Fotografie: Paulien van Beusekom
Het was zaterdagmiddag en ik zat bij de kapper. Ik had ze gevraagd om alleen de dode puntjes te knippen, en om een of andere reden was nu mijn halve kapsel verdwenen. Blijkbaar had ik dode puntjes van ruim dertig centimeter. Dit gebeurde me nou altijd.
Terwijl ik tegen mijn wil in werd gekortwiekt, werd rechts van mij een klein jongetje geknipt. Tenminste, de kapster deed een dappere poging. Hij schreeuwde de hele zaak bij elkaar. Ik hoefde me niet af te vragen waarom hij zo bang was voor deze knipbeurt, want zijn moeder gilde om de paar seconden: ‘Oooh, ik ben zo bang dat je in zijn oor knipt.’
Het jongetje had zich net uit zijn stoel gewurmd en het op een rennen richting de uitgang gezet, toen een vrouw en haar tienerdochter zijn weg blokkeerden. Ze namen links van mij plaats. De tienerdochter in de stoel, haar moeder achter haar. De gezichtsuitdrukking van die laatste verried veel frisse tegenzin.
‘Ze wil bruin. Donker. Geloof jij het? Een half jaar geleden was het nog: licht, licht, licht’, brieste de moeder tegen de kapster. Er kwam een map met van die haarkwastjes tevoorschijn. Ik kon ze niet zien – dan moest ik mijn hoofd immers een kwartslag draaien en dan zou mijn haar naast ultrakort ook nog ultrascheef worden geknipt – maar dat was niet nodig. Ik kon alles perfect volgen door alleen maar te luisteren. ‘Ach, nee, die?! Zó donker’, gilde de moeder. ‘Ja, mam, ik wil echt brúín!’ ‘Maar ik wil niet over een week horen dat je weer lichter wil! En hoe het ook uitpakt, je gaat gewoon naar school!’
De dochter won alle discussies. ‘Zal ik een berekening voor u maken?’ vroeg de kapster. Ze verdween met de haarkwastjesmap om met een nieuw mapje terug te komen. Ze somde het een en ander op en sloot af met ‘totaal wordt het dan €169,90’. Ik zag nog steeds niks, maar op basis van enkel geluid kon ik concluderen dat de moeder een dubbele rolberoerte kreeg.
Ik had de tijd van mijn leven, daar in die kapperstoel. Oké, ik had zelf niet veel haar meer over, omdat mijn gehele kapsel werd aangezien voor dode punt, maar om beter vermaak had ik niet kunnen vragen. Ik zat me heerlijk te verkneukelen, tot de moeder tegen de kapster zei: ‘Wat dit betreft kun je beter zoons hebben.’ Ik slikte en dacht aan mijn dochter. Nu pas anderhalf, maar ooit ook een tiener. Zal ik ook ooit een exorbitant bedrag aftikken omdat mijn dochter middels een TikTok-filter heeft gezien dat honey blonde haar goed staat? Is dit mijn voorland? Ach, dat duurt nog eeuwen, probeerde ik mezelf gerust te stellen. Ik zit hier nog lang niet met mijn dochter, ze is nog zo klein.
‘Of helemaal geen kinderen… nog beter!’, hoorde ik de moeder van het jongetje op rechts plots verzuchten. Haar kind was nog steeds aan het gillen en voor zover ik het kon beoordelen was er nog niet veel knipwerk verricht. ‘O ja, met zulke kleintjes naar de kapper is ook vre-se-lijk. Hoe oud is-ie?’ vroeg de moeder op links. Het gesprek werd nu over mij heen gevoerd. ‘Twee’, antwoordde de moeder. TWEE?! ‘De meeste kinderen komen voor het eerst als ze twee zijn’, beaamde de kapper. Ze hoefden alleen maar te luisteren om te weten dat ik een dubbele rolberoerte kreeg. Mijn voorland bleek niet ver weg. Mijn voorland bleek mijn voorjaar. Komend voorjaar. Dan werd mijn kind twee.
Eenmaal thuis bestelde ik een kappersschaar. Voor mijn kind en stiekem ook voor mijn eigen dode puntjes. Ik had die middag dingen aanschouwd die ik niet van plan was snel nog eens te aanschouwen. Geen haar op mijn hoofd!
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.