Tara: ‘Door mij is mijn kind een emotie-eter’

Ze hebben het dan over pubers, dacht ik. Die hetzelfde verwerpelijke gedrag vertonen als jij toen je zelf nog een rotpuber was. Of ze hebben het wel over jongere kinderen, maar dan over jongere kinderen met enorme woedeaanvallen. Wat dan een weerspiegeling van je eigen anger issues blijkt. Dat leek me bij mij en mijn ontzettend evenwichtige persoonlijkheid (ahum) niet aan de orde. Maar verrek, mijn kind is inderdaad mijn spiegel.

Geen knuffels, please

Zo is mijn dochter niet knuffelig. Haal je het in je hoofd haar plots te willen knuffelen, dan bromt ze een geluid dat ik in de categorie ‘sikkeneurige geluiden’ zou willen scharen, en duwt ze je weg. Natuurlijk mag je haar soms wél knuffelen, maar alleen wanneer het haar uitkomt. Eens in de drie weken of zo. Verder mag je met al je ledematen lekker een heel end bij haar vandaan blijven. Behalve als ze je een tik voor je harses mag geven. Dan moet ze heel hard lachen. Zeker als je ook nog eens hard ‘au’ roept. Ik ben precies zo. Ik hou ook niet van ledematen, maar wel van leedvermaak. 

Emotie-eter

Ze is ook een emotie-eter. Dat is min of meer mijn schuld. Altijd als ze moet huilen, fluister ik in haar oor: “Zullen we een snackje halen?” En dan krijgt ze een maisfinger uit de la. Een snackje lost immers alles op. Dat is een filosofie die ik ook al jaren succesvol bij mijn eigen problematiek toepas. Ik weet wel dat het slecht is, dat emotie-eten, en dat ik het haar ergens binnen een jaar of zeventien weer moet afleren. Maar vooralsnog kan ik alleen maar begripvol reageren als ze heel hard huilt en gelijktijdig met haar vingertje naar de maisfinger-la wijst. 

Rommelig

Ze is ook rommelig, net als ik. Kijk, het is niet zo dat ik elke avond pastasaus in mijn haar smeer, yoghurt langs mijn benen op de grond laat druipen en mijn rubberen serviesgoed ondersteboven op de grond flikker, maar dat heeft er puur en alleen mee te maken dat ik al dertig jaar lang bewust ben gemaakt van sociaal wenselijke gedragingen. En nog kan ik niet eten zonder te knoeien.

Geen zin in andere kindjes

Dan is er nog een anti-sociaal aspect. Al zie ik het zelf liever als onafhankelijkheid. “Rosie had vandaag geen zin in interactie met andere kindjes”, krijgen we vaak te horen als we haar van de opvang ophalen. Ik snap dat. Het maakt zelfs jaloezie in me los. “Mama heeft ook vaak geen zin in interactie met andere volwassenen, maar mama kan niet met een speeltje in een hoek gaan zitten”, leg ik dan uit. Ik probeer haar bewust te maken van dat privilege, maar dat wil er nog niet echt in. 

Toch best sociaal

Nu lijkt het misschien alsof mijn kind geen contact met anderen wil, tenzij ze die een tik mag geven of er een snack van krijgt, maar dat is natuurlijk niet waar. Op straat maakt ze graag contact met de meest uiteenlopende figuren. Zo zwaaide ze laatst naar iemand die laveloos op een bankje lag. En ze riep onlangs ‘kiekiek’ naar iemand die nét klaar was met wildplassen. Dat is nou precies die evenwichtige persoonlijkheid waar ik het eerder over had. Die heeft ze dus ook van mij. 

Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Tara (@tarastokdijk)