Fotografie: Paulien van Beusekom
It takes a village to raise a child – zeggen ze. En lang, lang geleden was dat ook zo. Toen zorgde de hele gemeenschap samen voor de kinderen.
Toch zijn er in de loop der tijd een aantal gekke afslagen genomen, waardoor de zorg voor het kind tijdens het grootste deel van de vorige eeuw alleen bij de moeder van het kind lag. Als die moeder naast het zorgen ook nog iets anders wilde doen (ik noem maar wat, een baan bijvoorbeeld) dan werd dat niet zo geapprecieerd (lees: ze werd ontslagen).
Tegenwoordig wordt het wel weer geapprecieerd, de combinatie van werken en zorgen. Sterker nog: het wordt nu van moeders verwacht. Een zorgzame moeder zijn én veel werken. Je komt meestal ook niet meer aan een dak boven je hoofd als er maar één salaris in het spel is, dus je zal wel moeten.
Gelukkig is er ook weer sprake van een village. Zo’n dorp bestaat vaak uit een vader, een moeder, een kinderopvang (al moet je daar wel een hoop van je zuurverdiende knaken aan afstaan) en als je mazzel hebt nog iets van een oppasoma of -opa. Een klein dorp dus. Zo eentje in West-Friesland waar maar drie huizen staan met tussen elk huis twintig kilometer weiland. Maar goed, het is een dorp.
Toen ik zwanger was, leek het mij absoluut geen probleem om het werken en het moederschap te combineren. Er moest alleen even een schema gemaakt worden. Iets in de trant van: maandag – opvang, dinsdag – oppasoma, woensdag – mama, donderdag – opvang, vrijdag – papa. Gewoon een planning waardoor het kind iedere dag van de week onderkomen en gezelschap heeft. Zo zouden mijn vriend en ik allebei vier dagen per week kunnen werken. Kon niks misgaan, toch?
Waar ik alleen geen rekening mee had gehouden, was de constante dreiging waar mijn dorp mee te maken zou krijgen. Dreiging genaamd: ziektekiemen. Natuurlijk wist ik van het bestaan van ziektekiemen. Ik werd een paar keer per jaar getroffen door ziektekiemen. Maar dat ziektekiemen het functioneren van mijn dorp zo zouden belemmeren, daar had ik geen weet van.
De afgelopen drie maanden zijn we continu ziek geweest. Het begon telkens met het kind dat weer een of ander virusje meenam vanaf de opvang. Vervolgens werden we zelf ziek én wisten we vaak de dienstdoende oppasoma te besmetten. Het gevolg: een lange periode vol ziekmeldingen. Niet alleen vanwege onze eigen malaise, maar ook omdat het kind niet naar de opvang of oppasoma kon. Tegen de tijd dat we allemaal weer aan de betere hand waren, pikte het kind weer ergens een nieuw virus op. En zo gaat het dus al drie maanden lang.
Ik ben inmiddels zeven kilo afgevallen. Ik zou heel graag willen doen alsof dit komt doordat ik de afgelopen drie maanden ook aan een nieuw sportregime ben begonnen. Of omdat ik alleen nog maar übergezonde, onbewerkte dingen eet. Maar nee, het komt puur en alleen doordat ik constant word getroffen door ziektekiemen die mijn maaginhoud naar buiten bonjouren. Van kostwinnen komt niks terecht, van kotswinnen des te meer.
Nu zou ik graag van jullie willen weten: hoe doen jullie het? Een goede werknemer zijn in het griepseizoen? Ik ben namelijk continu bang voor ontslag. En ik ben freelancer, dus dat is in feite niet eens mogelijk. It takes a village to raise a child, zeggen ze. Ik zou willen zeggen: it takes a very good immune system and a lot of paracetamol to raise a child.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Trigger warning: in dit artikel komt een eetstoornis ter sprake, wat mogelijk triggerend kan zijn.De druk om na een bevalling ‘snel weer de oude te zijn’ is groot. Social media staat vol met moeders die binnen no time hun zwangerschapskilo’s kwijt zijn en weer in hun oude spijkerbroek passen. Dat kan ervoor zorgen dat je […]
Elke maand vertelt een moeder over het moment in het moederschap waarop het even he-le-maal misging. Joan kwam met een opmerkelijk cadeau voor de juf.
Sommige kinderen trekken vanaf dag één naar dieren toe alsof ze een magneet in hun kleine knuistje hebben. Ze aaien élke hond die ze tegenkomen, stoppen slakken in hun jaszakken (want hij had het koud) en houden fanatiek bij welke eenden er in de sloot wonen.
Een hysterische baby? Stress? Geen paniek, pak je innerlijke yogi erbij! Een video van een vader die zijn kleintje weet te kalmeren met het OM-geluid gaat viral en heeft inmiddels al miljoenen views verzameld.
Heb je weleens stiekem een blik geworpen op de chatgesprekken van je tiener en je afgevraagd wat al die emoji’s betekenen? Dan ben je niet de enige. De nieuwe Netflix-hit Adolescence heeft ouders in heel Nederland aan het denken gezet over de verborgen betekenissen achter emoticons. Taalplatform Preply heeft ze op een rij gezet.
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke week vertelt een lezeres daarom over haar dilemma.