Fotografie: Paulien van Beusekom
Ze zeggen dat je kind een spiegel is. Ik dacht altijd dat ik daar nog niks mee te maken had. Mijn kind is 1 en praat nog niet.
Ze hebben het dan over pubers, dacht ik. Die hetzelfde verwerpelijke gedrag vertonen als jij toen je zelf nog een rotpuber was. Of ze hebben het wel over jongere kinderen, maar dan over jongere kinderen met enorme woedeaanvallen. Wat dan een weerspiegeling van je eigen anger issues blijkt. Dat leek me bij mij en mijn ontzettend evenwichtige persoonlijkheid (ahum) niet aan de orde. Maar verrek, mijn kind is inderdaad mijn spiegel.
Zo is mijn dochter niet knuffelig. Haal je het in je hoofd haar plots te willen knuffelen, dan bromt ze een geluid dat ik in de categorie ‘sikkeneurige geluiden’ zou willen scharen, en duwt ze je weg. Natuurlijk mag je haar soms wél knuffelen, maar alleen wanneer het haar uitkomt. Eens in de drie weken of zo. Verder mag je met al je ledematen lekker een heel end bij haar vandaan blijven. Behalve als ze je een tik voor je harses mag geven. Dan moet ze heel hard lachen. Zeker als je ook nog eens hard ‘au’ roept. Ik ben precies zo. Ik hou ook niet van ledematen, maar wel van leedvermaak.
Ze is ook een emotie-eter. Dat is min of meer mijn schuld. Altijd als ze moet huilen, fluister ik in haar oor: “Zullen we een snackje halen?” En dan krijgt ze een maisfinger uit de la. Een snackje lost immers alles op. Dat is een filosofie die ik ook al jaren succesvol bij mijn eigen problematiek toepas. Ik weet wel dat het slecht is, dat emotie-eten, en dat ik het haar ergens binnen een jaar of zeventien weer moet afleren. Maar vooralsnog kan ik alleen maar begripvol reageren als ze heel hard huilt en gelijktijdig met haar vingertje naar de maisfinger-la wijst.
Ze is ook rommelig, net als ik. Kijk, het is niet zo dat ik elke avond pastasaus in mijn haar smeer, yoghurt langs mijn benen op de grond laat druipen en mijn rubberen serviesgoed ondersteboven op de grond flikker, maar dat heeft er puur en alleen mee te maken dat ik al dertig jaar lang bewust ben gemaakt van sociaal wenselijke gedragingen. En nog kan ik niet eten zonder te knoeien.
Dan is er nog een anti-sociaal aspect. Al zie ik het zelf liever als onafhankelijkheid. “Rosie had vandaag geen zin in interactie met andere kindjes”, krijgen we vaak te horen als we haar van de opvang ophalen. Ik snap dat. Het maakt zelfs jaloezie in me los. “Mama heeft ook vaak geen zin in interactie met andere volwassenen, maar mama kan niet met een speeltje in een hoek gaan zitten”, leg ik dan uit. Ik probeer haar bewust te maken van dat privilege, maar dat wil er nog niet echt in.
Nu lijkt het misschien alsof mijn kind geen contact met anderen wil, tenzij ze die een tik mag geven of er een snack van krijgt, maar dat is natuurlijk niet waar. Op straat maakt ze graag contact met de meest uiteenlopende figuren. Zo zwaaide ze laatst naar iemand die laveloos op een bankje lag. En ze riep onlangs ‘kiekiek’ naar iemand die nét klaar was met wildplassen. Dat is nou precies die evenwichtige persoonlijkheid waar ik het eerder over had. Die heeft ze dus ook van mij.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
“Ik vroeg het eigenlijk gewoon voor de grap…” Dat schrijft de 28-jarige Natallia Tarrien over het moment dat ze ChatGPT raadpleegde vanwege een vreemd gevoel in haar kaak. Wat begon als een onschuldig gesprekje met een chatbot, eindigde met een spoedopname, een bevalling en… het redden van haar leven.