Fotografie: Paulien van Beusekom
Ik was weer eens doelloos aan het scrollen toen ik op een intens treurig filmpje stuitte. Er was een vrouw te zien, ze zat op de grond in de keuken. Voor zich stonden vriezerlades vol met zakken moedermelk. Ik heb de zakken niet geteld, maar het waren er ontzettend veel.
Uit de tekst van het filmpje bleek dat de enorme melkvoorraad van de vrouw was verpest door een storing van de vriezer. Al die zakken moedermelk waren onbruikbaar geworden. De vrouw zat er hartverscheurend bij te snikken. Nu had ik me voorgenomen om mezelf iets minder als een emotioneel wrak af te schilderen, maar alle imagovoornemens ten spijt: ik heb zitten janken als een baby.
Voordat ik moeder was, begreep ik dit waarschijnlijk niet. Oké, je melk is niet meer goed, dan pleur je het toch weg en kolf je wat nieuwe zakken vol? Inmiddels weet ik beter. Ik heb namelijk zelf ook nogal wat uren van mijn leven aan het kolfapparaat gehangen. Dat vond ik nogal een toestand. Omdat elke kolfsessie me een boel energie kostte, werd elke druppel die het opleverde heilig.
Wie kolft, krijgt een beetje vrijheid terug, want andere mensen kunnen de baby dan ook een flesje geven. Andere mensen in de vorm van vaders, oppassers of de medewerkers van het kinderdagverblijf. Allemaal leuk en aardig, maar je laat dan dus wel je meest kostbare lading achter bij die mensen: je moedermelk! Uh… ik bedoel natuurlijk: je baby. Maar dus ook je moedermelk. En dat vond ik best lastig.
“Ze dronk maar 50 milliliter. De andere 130 milliliter hebben we weggegooid, want we mogen de melk niet twee keer verwarmen”, kreeg ik weleens te horen als ik mijn kind van de opvang haalde. Ondanks dat ik de reden begreep, werd ik daar van binnen buitengewoon ongelukkig van. 130 milliliter melk, zomaar door het afvoerputje. Een klap in mijn smoel had ik waarschijnlijk beter kunnen incasseren.
Ik produceerde behoorlijk veel melk, daarmee had ik geluk. Toch zanikte ik gerust over elke verloren druppel. Als Rosie’s oppasoma een restje van nog geen 20 milliliter wilde weggooien, moest ze eerst toestemming aan mij vragen. Ik deed het misschien leuk als melkmachine, maar een leuk mens werd ik er niet van.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over alle keren dat iemand per ongeluk melk knoeide. Het pijnlijkste verlies dat ik heb geleden op dit gebied, was trouwens de schuld van niemand in het bijzonder. We hadden een flinke zak moedermelk van de vriezer naar de koelkast verplaatst, maar die zak bleek lek. Toen we een poos later weer in de koelkast keken, was alle melk over de planken naar beneden gedropen en was de zak leeg. Ik zeg het maar gewoon: ik heb zitten janken als een baby. De hoop op het imago van een emotioneel evenwichtig mens heb ik toch al opgegeven. Al gaat het een stuk beter nu mijn kind koemelk drinkt.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag