Fotografie: Paulien van Beusekom
It takes a village to raise a child – zeggen ze. En lang, lang geleden was dat ook zo. Toen zorgde de hele gemeenschap samen voor de kinderen.
Toch zijn er in de loop der tijd een aantal gekke afslagen genomen, waardoor de zorg voor het kind tijdens het grootste deel van de vorige eeuw alleen bij de moeder van het kind lag. Als die moeder naast het zorgen ook nog iets anders wilde doen (ik noem maar wat, een baan bijvoorbeeld) dan werd dat niet zo geapprecieerd (lees: ze werd ontslagen).
Tegenwoordig wordt het wel weer geapprecieerd, de combinatie van werken en zorgen. Sterker nog: het wordt nu van moeders verwacht. Een zorgzame moeder zijn én veel werken. Je komt meestal ook niet meer aan een dak boven je hoofd als er maar één salaris in het spel is, dus je zal wel moeten.
Gelukkig is er ook weer sprake van een village. Zo’n dorp bestaat vaak uit een vader, een moeder, een kinderopvang (al moet je daar wel een hoop van je zuurverdiende knaken aan afstaan) en als je mazzel hebt nog iets van een oppasoma of -opa. Een klein dorp dus. Zo eentje in West-Friesland waar maar drie huizen staan met tussen elk huis twintig kilometer weiland. Maar goed, het is een dorp.
Toen ik zwanger was, leek het mij absoluut geen probleem om het werken en het moederschap te combineren. Er moest alleen even een schema gemaakt worden. Iets in de trant van: maandag – opvang, dinsdag – oppasoma, woensdag – mama, donderdag – opvang, vrijdag – papa. Gewoon een planning waardoor het kind iedere dag van de week onderkomen en gezelschap heeft. Zo zouden mijn vriend en ik allebei vier dagen per week kunnen werken. Kon niks misgaan, toch?
Waar ik alleen geen rekening mee had gehouden, was de constante dreiging waar mijn dorp mee te maken zou krijgen. Dreiging genaamd: ziektekiemen. Natuurlijk wist ik van het bestaan van ziektekiemen. Ik werd een paar keer per jaar getroffen door ziektekiemen. Maar dat ziektekiemen het functioneren van mijn dorp zo zouden belemmeren, daar had ik geen weet van.
De afgelopen drie maanden zijn we continu ziek geweest. Het begon telkens met het kind dat weer een of ander virusje meenam vanaf de opvang. Vervolgens werden we zelf ziek én wisten we vaak de dienstdoende oppasoma te besmetten. Het gevolg: een lange periode vol ziekmeldingen. Niet alleen vanwege onze eigen malaise, maar ook omdat het kind niet naar de opvang of oppasoma kon. Tegen de tijd dat we allemaal weer aan de betere hand waren, pikte het kind weer ergens een nieuw virus op. En zo gaat het dus al drie maanden lang.
Ik ben inmiddels zeven kilo afgevallen. Ik zou heel graag willen doen alsof dit komt doordat ik de afgelopen drie maanden ook aan een nieuw sportregime ben begonnen. Of omdat ik alleen nog maar übergezonde, onbewerkte dingen eet. Maar nee, het komt puur en alleen doordat ik constant word getroffen door ziektekiemen die mijn maaginhoud naar buiten bonjouren. Van kostwinnen komt niks terecht, van kotswinnen des te meer.
Nu zou ik graag van jullie willen weten: hoe doen jullie het? Een goede werknemer zijn in het griepseizoen? Ik ben namelijk continu bang voor ontslag. En ik ben freelancer, dus dat is in feite niet eens mogelijk. It takes a village to raise a child, zeggen ze. Ik zou willen zeggen: it takes a very good immune system and a lot of paracetamol to raise a child.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag