Tara: ‘Na de kraamweek word je aan je lot overgelaten’
Fotografie: Paulien van Beusekom
Als je een puppy neemt, kun je op puppycursus gaan. Je leert dan hoe je met je viervoeter om moet gaan, met als gewenst resultaat dat-ie zich een beetje sociaal wenselijk gedraagt.
Met een beetje mazzel is je pup na zo’n cursus in staat zich vrolijk door het leven te bewegen, zonder her en der in ledematen te bijten en je huis onder te pissen. Jij weet precies hoe jij je tot het beest moet verhouden en welke kreten je moet roepen om dit te bewerkstelligen. Baas en pup in perfecte harmonie. Hadden ze dit soort cursussen in hemelsnaam ook maar voor baby’s.
Theekransjes bij de verloskundige
Tijdens mijn zwangerschap mocht ik -voor mijn gevoel- een kleine zeshonderd keer op theekrans komen bij de verloskundige. Het was een type in een gebreid vest, met een zachte stem en die eeuwige kop thee in haar handen. Ze vroeg iedere keer hoe het ging, en ik zei iedere keer ‘goed’ en hoe meer het einde in zicht kwam, hoe vaker ze zei ‘het einde is in zicht, hè?’. Binnen vijf minuten stond ik altijd weer buiten. Toen het einde dermate in zicht kwam, dat het daadwerkelijk gebeurde, kreeg ik te horen dat de rest van de ingeplande afspraken uit de agenda werden gehaald. Zes weken na de bevalling mocht ik nog één keer komen. Toen verdween mijn afsprakenkaart in de prullenbak.
Bevalcursus
Voor de bevalling had ik een bevalcursus gedaan. Ik had ook een geboorteplan geschreven. Tijdens de bevalling kwam ik erachter dat een bevalling zich niet laat plannen of cursussen.
Kraamweek
De kraamweek brak aan. Ik herinner me vooral de kunstig gesneden fruitstukken en de thermometer die twee keer per dag in mijn hol moest. De puppymatjes waarop ik de hele week zat, ook als er kraamvisite was. En de kraamtranen die het beetje make-up dat ik speciaal voor de kraamvisite op had gedaan continu wegspoelde. Ik heb die week ook geleerd hoe je luiers verschoont en dat zwarte poep normaal is bij pasgeboren baby’s, maar verder kan ik me er niet zo gek veel van herinneren.
Niks
Op de zevende dag vertrok de kraamhulp al om 12:00 uur ‘s middags, om nooit meer terug te keren. Ze zei dat ik haar altijd mocht appen, dus dat deed ik ook, vaak midden in de nacht. Dan antwoordde ze niet. Ik vond het gekmakend dat ik bij niemand meer terecht kon. Zo’n theekrans met een verloskundige had ik nu iedere dag wel gewild. Dan zou ik uren kunnen praten over alles waar ik me druk om maakte. Over dat hartverscheurende gehuil als mijn baby darmkrampjes had en hoe dat me kapot maakte, over regeldagen en hoe die me kapot maakte, over het idee dat ik ooit weer moest werken en dat mijn kind dan naar de opvang moest en hoe die gedachte me kapot maakte. Maar de theekansjes waren alleen voor zwangeren en dat was ik niet meer.
Consultatiebureau
Met zes weken mochten we voor het eerst naar het consultatiebureau. Ik kreeg een telefoonnummer dat ik iedere werkdag mocht appen. Dat deed ik. Ik stuurde foto’s van allerhande huiduitslag, vroeg advies bij het geven van de eerste hapjes en het afbouwen van de nachtflessen. Ik appte over night terrors en sprongetjes, over verlatingsangst en tandjes. Vaak kreeg ik het advies om naar de huisarts te gaan of de woorden ‘het hoort erbij’. Maar het was iets.
Puppycursus voor baby’s
It takes a village to raise a child en natuurlijk had ik ook wel een kleine village om me heen. Toch bleven er steeds fases aanbreken in het leven van mijn baby -en daarna dreumes- waar ik graag een handleiding bij had gekregen. Of een puppycursus, maar dan voor al die lastige babyfases. Zodat je als moeder weet hoe je je tot je baby en al die gekmakende situaties moet verhouden. En zodat het niet voelt alsof je aan je lot wordt overgelaten zodra de kraamhulp de deur uit is.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.
