Fotografie: Paulien van Beusekom
Het was zaterdagmiddag en ik zat bij de kapper. Ik had ze gevraagd om alleen de dode puntjes te knippen, en om een of andere reden was nu mijn halve kapsel verdwenen. Blijkbaar had ik dode puntjes van ruim dertig centimeter. Dit gebeurde me nou altijd.
Terwijl ik tegen mijn wil in werd gekortwiekt, werd rechts van mij een klein jongetje geknipt. Tenminste, de kapster deed een dappere poging. Hij schreeuwde de hele zaak bij elkaar. Ik hoefde me niet af te vragen waarom hij zo bang was voor deze knipbeurt, want zijn moeder gilde om de paar seconden: ‘Oooh, ik ben zo bang dat je in zijn oor knipt.’
Het jongetje had zich net uit zijn stoel gewurmd en het op een rennen richting de uitgang gezet, toen een vrouw en haar tienerdochter zijn weg blokkeerden. Ze namen links van mij plaats. De tienerdochter in de stoel, haar moeder achter haar. De gezichtsuitdrukking van die laatste verried veel frisse tegenzin.
‘Ze wil bruin. Donker. Geloof jij het? Een half jaar geleden was het nog: licht, licht, licht’, brieste de moeder tegen de kapster. Er kwam een map met van die haarkwastjes tevoorschijn. Ik kon ze niet zien – dan moest ik mijn hoofd immers een kwartslag draaien en dan zou mijn haar naast ultrakort ook nog ultrascheef worden geknipt – maar dat was niet nodig. Ik kon alles perfect volgen door alleen maar te luisteren. ‘Ach, nee, die?! Zó donker’, gilde de moeder. ‘Ja, mam, ik wil echt brúín!’ ‘Maar ik wil niet over een week horen dat je weer lichter wil! En hoe het ook uitpakt, je gaat gewoon naar school!’
De dochter won alle discussies. ‘Zal ik een berekening voor u maken?’ vroeg de kapster. Ze verdween met de haarkwastjesmap om met een nieuw mapje terug te komen. Ze somde het een en ander op en sloot af met ‘totaal wordt het dan €169,90’. Ik zag nog steeds niks, maar op basis van enkel geluid kon ik concluderen dat de moeder een dubbele rolberoerte kreeg.
Ik had de tijd van mijn leven, daar in die kapperstoel. Oké, ik had zelf niet veel haar meer over, omdat mijn gehele kapsel werd aangezien voor dode punt, maar om beter vermaak had ik niet kunnen vragen. Ik zat me heerlijk te verkneukelen, tot de moeder tegen de kapster zei: ‘Wat dit betreft kun je beter zoons hebben.’ Ik slikte en dacht aan mijn dochter. Nu pas anderhalf, maar ooit ook een tiener. Zal ik ook ooit een exorbitant bedrag aftikken omdat mijn dochter middels een TikTok-filter heeft gezien dat honey blonde haar goed staat? Is dit mijn voorland? Ach, dat duurt nog eeuwen, probeerde ik mezelf gerust te stellen. Ik zit hier nog lang niet met mijn dochter, ze is nog zo klein.
‘Of helemaal geen kinderen… nog beter!’, hoorde ik de moeder van het jongetje op rechts plots verzuchten. Haar kind was nog steeds aan het gillen en voor zover ik het kon beoordelen was er nog niet veel knipwerk verricht. ‘O ja, met zulke kleintjes naar de kapper is ook vre-se-lijk. Hoe oud is-ie?’ vroeg de moeder op links. Het gesprek werd nu over mij heen gevoerd. ‘Twee’, antwoordde de moeder. TWEE?! ‘De meeste kinderen komen voor het eerst als ze twee zijn’, beaamde de kapper. Ze hoefden alleen maar te luisteren om te weten dat ik een dubbele rolberoerte kreeg. Mijn voorland bleek niet ver weg. Mijn voorland bleek mijn voorjaar. Komend voorjaar. Dan werd mijn kind twee.
Eenmaal thuis bestelde ik een kappersschaar. Voor mijn kind en stiekem ook voor mijn eigen dode puntjes. Ik had die middag dingen aanschouwd die ik niet van plan was snel nog eens te aanschouwen. Geen haar op mijn hoofd!
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Trigger warning: in dit artikel komt een eetstoornis ter sprake, wat mogelijk triggerend kan zijn.De druk om na een bevalling ‘snel weer de oude te zijn’ is groot. Social media staat vol met moeders die binnen no time hun zwangerschapskilo’s kwijt zijn en weer in hun oude spijkerbroek passen. Dat kan ervoor zorgen dat je […]
Elke maand vertelt een moeder over het moment in het moederschap waarop het even he-le-maal misging. Joan kwam met een opmerkelijk cadeau voor de juf.
Sommige kinderen trekken vanaf dag één naar dieren toe alsof ze een magneet in hun kleine knuistje hebben. Ze aaien élke hond die ze tegenkomen, stoppen slakken in hun jaszakken (want hij had het koud) en houden fanatiek bij welke eenden er in de sloot wonen.
Een hysterische baby? Stress? Geen paniek, pak je innerlijke yogi erbij! Een video van een vader die zijn kleintje weet te kalmeren met het OM-geluid gaat viral en heeft inmiddels al miljoenen views verzameld.
Heb je weleens stiekem een blik geworpen op de chatgesprekken van je tiener en je afgevraagd wat al die emoji’s betekenen? Dan ben je niet de enige. De nieuwe Netflix-hit Adolescence heeft ouders in heel Nederland aan het denken gezet over de verborgen betekenissen achter emoticons. Taalplatform Preply heeft ze op een rij gezet.
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke week vertelt een lezeres daarom over haar dilemma.