinderen. Waarmee ze kan praten over al het andere in het leven. Een keertje niet over dat kind. Want waarom moet het steeds over dat kind? Een verademing hoor, echt even een verademing. Natuurlijk snappen ze het soms niet, als ze alweer moe is of tóch even klaagt. Weer over dat kind? Of als ze afzegt, omdat het nu echt even niet gaat. Dat snappen ze niet, maar dat is logisch, want zij hebben geen kinderen. Ze kunnen er niks aan doen.
Maar een beetje eenzaam is het wel.
Ze heeft ook vrienden die graag kinderen willen, maar nu nog even niet. Ze genieten nog van hun vrijheid, zeggen ze dan. Wat zij heeft, daar moeten ze nu nog even niet aan denken, maar ooit wel hoor, ooit wel. En dan kan zij hun voorbeeld zijn, hoe leuk is dat? Al laten ze soms wel even weten dat ze het anders willen gaan doen dan zij. Zij worden makkelijker en vrijer. ‘Wij nemen de baby gewoon overal mee naartoe hoor’, roepen ze dan. En dat ze zullen blijven feesten, daten, seksen, vieren en absoluut niet zullen verslonzen. Slaapgebrek zal hen niet pakken, zoals dat wel bij haar gebeurde, maar ach, zij kunnen daar nou eenmaal wat beter tegen dan zij. Denken ze nu. Want ze hebben nog geen kind. Jullie hebben geen flauw idee waar jullie het over hebben, wil ze weleens schreeuwen, maar dat doet ze niet. Ze weten gewoon nog niet beter, houdt ze zich voor, daar kunnen ze niks aan doen. Ooit zullen ze haar begrijpen en tot die tijd houdt ze wijselijk haar mond.
Maar een beetje eenzaam is het wel.
Ze heeft ook een vriendin die dolgraag een kind wil. Haar diepste wens. Miskraam na miskraam. Bij die vriendin zal ze nooit klagen. Dat kan niet, dat mag niet. Het is immers haar grootste verlangen, een pijnlijk gemis. Dan kun je echt niet klagen. Ze praat sowieso nauwelijks over haar kind tegen die vriendin. Te bang om pijn te doen. Om per ongeluk een snaar te raken. Om plots toch te klagen of juist te gelukkig te zijn. En dus bestaat haar kind daar even niet.
Maar een beetje eenzaam is het wel.
Ach, hoe kan ze zich alleen voelen? Ze is immers elke dag met z’n twee. Dat kleine wezentje om zich heen. Wat een geluk, wat een rijkdom. Elke dag lachen, gieren, brullen. Elke dag vrolijkheid. Natuurlijk is ze niet écht elke dag vrolijk. Wie is nou elke dag vrolijk? Maar huilen doe je niet met een kind erbij. Huilen doe je als er niemand is. En er is nooit niemand. Dus huilt ze maar van binnen, met een lach op haar gezicht.
Een beetje eenzaam is het wel.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. Hun leven is allesbehalve standaard, en dat willen ze ook zo houden. Al brengt hun nieuwe huisgenootje vast wat meer structuur.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Christine (27) geeft les aan groep 7.
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.
Marise is er na haar herstel van een eetstoornis heel stellig over: anderen complimenteren met gewichtsverlies is niet meer van deze tijd. Zij doet het niet meer en roept anderen op er ook mee te stoppen.
Feestjes waar alles op rolletjes loopt vergeet je meestal binnen een week. De échte verhalen en feestblunders blijven hangen dankzij mislukte kostuums, dronken Sinterklazen en Kerstmannen en gênante gedichten.