Fotografie: Paulien van Beusekom
Ik was weer eens doelloos aan het scrollen toen ik op een intens treurig filmpje stuitte. Er was een vrouw te zien, ze zat op de grond in de keuken. Voor zich stonden vriezerlades vol met zakken moedermelk. Ik heb de zakken niet geteld, maar het waren er ontzettend veel.
Uit de tekst van het filmpje bleek dat de enorme melkvoorraad van de vrouw was verpest door een storing van de vriezer. Al die zakken moedermelk waren onbruikbaar geworden. De vrouw zat er hartverscheurend bij te snikken. Nu had ik me voorgenomen om mezelf iets minder als een emotioneel wrak af te schilderen, maar alle imagovoornemens ten spijt: ik heb zitten janken als een baby.
Voordat ik moeder was, begreep ik dit waarschijnlijk niet. Oké, je melk is niet meer goed, dan pleur je het toch weg en kolf je wat nieuwe zakken vol? Inmiddels weet ik beter. Ik heb namelijk zelf ook nogal wat uren van mijn leven aan het kolfapparaat gehangen. Dat vond ik nogal een toestand. Omdat elke kolfsessie me een boel energie kostte, werd elke druppel die het opleverde heilig.
Wie kolft, krijgt een beetje vrijheid terug, want andere mensen kunnen de baby dan ook een flesje geven. Andere mensen in de vorm van vaders, oppassers of de medewerkers van het kinderdagverblijf. Allemaal leuk en aardig, maar je laat dan dus wel je meest kostbare lading achter bij die mensen: je moedermelk! Uh… ik bedoel natuurlijk: je baby. Maar dus ook je moedermelk. En dat vond ik best lastig.
“Ze dronk maar 50 milliliter. De andere 130 milliliter hebben we weggegooid, want we mogen de melk niet twee keer verwarmen”, kreeg ik weleens te horen als ik mijn kind van de opvang haalde. Ondanks dat ik de reden begreep, werd ik daar van binnen buitengewoon ongelukkig van. 130 milliliter melk, zomaar door het afvoerputje. Een klap in mijn smoel had ik waarschijnlijk beter kunnen incasseren.
Ik produceerde behoorlijk veel melk, daarmee had ik geluk. Toch zanikte ik gerust over elke verloren druppel. Als Rosie’s oppasoma een restje van nog geen 20 milliliter wilde weggooien, moest ze eerst toestemming aan mij vragen. Ik deed het misschien leuk als melkmachine, maar een leuk mens werd ik er niet van.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over alle keren dat iemand per ongeluk melk knoeide. Het pijnlijkste verlies dat ik heb geleden op dit gebied, was trouwens de schuld van niemand in het bijzonder. We hadden een flinke zak moedermelk van de vriezer naar de koelkast verplaatst, maar die zak bleek lek. Toen we een poos later weer in de koelkast keken, was alle melk over de planken naar beneden gedropen en was de zak leeg. Ik zeg het maar gewoon: ik heb zitten janken als een baby. De hoop op het imago van een emotioneel evenwichtig mens heb ik toch al opgegeven. Al gaat het een stuk beter nu mijn kind koemelk drinkt.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt in april 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.
Als ouder heb je vast wel eens het gevoel dat je woorden het ene oor in en het andere oor uit gaan bij je kind. Maar wist je dat de sterren misschien een handje meehelpen?
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week deelt Mariët (34) haar dilemma. Haar vierjarige dochter Rosie heeft namelijk een lactose-intolerantie, maar oma lijkt dat minder serieus te nemen.
De dochter van Nina werd uitgenodigd voor een Halloween feestje. Wat een gezelligheid! Of toch niet? Na het kinderfeestje had ze namelijk nog lang nachtmerries.
Sommige kinderen kunnen een verhaal ophangen dat zó overtuigend is, dat je bijna zelf gaat twijfelen aan wat je weet. Of het nu gaat om de verdwenen koekjes, dat mysterieuze deukje in de auto of waarom de tablet ineens leeg is – hun fantasie kent geen grenzen. Deze kinderen zijn dan ook een ster in […]
Sommige vrouwen zijn gewoon gemaakt om een boy mom te zijn. Al voordat ze kinderen krijgen, zeggen mensen het tegen ze: “Jij krijgt later vast alleen maar jongens.”
“Rosie heeft vandaag een tik gekregen”. Het was 17:00 uur op donderdagmiddag. Tegenover me stond juf Angelique met mijn kind op haar arm. “Ze probeerde een speeltje af te pakken van een groter jongetje en toen kreeg ze een pets. Daar was ze wel even verdrietig van.”