Tara: ‘Als mijn dochter met de pot mee kon eten, zou alles makkelijker worden, dacht ik’
Fotografie: Paulien van Beusekom
Als mijn dochter 1 jaar zou zijn, dan zou ze met de pot mee eten. Dat werd mij beloofd. In allerlei online artikelen en door de mevrouwen van het consultatiebureau. Ik verheugde mij er erg op.
Ik bevond me maandenlang in een parallel universum waar ik, naast mijn gewone baan en leven, ook ineens een fulltime eenpersoonscateringbedrijf was. Ik was heel de dag bezig met flesjes, hapjes, papjes en prutjes in elkaar draaien. En aan het opzoeken wat er in die hapjes, papjes en prutjes mocht zitten, want dat veranderde iedere maand. Maar ik hield hoop, want als ze 1 jaar was, zou ze met de pot mee mogen eten en dan was al dat werk verleden tijd. Dan mocht ze immers alles eten. We zouden gewoon uiteten kunnen gaan en haar iets van het menu kunnen geven. Of bij vrienden kunnen eten en haar hun pot voorschotelen. Het leven zou een stuk makkelijker worden. Ik zag een grote scheidslijn voor me tussen het leven vóór met de pot mee eten en ná met de pot mee eten. De periode erna visualiseerde ik vol glitters en regenbogen.
Met de pot mee eten
Nu kan ik met terugwerkende kracht zeggen dat ik de boel misschien iets te rooskleurig heb ingeschat. Veel te rooskleurig, moet ik zeggen. Mijn dochter eet namelijk helemaal niet met de pot mee. Ja, als de pot louter bestaat uit patat en maisfingers, dan wel. Maar mochten er sporen van vitaminen en mineralen in de pot aangetroffen worden, dan kwakt mevrouw de pot hoofdzakelijk op de grond.
Wat doe je eraan?
Ik zou graag willen schrijven dat ik een übermoeder ben die allerlei überideeën heeft over hoe je met dit soort praktijken omgaat. De waarheid is dat ik geen flauw idee heb. Ze is te jong voor preken over de Schijf van Vijf, voedselverspilling en derde wereld landen waar ze graag met onze pot mee zouden willen eten. “Geen alternatieven bieden hoor, dan leert ze het niet”, zeggen de mevrouwen bij het consultatiebureau. Maar haar met honger naar bed sturen, dat kan mijn labiele moederhart niet aan. En laten we eerlijk zijn: als je kind pas een paar maanden doorslaapt, dan kijk je wel uit met riskeren dat ze ‘s nachts hongerig wakker wordt. Nee, bedankt. Online las ik dat je je kind een bakje kunt aanbieden, waar ze eten in kan stoppen als ze het niet meer wil. Met als doel dat ze in ieder geval niets meer op de grond gooit. Ik gaf mijn dochter het bakje, ze pakte het aan en gooide het op de grond.
Alles is een fase
Wat mijn aanpak nu is? Ik roep willekeurige klinkers naar haar. “UH” of “OH!” Het helpt niet. Ze kijkt me aan, pakt de stukjes pasta, broccoli of welk ander culinair hoogstandje er dan ook op haar bord mag liggen, en kwakt ze één voor één op de grond. Bij vrienden eten doen we dus nog maar even niet. Ze mogen wel bij ons eten, maar de kans is groot dat ze de Schijf van Vijf onder hun schoenzolen hebben zitten als ze het pand weer verlaten. Ach, het schijnt een fase te zijn. Zoals alles een fase is. Over een tijdje is het gooien voorbij en zal ze alles smakelijk opeten. Ik zie de bezoekjes aan kindvriendelijke restaurants en pannenkoekenhuizen al voor me. Er zijn glitters en regenbogen.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.
