Fotografie: Paulien van Beusekom
Toen ik zwangerschapsverlof had, stond ik elke dag in de Prénatal babykleertjes te bevoelen. Ik weet niet of iemand het je ooit verteld heeft, maar dat is waar zwangerschapsverlof eigenlijk voor bedacht is: zodat zwangeren voldoende tijd hebben om heel veel kleine kleertjes vast te houden en ‘ahw’ te zeggen.
Natuurlijk koop je dan weleens wat. En met ‘weleens wat’ bedoel ik: elke dag een tas vol. Daar kun je als zwangere echt niks aan doen. Die gangpaden zijn ook zo smal en dan bots je met die grote buik dikwijls ergens tegenaan, waardoor je struikelt en patsboem met je pinpas in het pinapparaat belandt. Het overkomt je gewoon.
Een tikkeltje onhandig was dat ik destijds werkelijk geen moer snapte van de maatvoering van babykleding. Het is een soort hogere wiskunde. Je hebt geen flauw idee hoe groot je baby zal zijn als-ie geboren wordt en toch moet je op magische wijze kunnen inschatten welke maat-ie zal hebben in de daaropvolgende lente, zomer, herfst en winter. Dat ging mij bijzonder slecht af. Ik moet zeggen dat ik ook niet echt mijn best deed. Ik deed maar wat. Zo kocht ik een stapel superdikke slaapzakken in het kleinste maatje, terwijl ik aan het einde van de lente was uitgerekend. En ik kocht korte broekjes in maatjes 68 en 74, terwijl het hartje winter was toen mijn baby die maten aantikte. Met de kennis van nu vraag ik me af wat me bezielde. Maar eigenlijk weet ik het antwoord op die vraag natuurlijk wel. Babykleertjes zijn een soort verslavende drugs voor zwangeren. Ik was hartstikke high toen ik die kleertjes kocht. De Marie Kondo’s van deze wereld konden me dan ook niks maken, want de vraag ‘does it spark joy?’ kon ik met een volmondig ‘ja’ beantwoorden. Het type joy dat zich het beste laat beschrijven als krankzinnige gelukzaligheid, inclusief tranen over de wangen.
Deze verslavingsgevoeligheid werd opnieuw aangewakkerd in mijn kraamweek. Mijn kraamhulp keek met verbazing naar alle babykleertjes die ik in de loop der tijd mijn holletje in had gesleept. En dan met name naar de prijskaartjes die eraan hingen. “Heb je weleens op Vinted gekeken?” vroeg ze. “Mensen bieden daar enorme kledingpakketten aan voor heel weinig geld. Echt de leukste dingen.” Ze duwde haar telefoon onder mijn neus. Ken je het gezegde ‘het hek is van de dam’? Nou, ik kan je zeggen, het spreekwoordelijke hek vloog met driehonderd kilometer per uur de lucht in. Die dag kocht ik drie kledingbundels en in de resterende week nog vijf. De kraamvisite liet ik plaatjes van de kledingpakketten zien alsof het trofeeën waren. “Maar tien euro, hè? Voor dit allemaal!”, riep ik er dan bij. Die arme mensen dachten een uurtje naar een pasgeboren baby te mogen staren, maar troffen een krankzinnige kraamvrouw aan die ze alleen maar foto’s van tweedehands lappen wilde tonen.
Deze verslaving is nog altijd zeer aanwezig, kan ik je vertellen. Het leuke aan baby’s is dat ze in rap tempo groeien. Je knippert met je ogen en je ielige newborn is ineens een stevige dreumes. Daar kan de gemiddelde Pokémon nog een puntje aan zuigen. Aan mij de schone taak om mijn kind iedere paar maanden van een compleet nieuwe garderobe te voorzien. Ik neem die taak zeer serieus. Nu hoor ik je denken: op Vinted kun je ook kleding vérkopen. Daar word ik toch minder warm van. Sterker nog: ik heb nog niks verkocht. Ook die ongedragen slaapzakken en korte broekjes niet. Die bevinden zich in een plastic opbergbak met nog tientallen kledingstukken die nooit gedragen werden. Toen de boel begon uit te puilen, heb ik de kleertjes opgerold. Mocht Marie Kondo ooit op de stoep staan, dan kan ze me dus nog steeds niks maken. Ze zal de rolletjes bekijken en goedkeurend knikken. Ook al sparken ze allang geen joy meer.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Influencer Vera Camilla deelt verdrietig nieuws: ze had een chemische zwangerschap. De positieve test was zo gewenst, nadat zij en partner Jeff in november een miskraam meemaakten.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag