Oud & Nieuw is het uitgelezen moment om lekker te mijmeren over het afgelopen jaar. Waar ik eens over zal mijmeren, is voor mij geen lastige vraag. Ik heb dit jaar immers een kind gebaard.
De kraamweek is inmiddels acht maanden geleden, maar man, ik ben nog steeds aan het bijkomen. Ja, ook van de bevalling… maar mán, die kraamweek! Natuurlijk weet je van tevoren dat niet iedere vrouw de kraamweek als een roze wolk ervaart, maar nu ik erop terug kijk, vind ik het een godswonder als er überhaupt één persoon die toestand als een roze wolk ervaart.
Nu had ik eigenlijk heel veel geluk. Ik was thuis bevallen, het verliep vrij vlot en er waren geen medische ingrepen nodig. Ik hoefde in mijn kraamweek niet te herstellen van een keizersnede of een totaalruptuur. Toch vond ik het allemaal niet bepaald meevallen. Om half 4 ’s nachts liet de verloskundige me thuis achter met een baby en wat verse hechtingen. Het was de bedoeling dat ik een paar uur zou gaan slapen, maar hoe doe je dat in hemelsnaam als iedere vezel in je lijf schreeuwt: what the fuck just happened?! Ik deed geen oog dicht. Terwijl je lichaam in principe best wel wat slaap kan gebruiken. Je weet wel, om te herstellen van het persen van een watermeloen door een brievenbus en zo. Toen ik net een beetje wegdommelde, stond de kraamhulp voor de deur. Hoera, de kraamweek was begonnen!
Het lichamelijke aspect vond ik nogal een klap in mijn smoel. Natuurlijk weet je heus wel dat het daar beneden een tijdje een kleine ravage zal zijn. Maar waarom vertelt niemand je dat je de eerste paar dagen totaal incontinent bent? En dat je bloedstolsels ter grootte van een pingpongbal kunt verliezen? En dat plassen voelt alsof je in de fik staat? En dat poepen je grootste angst wordt? En dat, als je mazzel hebt, je er een gratis trosje aambeien bij krijgt? Ik vond dag drie het ergst. Op dat punt begin je net te wennen aan de situatie, om vervolgens nog een paar petsen in je smoel te krijgen. Want dan begint de stuwing. Misschien lijkt het je van tevoren nog wel wat, ineens een paar grote jetsers. Maar vergis je niet: je fijne voorgevel verandert in een stel doodenge, pijnlijke skippyballen, die voor je gevoel elk moment kunnen ontploffen en waar de striae spontaan in springt. En op dag drie begint er nóg iets fijns: kraamtranen. Lees: je kunt voorlopig niks meer doen zonder erbij te janken.
En dan wil ik het even hebben over kraamvisite. Want dan heb je dus al het bovenstaande aan de hand en dan komt even iedereen die je ooit gekend hebt over de vloer. Ik vond dat heel heftig. Niet in de laatste plaats omdat ik niet kon zitten. Tenminste, niet recht op de hechtingen, dus ik hing een beetje scheef op de bank. Op een puppymatje, vanwege de bloedingen. Zonder make-up op, want mijn kraamtranen spoelden alles eraf. Maar of je wel even leuk wil doen en beschuitjes wil eten met mensen.
O, en of je de geboorte ook even gauw wil aankondigen op social media, want opa en oma willen hun Facebook-vrienden op de hoogte brengen. Dat jij het nog even niet kan hebben om de hele wereld aan de telefoon te krijgen, dat maakt niet uit, denk aan Gerda’s Facebook-vrienden. Ik was er totaal nog niet aan toe, maar ik deed het braaf. Scheef zittend op mijn puppymatje, met zere tieten, poepangst en kraamtranen over mijn wallen, plaatste ik een lieve babyfoto met de tekst: ‘Ze is er! Wij zitten op een roze wolk.’
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (8 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.